Χαίρετε! Είμαστε η Χαρά τρε Κάπως και η Μαρία Μάζη και είμαστε οι επιμελήτριες του «Και μετά τι έγινε;» ! Για όσες και όσους δεν το ξέρουν από πιο παλιά, τι είναι όμως αυτό;Είναι οι ιστορίες μας, οι ιστορίες σας, για το πώς καταλάβαμε και πώς είπαμε στους άλλους ότι έχουμε διαφορετικές απ τις δικές τους προτιμήσεις. Ότι είμαστε ΛΟΑΤΚ (LGBTIQ)* βρε αδερφέ! Ίσως και μερικές συμβουλές στο “Νομίζω ότι είμαι λεσβία/γκέι/μπάι/τρανς* και δεν ξέρω τι να κάνω.”
Διαβάστε άφοβα και μοιραστείτε και τη δική σας ιστορία μαζί μας! (αφήνοντας ένα δυο στοιχεία, ηλικία, πόλη και ενασχόληση ασπούμε) Όσοι φίλοι/ες ετερόφυλοι/ες , είναι ευπρόσδεκτοι/ες να μας πουν τι σκέφτηκαν/ένιωσαν όταν τους είπε κάποιος/α δικός/ή τους ότι είναι LGBTIQ.ΥΓ. Και έτσι απλά για να μη μπερδευόμαστε, ο όρος “coming out” δεν έχει να κάνει μόνο με το να “πω στους γονείς μου ότι είμαι γκέι/λεσβία/μπάι/τρανς/κουήρ” αλλά κυρίως να το παραδεχτώ στον εαυτό μου και μετά να το εξωτερικεύσω, αρχικά σε στενούς φίλους και στη συνέχεια σε όσους κρίνω πως θέλω να ξέρουν. Το περιοδικό και η καινούργια του αυτή στήλη σας καλωσορίζουμε, καλή μας αρχή!
Το mail μας είναι : [email protected]* Lesbian Gay Bisexual Trans Intersex Queer
Λεσβίες Ομοφυλόφιλοι Αμφιφυλόφιλοι/ες Τρανς*
my side of the closet
Χ.ΤΚ. 20, Φοιτήτρια
Οτι κάτι διαφορετικό έχουν τα “γούστα” μου, το ψιλιάστηκα από μικρή, απ’ τις τελευταίες τάξεις του δημοτικού. Κι όλο φοβόμουν, και το κάλυπτα πίσω από “μαρέσει αυτός, ή αυτός, ή καλύτερα αυτός”. Και πιο μετά, όταν στα 15 μου άρχισα να νιώθω πιο έντονα πράγματα, άρχισα να το κρύβω πίσω από σχέσεις με αγόρια. Τις οποίες νόμιζα ότι ήθελα, αλλά τελικά, μάλλον δεν μπορούσα να αντέξω. Στα 17 μου τελικά το αποδέχτηκα, όταν ερωτεύτηκα πρώτη φορά μια κοπέλα. Μου πήρε το μυαλό για πολύ καιρό, αλλά ευτυχώς μου το άνοιξε κιόλας, αφού από τότε δεν ξανακάλυψα ποτέ τα αισθήματά μου για άτομα του ίδιου φίλου.
Χάρη σ’ αυτό τον πρώτο μου έρωτα λοιπόν άρχισα και να ανοίγομαι, να λέω στους φίλους μου για μένα, για τις σκέψεις μου, τα αισθήματά μου. Κανείς δε με απέρριψε, εκτός από μια ειδική, φανατισμένη χριστιανικά περίπτωση. Όλοι οι άλλοι ήταν καλοί, τόσο καλοί, μια φίλη μόνο φρίκαρε όταν της το πα, αλλά το σκέφτηκε, της μίλησα κι εγώ και μετά ήταν όλα εντάξει. Πραγματικά ήταν όλα εντάξει, γιατί πραγματικά δεν τους είπα ότι είμαι δολοφόνος, ή σχιζοφρενής, ή κάτι άλλο επικίνδυνο. Τους είπα απλά ότι θέλω να κρατάω απ το χέρι κοπέλες, ότι θέλω να φιλάω κοπέλες και να γίνω ίσως κάποτε σύζυγος μιας συζύγου. Και μετά για πλάκα έλεγα
ότι θέλω να γίνω πατέρας, αλλά εντάξει. Πάντα γελάνε όμως :)
Πλέον μου φαίνεται χαζό να μη το πω απευθείας, σε μία απ τις 5 πρώτες προτάσεις που θα πω σε κάποιον για μένα. Ειναι φυσικό, είναι κομμάτι της καθημερινότητάς μου. Όσο για τους γονείς μου, δύσκολα. Η μάνα μου το έμαθε από αλλού, μου είπε ένα σωρό βαριά πράγματα όπως “δε το θέλω αυτό το πράγμα στο σπίτι μου, έχεις αλλάξει πια, δεν είσαι όπως ήσουν, θέλω να αλλάξεις και να πας με άντρα, να πας σε ψυχολόγο για να σε βοηθήσει, έγινες έτσι απ το Facebook (!), δεν ξέρω τι έχω κάνει λάθος και βγήκες
έτσι, εγώ προσευχομαι να αλλάξεις” και άλλα τέτοια.
Καταλαβαίνω ότι είναι δύσκολο για κείνη να το δεχτεί. Αλλά μεγαλώνοντας θα προσπαθήσω να της μιλήσω με πιο πολύ θάρρος και γνωρίζοντας πιο πολλά πράγματα γύρω απ αυτό το θέμα. Και κυρίως μεγαλώνοντας, δε θα δέχομαι πια να λέει τη λέξη “ανώμαλος” ή “παλιαδερφή” μπροστά μου, γιατί προσβάλλομαι. Και όσο κι αν είναι μητέρα μου ή όσο κι αν την αγαπάω, δεν μπορώ να ζω με προσβολές. Κάποια στιγμή που θα νιώθω αρκετά δυνατή, θα διεκδικήσω κι εγώ να μ’ ακούσει όπως την άκουσα. Χωρίς καμιά απαίτηση, πέρα απ το να με ακούσει και να σεβαστεί ότι δε θέλω να με προσβάλει.
[divider]
[box type=”shadow” ]
Στείλτε μας εδώ την ιστορία σας:
Σφάλμα: Η φόρμα επικοινωνίας δε βρέθηκε.
[/box]
