Μετά την επιτυχία που σημείωσε πέρσι, το ELVEDON ανεβαίνει για δεύτερη χρονιά στη σκηνή του ΠΟΡΤΑ για λίγες μόνο παραστάσεις. Εμείς συναντήσαμε τον χορογράφο και δημιουργό της παράστασης, Χρήστο Παπαδόπουλο, λίγο πριν τη σημερινή του πρεμιέρα.
Χρήστο, αυτή τη στιγμή σε πετυχαίνουμε στο θέατρο Πόρτα με την χοροθεατρική παράσταση Εlvedon να ανεβαίνει για 2η χρόνια. Ας τα πάρουμε τα πράγματα όμως από την αρχή. Πως γεννήθηκε η ιδέα της παράστασης αυτής;
Διαβάζοντας τα “Κύματα” της Βιρτζινα Γουλφ βρέθηκα αντιμέτωπος με ένα μεγαλειώδες έργο . Έναν ύμνο για την απλότητα της ζωής και την ανθρώπινη ύπαρξη . Το κυριότερο στοιχείο που με συγκίνησε πέρα από τις εκφάνσεις της ζωής των ηρώων του έργου, είναι η έννοια της ροής του χρόνου μέσα σε αυτές. Ανεξάντλητος και ασταμάτητος. Η ζωή μας ξεκινά. Κι όταν ξεκινήσει αρχιζούμε να δονούμαστε και να κινούμαστε ασταμάτητα. Δεν έχουμε καμία επιλογή, δεν μπορούμε να σταματήσουμε, να κάνουμε μια παύση, μια ανάπαυλα. Η μόνη πραγματική παύση είναι ο θάνατος. Μέσα σε αυτή τη συνθήκη ζούμε όλοι μας. Αυτή η απλή παραδοχή που υπάρχει διάχυτη μέσα σε όλο το κείμενο της Γουλφ με οδήγησε στην ιδέα να κάνω μια παράσταση εμπνευσμένη απο το έργο αυτό.
Τι έχει να κερδίσει ο θεατής παρακολουθώντας το έργο;
Το “Elvedon” δεν ε’ιναι ένα αφηγηματικό έργο εστιασμένο στην υπόθεση του εργου. Αντίθετα επιχείρει να οδηγήσει τον θεατή σε μια εμπειρία συντονισμού, μέσα απο τον ρυθμό, την κίνηση και τον ήχο, υπενθυμίζοντας του ότι ολοι μας είμαστε μέρος ενός ” όλου ” διαρκώς κινούμενου και μεταβαλλόμενου.
Πόσο εύκολο είναι για τον θεατή να αντιληφθεί το μήνυμα (ή τα μηνύματα) ενός έργου, όταν το βασικό μέσο αφήγησης είναι η κίνηση;
Πιστεύω πως για το κοινό είναι πολυ εύκολο να καταλάβει και να νιώσει τα μηνύματα ενός εργου που χρησιμοποιεί την κινηση ως βασικό τροπο αφήγησης. Το δύσκολο μέρος ειναι να μπορέσει να χαλαρώσει και να αφεθεί στις σκέψεις που ο ίδιος δημιουργεί . Να εμπιστευτεί τις σκέψεις αυτες και να μην ψάχνει εναγωνίως για πλοκή συναισθήματα και συμπεράσματα Η προσπάθεια για κατανόηση δεν είναι πιστεύω ο καταλληλότερος τρόπος θέασης.
Η παράσταση είναι βασισμένη στο μυθιστόρημα της Βιρτζίνια Γουλφ «Τα κύματα», μια ιστορία που όπως σημείωσε και η ίδια πραγματεύεται τόσο τη συνέχεια όσο και τη διαφορετικότητα, τόσο την αστάθεια όσο και την αφοσίωση στον εαυτό μας και στη φιλία. Πως γίνεται αυτό αντιληπτό μέσα από τον Elvedon;
Το Elvedon είναι μια παράσταση εμπνευσμένη από το έργο της Γουλφ.Ο τρόπος που προσέγγιζω το έργο αυτό είναι μέσα από την επανάληψη και τη σταδιάκη οργανική εξέλιξη της κίνησης. Η επανάληψη αυτή δεν έχει σαν στόχο την εμμονή και το βάρος. Αντίθετα έχει σαν στόχο τη δημιουργία ενός παλμού δεδομένου και ασταμάτητου. Ενός παλμού που επιτρέπει τον συγχρονισμό των έξι αυτών ηρώων, που ενώ σαν μεμονωμένα άτομα μοιάζουν μόνοι μέχρι το τέλος είναι τελικά σφιχτά δεμένοι μέσα από την συλλογική εμπειρία της ζωής τους.
Πέρα από το Εlvedon, τι άλλο να περιμένουμε από εσένα;
Αυτόν τον καιρό (συν)σκηνοθετώ με τον Θωμά Μοσχόπουλο το “Μικρό Μικρό -Μεγάλο Μεγάλο “. Μια βρεφική πάρασταση στο θέατρο Πόρτα. Αποφασίσαμε να προσεγγίσουμε τον κόσμο των παιδιών με τις δυο απλές αρχετυπικές αυτές έννοιες . Τι ειναι το μικρό και τι το μεγάλο; Πως ορίζει τον κόσμο του το μικρό και πως το μεγάλο; Πόσο σχετικές ειναι οι δύο αυτές έννοιες; Είναι το μικρό μεγάλο μπροστα σε ένα τοσοδουλι ή το μεγάλο μικρό μπροστά σε ένα τεράστιο; Όλα αυτά μέσα από το παιχνίδι και κυρίως μέσα απο τη χαρά της ανακάλυψης ενός ολότελα αγνώστου και ίσως παραλόγου κόσμου.
Βασικός άξονας της παράστασης είναι η μελέτη της δομής αυτής, η αποκωδικοποίηση και εν τέλει η οπτικοποίησή της ζωντανά στη σκηνή. Επιχειρεί να διερευνήσει το πώς μπορούν οι βασικές αρχές σύνθεσης που διέπουν ένα κλασικό κομμάτι να εφαρμοστούν σε μια εντελώς διαφορετική μορφή τέχνης, όπως είναι ο χορός.
Σίγουρα το gay κοινό ειναι θεατρόφιλο, καθώς επίσης θεωρώ ότι στην Ελλαδα το θεατρόφιλο κοινό ειναι μεγάλο. Το θέατρο βρίσκεται ακόμα μέσα στις προτιμήσεις μας και όσο δύσκολο κι αν φαίνεται ευτυχώς ακομα επιβιώνει.
Πιστεύεις ότι ένας καλλιτέχνης μπορεί να βοήθησει ώστε η κοινωνία να γίνει πιο ανεκτική; Με ποιον τρόπο;
Πιστεύω ότι ένας καλλιτέχνης οφείλει να επηρεαζει την κοινωνία όσον αφορά στην ανεκτικότητα. Πρώτα απ’ολα, μέσα από την προσωπική του στάση, τον τροπο δουλειάς, τη συμπεριφορά και το ήθος του. Όπως βέβαια ο κάθε άνθρωπος σ’αυτόν τον κόσμο. Μετά, μέσα από τη δουλειά του, την καθαρότητα της και σίγουρα όχι ενδίδοντας στην εμπορική μόδα της εποχής μας, όπου η κωμική παρουσίαση μειονοτήτων της γελοιοποιεί και εν τέλει εντείνει τον ρατσισμό και την γενικότερη ανοησία.
Λίγα λόγια για τον Χρήστο Παπαδόπουλο
Ο Χρήστος Παπαδόπουλος γεννήθηκε στη Νεμέα. Σπούδασε χορό και χορογραφία στο SNDO (School for New Dance Development Holland), θέατρο στη δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου και πολιτικές επιστήμες στο Πάντειο πανεπιστήμιο. Έχει παρουσιάσει τις προσωπικές δουλειές “De Perdidos”, ”Gandau” και “Counter Reset” (Melkweg Τheater Amsterdam). Σαν χορευτής έχει συνεργαστεί με τους Δημήτρη Παπαϊωάννου, Φώτη Νικολάου, Μαριέλλα Νέστορα, Alexandra Waierstall Noema dance company, Kirstin Andersen WEGO Company, Robert Stein, Ria Higler. Ως χορογράφος έχει συνεργαστεί στο θέατρο με τους Θωμά Μοσχόπουλο, Γιάννη Καλαβριανό, Γιάννη Κακλέα, Βασίλη Νικολαΐδη, Βασίλη Μαυρογεωργίου, Κώστα Γάκη. Μέλος της χορογραφικής ομάδας των τελετών έναρξης και λήξης των Ολυμπιακών αγώνων Αθήνα 2004.
[infobox maintitle=”Elvedon ” subtitle=”Θέατρο Πόρτα, Τηλ : 2107711333 Πληροφορίες : Δευτ. Βραδ.: Δευτ. 9.15 μ.μ. Τιμη : € 10, 8.” bg=”pink” color=”black” opacity=”off” space=”30″ link=”no link”]
