Blue Devils of Tennessee

Η ζωή δεν είναι μονο στα γεγονότα. Είναι πόθοι, θυμοί, ματαιοδοξίες, ορέξεις (σαρκικές και πνευματικές), συναισθηματισμοί… Είναι δράμα, και ουίσκι. Πολύ, πολύ ουίσκι.

Ο Τομ Λανιέρ (ή «Τεννεσσύ») Γουίλιαμς είναι άλλος ένας θαμώνας στο μπαρ του θεάτρου. Παραγγέλνει ένα ουίσκι και φλερτάρει με τον μπάρμαν. Ξεχωρίζει αυτό το λαμπύρισμα στο μάτι, γεμάτο γοητεία αλλά και τους «μπλέ διάβολους», όπως ονόμαζε ο ίδιος την κατάθλιψη του.

Ο Μπάμπης Γαλατσιάτος είναι μοναδικά αυτός ο ιδιωτικός «Τομ», όπως φωτίζεται από τον μονόλογο του Μάρκου Σαρρή (βασισμένο στα δύο μεγάλα έργα και την αυτοβιογραφία του Γουίλιαμς). Τους γνωρίσαμε και τους δυο, πρωταγωνιστή και σκηνοθέτη, μέσα από τις συνεργασίες τους με την Ζωή Ξανθοπούλου, πρώτα ως «κόρες» της Μπερνάρντα Άλμπα στο για μας ιστορικό ανέβασμα με αντρικό θίασο, και στη συνέχεια στα προσωπικά τους projects, καθώς ο δημιουργικός πυρήνας τους συνεχίζει να επεκτείνεται σε ένα δημιουργικό δίκτυο που δραστηριοποιείται μοναδικά στο Αθηναϊκό ανεξάρτητο θέατρο.

Περνώντας στον εσωτερικό χώρο του θεάτρου, ο “Τομ” βολεύεται στην πολυθρόνα του, βάζει δεύτερο (τρίτο; τέταρτο;) ποτήρι ουίσκι, ανάβει τσιγάρο και σε καλεί να δεις κυριολεκτικά πίσω από το πανί και τα έργα του: μέσα στο μοναχικό, θαμπό από την αναπόληση, δωμάτιό του, με το μονό κρεβάτι, τη γραφομηχανή, τα χάπια και το παράθυρο με το φως από το gay μπάρ του κάτω στενού, του λιτού σκηνικού της Κατερίνας Ζερβουδάκη με τους ατμοσφαιρικούς φωτισμούς της Σοφίας Αλεξιάδου.

Στο δωμάτιο αυτό, όπου τα βράδια που στερεύει από τις αντρικές συντροφιές που δρουν σαν άλλο ένα από τα χάπια του, πνίγεται από το βάρος του κύματος της μοναξιάς του και του αιώνιου φόβου του μη χάσει τα λογικά του. Βλέποντας σκηνές από το Λεωφορείο ο Πόθος ή τον Γυάλινο Κόσμο, επισκέπτεται ξανά και ξανά αυτοβιογραφικές στιγμές της οικογένειας του και αντικατοπτρισμένες, μεγεθυμένες, στο πανί πτυχές του εαυτού του… και των inner διαβόλων του.