Την Τρίτη 30/05 στις 21:00 στo κέντρο υποστήριξης queer τεχνών HGW STD, Μαυρομιχάλη 130 ο Σπύρος Παρασκευάκος (φωνή) παρέα με τον Δημήτρη Παγώνη (φωνή), τον Menela (video art), τον Harry Huta (κιθάρα), και την Aphrodite HGW (guest), στα πλαίσια του φετινού Athens Pride θα ψάξουν να βρουν τι βρίσκεται στο τέλους του Ουράνιου Τόξου.
της Χριστίνας Μαργιώτη
Ο Σπύρος Παρασκευάκος είναι τραγουδοποιός και μουσικοσυνθέτης. Αν ήταν να χαρακτηρίσουμε κάπως την μουσική του, θα δυσκολευόμασταν να πούμε αν είναι ποπ ή έντεχνη, αν ο ήχος της είναι καθαρός ή βρώμικος, αν εμπνέεται απ’ τον Αττίκ ή τους Hooverphonic. Αυτό που θα λέγαμε με σιγουριά είναι πως ο Παρασκευάκος παρασκευάζει μουσική βελούδινη.
Αναφορικά με το μουσικό project που ετοιμάζει στα πλαίσια του φετινού Pride σημειώνει: «Στην πραγματικότητα είναι μια σύμπραξη ανάμεσα σ’ εμένα τον Hary Huta και τον Δημήτρη Παγώνη, ενός εξαιρετικού τραγωδοποιού με τον οποίο θα πούμε τόσο δικά μας τραγούδια, όσο και κάποιες “πειραγμένες” διασκευές. Τα τραγούδια αυτά θα συνομιλήσουν με τις βιντεοπροβολές του Menela και τα ποιήματα των : Μύρωνα Παβένου, Menela, Eva Papadaki, Αντώνη Τακτικού, και δικά μου που θα αφηγηθεί η drag queenAphrodite. Ουσιαστικά θα δημιουργηθεί ένα puzzle από εικόνες πορνό και ατμοσφαιρικών τοπίων, από τα τραγούδια και τις ίδιες τις υπάρξεις μας και ενός ήχου που άλλοτε είναι chill και άλλοτε πιο ηλεκτρονικού. Ο βασικός δραματουργικός καμβάς μας είναι η διαδρομή της ανθρώπινης αισθαντικότητας από εποχή σε εποχή. Ξεκινάμε από την άνοιξη για να φτάσουμε στον χειμώνα με σκοπό να δούμε τι κρύβεται στο τέλος του ουράνιου τόξου. Ο σκοπός μας είναι να δούμε πως περνάμε από διαφορετικές εποχές μέσα από συναισθηματικές διαδρομές για να φτάσουμε κάπου που στην πραγματικότητα δεν ξέρουμε τι είναι, αλλά ελπίζουμε πως είναι κάτι που μας αφορά».
Το αγαπημένο του χρώμα είναι το ροζ. Όταν τον ρώτησα γιατί μου απάντησε: «γιατί το στερήθηκα». Κατά την περίοδο της καραντίνας αποφάσισε να βάψει ροζ όλο του το σπίτι. Έτσι η πανδημία του χάρισε το ροζ, του στέρησε όμως την δεύτερη αγαπημένη του αίσθηση: την αφή. Αυτό που παρατήρησε όμως με έκπληξη είναι πως η συνθήκη του εγκλεισμού επέδρασε και στον τρόπο με τον οποίο ακούμε. «Ξαφνικά έπαψε η βαβούρα της πολυκοσμίας. Έχω όμως μια ιδιαίτερη σχέση με την αφή είναι πολύ πιο άμεση, πιο προσωπική. Είναι μοίρασμα. Ο Covid επηρέασε πιστεύω πιο πολύ την ακοή μου ωστόσο. Αρχικά δεν άκουγα μαλακίες, με το να μην είμαι αναγκασμένος να σηκώνομαι και να πηγαίνω σε μια άκυρη δουλειά που έκανα τότε σε ένα κατάστημα ρούχων. Κατάλαβα πως καθημερινά τόσο κατά την διάρκεια της δουλειάς μου, όσο και στην διαδρομή προς και από αυτή, έμπαινα στη διαδικασία να ακούω πράγματα που πραγματικά δεν με αφορούν, που πραγματικά δεν θα θελα ν’ ακούω, αλλά αναγκαζόμουν γιατί ζούμε σε ένα συγκεκριμένο κοινωνικό πλαίσιο. Οπότε στην καραντίνα που δεν ερχόμουν εξαναγκαστικά σε επαφή με ανθρώπους κατάλαβα ότι ηρέμησα. Ηρέμησε η ακοή μου». Αποφάσισε τότε να δημιουργήσει τον δικό του ήχο, υψώνοντας το δικό του μουσικό τείχος στους θορύβους που τον ενοχλούν.
Οι πρώτες του μνήμες εντοπίζονται στο χωριό. Χαρακτηρίζονται από ανεμελιά και ηρεμία, σε αντίθεση με τις πιο πρόσφατες που εντοπίζονται στην Αθήνα και που χαρακτηρίζονται απ’ την αστική βαβούρα της μητρόπολης. Για τον Σπύρο ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεται τις κοινωνικές επαφές επέδρασε στο κομμάτι της μουσικής του σύνθεσης. «Έτσι, η μουσική μου έχει γίνει λίγο πιο βρώμικη μπορώ να πω, ενώ ξεκίνησε από την καθαρότητα του εντέχνου. Έγινε λίγο πιο ηλεκτρονική, synth, θορυβώδης. Όλη αυτή η βρώμικη φασαρία, ο βιομηχανικός θόρυβος ξεκίνησε απ’ την καθημερινότητα», αναφέρει στο ΑΝΤΙVIRUS.
Τα πρώτα cd που αγόρασε ήταν το «Hit me baby one more time» της μουσικής αυτοκρατόρισσας Britney Spears και το «To the moon and back» των Savage Garden. Τα αγαπημένα του τραγούδια αυτή την περίοδο είναι : ο «Κηπουρός» του Παύλου Παυλίδη, το «Back to Black» στης Amy Whinehouse και το «Παπάκι» του Άσημου, που τον έβαλε σε διαδικασία να σκεφτεί, όπως αναφέρει, «τι σημαίνει να έχεις μια επιθυμία και να μένεις πιστός σε αυτή, το τραγούδι αυτό με ενέπνευσε να δημιουργήσω και την εταιρία παραγωγής μου, την papiamusiclab».
Την Τρίτη θα τον βρούμε Somewhere Over The Rainbow με σκοπό να συνταξιδέψουμε στην άκρη του ουράνιου τόξου, όπου ο ίδιος σημειώνει «θα δημιουργήσουμε μια διαδρομή που περνάει μέσα απ’ τις πέντε αισθήσεις, σε μια εκδήλωση που θυμίζει περισσότερο performance από ότι live, ελπίζοντας πως θα συνθέσουμε έτσι ένα κοινό βίωμα μια κοινή εμπειρία»
