Χαρούμενοι άνθρωποι να διασκεδάζουν φιλώντας τα αγόρια τους και τα κορίτσια τους δημόσια.
Πιτσιρίκια με μακιγιάζ και χέρι τσαγέρα που παλιά θα τα χλεύαζα αλλά σήμερα συγκινήθηκα από την αθώα εικόνα του εαυτού μου 20 χρόνια πριν. Οι Mikro, μια συγκλονιστική Φουρέιρα να κάνει medley τα πάντα, μέχρι και την Ildila, κουνώντας το σωματάκι της σαν αίλουρος και ουρλιάζοντας “κάντε ότι γουστάρετε”.
Η Ελένη Δήμου γκραν νταμ να αποθεώνεται.
Φίλοι, παλιοί γκόμενοι και βλαμμένα εξ’ αιτίας μου και εξ’ αιτίας τους εχθροί που αγκαλιαστήκαμε. Κάπου στη μέση, σε όλο αυτό, σε μια κατάμεστη πλατεία Κλαυθμώνος κάθομαι με το σακίδιο μου στην πλάτη, μια μπύρα στο χέρι, ένα υγρό βλέμμα χαρμολύπης σαν γνήσια drama queen και για πρώτη φορά φίλε, καμία κακία μέσα μου για κανέναν. Ένα χαμόγελο βλαμμένου στα χείλη μου, κι ένα γλυκό βλέμμα στον ουρανό.Τύπου “παλιοπούστη Θεέ, δεν ξέρω αν υπάρχεις, αλλά αν υπάρχεις, ευλογημένη τόση χαρά. Ευλογημένη η οικογένεια της φυλής μου.
Και μόνο ομορφιά να ζήσουν όλοι τους”. Γιατί οι gay το έχουμε αυτό, ακόμα και στις κακίες μας, αλλά περισσότερο στις χαρές μας. Μια, μερικές φορές σχεδόν εγκληματική, αθωότητα. Ίσως γιατί ποτέ δεν μας βάφτισε κανείς, και πάντα ψάχνουμε, ορίζουμε, αμφισβητούμε την κολυμπήθρα μας. Ίσως επειδή δεν μας αρέσει όταν βλέπουμε τα μωρά που τα βουτάνε και σπαράζουν στο κλάμα.
Σας ευχαριστώ για αυτό το όμορφο βράδυ. Tιμή μου, αν μέσα από τα δημόσια γραπτά μου, έχω συνεισφέρει κάτι απειροελάχιστο σε όλο αυτό. Μη μου στερείς τη χαρά αν παίζω με ότι εσύ δεν παίζεις.
