Δεν έχω αποφασίσει αν το βίντεο αυτό είναι αστείο ή τραγικό (ή και τα δύο μαζί). Ή αναγκαίο, ή αναγκαία αστείο, ή και τελικά αυτό μονάχα που υπόσχεται… χαλαρωτικό.
Αλλά δε χρειάζεται να αποφασίσω κιόλας. Ας είναι ό,τι είναι. Μου θυμίζει όμως αυτό που είχε γράψει ο James Elkins* (σε ελεύθερη μετάφραση):
“Η αίσθηση του εαυτού μας λειτουργεί, όπως και ένας τηλεοπτικός σταθμός που συνέχεια χάνει το σήμα και θολώνει την εικόνα του. Καθαρίζουμε και ρυθμίζουμε την αίσθηση για τον εαυτό μας, κοιτώντας. Τα πάντα που βλέπουμε, από τη γυναίκα μας και τον άντρα μας, ως τα παπούτσια μας και το γρασίδι στο πάρκο, μας επιστρέφουν το βλέμμα και μας λένε ποιοι είμαστε.”
Αν είσαι ΛΟΑΤΚΙ άτομο και έχεις μεγαλώσει στην ομοφοβική ελληνική κοινωνία, το βρίσκω δύσκολο ως και ακατόρθοτο να μην είσαι ομοφοβικός, λίγο, ή λίγο περισσότερο, ή τόσο όσο. Γιατί, όταν κοιτάς γύρω σου, στα πάρκα, στα σχολεία, στο σπίτι σου, σε μια προσπάθεια να δεις στα μάτια των άλλων ποια είσαι (αυτό εννοούμε παρεμπιπτόντως, όταν λέμε ότι ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον!), το βλέμμα που σου επιστρέφουν συνήθως σου λέει, πως αυτό που είσαι δεν είναι αποδεκτό, δεν είναι φυσιολογικό, δεν είναι για χώρους έξω από την κρεβατοκάμαρά σου.
Αν γίνω για λίγο ένας πολύ ομοφοβικός στρέιτ άνθρωπος, αν μπω στα παπούτσια του και με κοιτάξω (αν ρίξω δηλαδή το βλέμμα μου επάνω σε κάποιο “φανερά” ομοφυλόφιλο άτομο), καταλαβαίνω πως θα μου είναι τρομακτικά δύσκολο να μη φέρω στο νου, το άλλο εξαιρετικό που γράφει ο Elkins:
“Μια εικόνα δεν είναι μόνο ένα κομμάτι δεδομένων μέσα σε ένα σύστημα πληροφοριών. Είναι κάτι εξαιρετικά διαπεραστικό, που έχει τη δύναμη να με διαπεράσει, να λιώσει ένα μέρος του εαυτού μου και να του δώσει άλλη μορφή”.
Ευτυχώς, όσο κι αν σου φαίνεται απίστευτο, είναι στο χέρι σου να επιλέξεις ποια θέλεις να είναι η μορφή που θα πάρεις, όταν σου επιστρέψω το βλέμμα.
*στο βιβλίο του “The object stares back”
Γράφει η Χριστίνα Τριχά
