Ο αυτοχαρακτηρισμός του Παύλου Χαϊκάλη ως “αρσενικού παλαιάς κοπής” μετά από τις κατηγορίες εναντίον του για σεξουαλική παρενόχληση πυροδότησε εύλογα τις τελευταίες μέρες ένα κύμα αντιδράσεων και σύγχυσης ως προς τον όρο αυτό και ως προς το αν και κατά πόσο βρίσκει έδαφος στην σημερινή κοινωνία και πραγματικότητα.
Με τις δημόσιες εξομολογήσεις και καταγγελίες περί κακοποίησης κάθε είδους να διαδέχονται η μία την άλλη βιώνουμε μια “αποκαθήλωση” μεγάλων ονομάτων του εγχώριου καλλιτεχνικού και όχι μόνο χώρου.
Παρατηρείται ακόμα και σήμερα μια νοσταλγική διάθεση προς το παρελθόν, μια εξαδανίκευση παλαιότερων εποχών, όπου τα πράγματα ήταν “καλύτερα”, όπως “θα έπρεπε να είναι” με αποτέλεσμα να αναπαράγονται και να ρομαντικοποιούνται έμφυλοι στερεοτυπικοί ρόλοι, όπως το παραδοσιακό πρότυπο του “άντρα-κυνηγού”. Ο άντρας αυτός δε συμβιβάζεται με την απόρριψη, δεν καταλαβαίνει από όχι, επιμένει, πολιορκεί.
Το πρότυπο αυτό μπορεί να ευδοκιμούσε και να γινόταν αποδεκτό σε παλαιότερες εποχές, όπου οι γυναίκες αντιμετωπίζονταν ως υποδεέστερα όντα, που έχρηζαν προστασίας. Για τα σημερινά, ευτυχώς, δεδομένα, όμως, ένας τέτοιος άντρας, όχι μόνο αποτελεί ένα απομεινάρι του παρελθόντος, ένα ξεπεσμένο σύμβολο μιας πατριαρχικής κοινωνίας, αλλά η προκλητική αυτή συμπεριφορά του φτάνει να αγγίζει την παρενόχληση. Το φλερτ πρέπει να αποτελεί μια ευχάριστη διαδικασία, που χαρακτηρίζεται από αμοιβαιότητα και σεβασμό στα προσωπικά όρια του άλλου, και όχι κάτι που προκαλεί στην καλύτερη αμηχανία ή αποστροφή, στη χειρότερη αίσθημα απειλής, καταδίωξης ή κινδύνου.
Όλοι, λοιπόν, οι περήφανα αυτοαποκαλούμενοι “άνδρες παλαιάς κοπής” θα πρέπει να…κόψουν το παραμύθι τους ότι ο φεμινισμός θα τους ευνουχίσει και θα χαλάσει την μαγεία του φλερτ και να αναθεωρήσουν τις τακτικές προσέγγισής τους.
Γράφει η Μαρία Καραχάλιου
