Η Αργυρώ Γιαννουδάκη είναι δημοσιογράφος με έντονη παρουσία στον τομέα του αθλητισμού. Μεταξύ άλλων, η ίδια έχει ξεκινήσει μια σειρά από podcast (SportsPodcast), στα οποία παρουσιάζει πρόσωπα και ιστορίες από τον χώρο του αθλητισμού, για θέματα που άπτονται της πολιτικής, της κοινωνίας και της επιστήμης.
Στα τελευταία επεισόδια, η δημοσιογράφος ασχολείται ενδελεχώς με τα υβριστικά συνθήματα που ακούγονται στα ελληνικά γήπεδα, καθώς και με το πώς αυτά προάγουν τη σεξουαλική και γενικότερη οπαδική βία και συνδέονται άμεσα με την τοξική αρρενωπότητα.
Στο πιο πρόσφατο, μάλιστα, επεισόδιο της σειράς η Αργυρώ αποκαλύπτει τη συνομιλία της με έναν οπαδό του Ολυμπιακού, ο οποίος της μίλησε για τον βιασμό του από έναν οπαδό του ΠΑΟΚ, πριν από 30 χρόνια.
Ο 17χρονος -τότε- Γιάννης, οπαδός του Ολυμπιακού βιάστηκε σε αθλητικές εγκαταστάσεις από έναν 16χρονο ΠΑΟΚτζή, μετά τη νίκη της ομάδας του.
Κατά τη -δύσκολη- συνομιλία τους γίνεται αντιληπτό το πώς μια πράξη βιασμού φτάνει στο σημείο να αναγνωρίζεται ως εκδικητική οπαδική συμπεριφορά και πώς η τοξική αρρενωπότητα που επικρατεί στα γήπεδα οδηγεί σε επικίνδυνες και παραβατικές συμπεριφορές.
«Συνδυάζουν τη νίκη της ομάδας τους με τη σεξουαλική πράξη», αναφέρει χαρακτηριστικά το θύμα, περιγράφοντας το περιστατικό βιασμού του.
Όπως τονίζει και η δημοσιογράφος, «η εξομολόγηση του Γιάννη έρχεται να κλείσει τη συζήτηση γύρω από τα γηπεδικά συνθήματα και το κατά πόσο προάγουν την κουλτούρα του βιασμού, η οποία σε ακραίες μορφές της, εκδηλώνεται με τη σεξουαλική κακοποίηση ως οπαδικά αντίποινα».
Με τις απόψεις να διίστανται και τα περιστατικά να υποκαταγράφονται σημαντικά, θα αποφύγω οποιαδήποτε συμπεράσματα. Κλείνω, ελπίζοντας απλώς, σε δύο πράγματα.
Το ένα είναι, όλο αυτό να αποτελέσει έναυσμα για να ανοίξει σοβαρά η συζήτηση για το κατά πόσο η τοξική αρρενωπότητα που ξεκινά, και από τα γήπεδα, διαπερνά τις γενιές μολύνοντας τις κοινωνίες με τη δημιουργία ανασφαλών ανδρών, οι οποίοι διατυπώνουν μισογυνιστικές, σεξιστικές και ρατσιστικές απόψεις, προκειμένου να καλύψουν συμπλέγματα που δημιουργήθηκαν στο βάθος των αιώνων.
Το δεύτερο είναι να πάψει να αποτελεί ταμπού για τα θύματα ένα τόσο εφιαλτικό βίωμα και να μιλούν, γιατί αυτό αφενός είναι ένα βήμα προς το να γιατροπορέψουν το τραύμα και αφετέρου για να τιμωρούνται οι δράστες. Κάτι τέτοιο βέβαια προϋποθέτει ότι οι αστυνομικές και δικαστικές αρχές, ειδικά στη χώρα μας, θα αποκτήσουν κατάρτιση τέτοια ώστε να πάψουν να επανατραυματίζουν τα θύματα».
