Ένας γκέι άνδρας που πέρασε μήνες «ηλεκτροπληξίας» σε πανεπιστημιακό τμήμα ψυχολογίας πριν από 50 χρόνια απαιτεί συγγνώμη.
Ο Chris -δεν είναι το πραγματικό του όνομα- πήγε στον GP του για συμβουλή τη δεκαετία του 1970, όταν γνώρισε τη σεξουαλικότητά του όταν ήταν στη δεύτερη δεκαετία της ζωής του.
Ο γιατρός του είχε πει ότι ήξερε κάποιον που θα μπορούσε να τον «θεραπεύσει». Παραπέμφθηκε σε κλινικό ψυχολόγο στο Πανεπιστήμιο του Μπέρμιγχαμ.
Πιστεύοντας ότι θα βοηθούσε, ο Chris υποβλήθηκε σε οδυνηρές και παρενοχλητικές συνεδρίες πολλές φορές την εβδομάδα για αρκετούς μήνες.
Αυτό, αναφέρει, είχε οδηγήσει σε περισσότερα από 40 χρόνια «ακραίας» διαταραχής μετατραυματικού στρες και κακής ψυχικής υγείας.
«Δυνατή ηλεκτροπληξία»
Η ομοφυλοφιλία είχε αποποινικοποιηθεί μόνο το 1967, και η ευρύτερη κοινωνία εξακολουθούσε να την αποδοκιμάζει βαθιά τη δεκαετία του 1970.
Ο Chris, 74 ετών σήμερα, θυμάται να του λένε ότι «ακόμη κι αν αλλάξουμε το φύλο» θα είναι καλύτερο γι’ αυτόν από το να συνεχίσει να ζει ως ομοφυλόφιλος και έτσι δεσμεύτηκε σε μία συνταγογραφούμενη θεραπεία που του είχαν εγγυηθεί ότι θα λειτουργούσε.
Θυμούμενος εκείνες τις συνεδρίες, ο Chris είπε: «Θα καθόμουν σε ένα δωμάτιο, με μια οθόνη προβολέα και φωτογραφίες για να κοιτάξω. Ένα ηλεκτρόδιο συνδέθηκε με τον αστράγαλο και τον καρπό μου.
“Μια φωτογραφία ενός άνδρα θα εμφανιζόταν, και αν δεν ήσουν αρκετά γρήγορος για να μετακινηθείς στην επόμενη εικόνα, σου έκαναν ένα μεγάλο ηλεκτροσόκ. Τότε θα εμφανίζονταν φωτογραφίες γυναικών, χωρίς καμία συνέπεια.”
Η ιδέα της θεραπείας ήταν να συσχετιστεί η ομοφυλοφιλική επιθυμία με πόνο και δυσάρεστα συναισθήματα. Αφού ο Chris ολοκλήρωσε όλες τις συνεδρίες, οι ερευνητές τον ενθάρρυναν να ξεκινήσει ρομαντικές σχέσεις με τις γυναίκες.
«Γνώρισα τη Ruth [δεν είναι το πραγματικό της όνομα] σε ραντεβού στα τυφλά και της εξήγησα τα πάντα. Πήγαμε να δούμε τους ανθρώπους στο πανεπιστήμιο μαζί, και δεν τρόμαξε. Μας είπαν ότι θα ήμουν απόλυτα φυσιολογικός μετά τη θεραπεία.»
Ωστόσο, αυτό δεν συνέβαινε. Η θεραπεία δεν τον «θεράπευσε» ούτε άλλαξε τη σεξουαλικότητά του. Όμως, το ζευγάρι παντρεύτηκε και είναι ακόμα μαζί σήμερα. Ο Chris είπε ότι δεν μπορούσε να βρει μία «καλύτερη φίλη».
Αλλά 42 χρόνια μετά, δεν έχουν ακόμη ολοκληρώσει το γάμο τους. Παρόλο που ο Chris δεν κρατήθηκε εσώκλειστος, ούτε εξαναγκάστηκε να υποβληθεί σε θεραπεία, λέει ότι “έχασε τα πάντα” ως αποτέλεσμα αυτής.
Έχασε τη δουλειά του ως δάσκαλός
Ο Chris είχε μια επιτυχημένη καριέρα ως δάσκαλος, έως ότου το σχολείο του ανακάλυψε πού πήγαινε τα απογεύματα του.
«Ήμουν δάσκαλος του σχολείου, δίδαξα τέχνη και ήμουν επικεφαλής του έτους. Όταν έπρεπε να είχα δύο απογεύματα την εβδομάδα για να παρακολουθήσω τη «θεραπεία» , δεν ήμουν απολύτως ειλικρινής με το σχολείο, έλεγα ότι ήταν για την κατάθλιψη.»
Πιστεύει ότι ένας από τους ερευνητές του έκανε outing ως γκέι στο σχολείο του.
“Ο διευθυντής μου ήταν ένας πολύ θρησκευόμενος άνθρωπος. Σίγουρα απολύθηκα, γιατί πίστευε ότι ήμουν ομοφυλόφιλος. Με συμβούλευαν να εγκαταλείψω τη διδασκαλία και ότι έπρεπε να βρω μια εντελώς νέα καριέρα, αλλά πουθενά δε θα δέχονταν να μου πάρουν ούτε συνέντευξη.”
«Τοίχος της σιωπής»
Οι θεραπευτές και οι επαγγελματίες του ιατρικού τομέα προσπάθησαν να υποστηρίξουν τον Chris με την πάροδο των ετών, αλλά τονίζει ότι τίποτα δεν έχει ανακουφίσει πλήρως τα δεινά του.
Πριν από τρία χρόνια, ο Chris άρχισε να ψάχνει για ένα «κλείσιμο» του όλου πράγματος.
Πλησίασε έναν από τους μεταπτυχιακούς φοιτητές που εργαζόταν στο τμήμα ψυχολογίας τη στιγμή της «θεραπείας» του. Παρείχε στον Chris στοιχεία για τη θεραπεία ηλεκτροπληξίας.
“Ακόμη και με αδιαμφισβήτητες αποδείξεις, συνάντησα ένα απόλυτο τείχος σιωπής από το πανεπιστήμιο. Προσπάθησαν να αρνηθούν ότι αυτό συνέβη ποτέ” , είπε.
Μία αλληλογραφία που στάλθηκε στο BBC δείχνει ότι το Πανεπιστήμιο του Μπέρμιγχαμ αρνήθηκε αρχικά ότι η θεραπεία ηλεκτροσόκ του Chris έγινε ποτέ.
Το προσωπικό ισχυρίστηκε ότι δεν τηρούν αρχεία 25 χρόνιων πριν, και ως εκ τούτου δεν είχαν “κανένα αρχείο”. Ωστόσο, ο Chris επέμεινε και η απάντησή τους άλλαξε.
“Τελικά κατηγόρησαν τον ερευνητή, λέγοντας ότι ήταν απλά το ιδιωτικό έργο του ίδιου και δεν έχει καμία σχέση με το πανεπιστήμιο.”
Αλλά, ο Chris υποστηρίζει ότι όλες οι συναντήσεις πραγματοποιήθηκαν στο τμήμα ψυχολογίας του Πανεπιστημίου του Μπέρμιγχαμ, με προσωπικό του πανεπιστημίου, με φοιτητές και με εξοπλισμό πανεπιστημίου.
“Δε θέλω να μηνύσω το πανεπιστήμιο, θέλω απλώς μια συγνώμη για τα χρόνια του πόνου που με υπέβαλαν. Θέλω απλώς ένα κλείσιμο του όλου πράγματος.”
Εκπρόσωπος του Πανεπιστημίου του Μπέρμιγχαμ δήλωσε:
«Ενώ δεν μπορούμε να βρούμε αποδεικτικά στοιχεία ότι αυτό ήταν ένα ερευνητικό έργο εγκεκριμένο από το πανεπιστήμιο, γνωρίζουμε ότι κατά τα τέλη της δεκαετίας του 1960 και του 1970 μπορεί να υπήρξε κάποια μεμονωμένη δραστηριότητα αυτού του είδους.
“Πιστεύουμε ότι αυτό ήταν εντελώς ακατάλληλο και λυπούμαστε βαθιά που μπορεί να έχει συμβεί τέτοια δυνητικά επιβλαβής δραστηριότητα. Έχουμε επικοινωνήσει με το άτομο σε αρκετές περιπτώσεις για να τονίσουμε τη λύπη μας.”
Πρόσθεσε ότι ως ίδρυμα πίστευε ότι όλες οι θεραπείες μεταστροφής είναι “ανήθικες, εξευτελιστικές και δυνητικά επιβλαβείς” και δεσμεύτηκε να προωθήσει την ισότητα, την ποικιλομορφία και τη δικαιοσύνη ανεξάρτητα από τον σεξουαλικό προσανατολισμό ή την ταυτότητα του φύλου.
https://avmag.gr/130883/symfonei-i-eyropi-kai-i-ellada-me-tis-egklimatikes-therapeies-metastrofis/
