Σε αυτό το τεύχος καλωσορίζουμε τη Μαρίνα Σάττι!
«Στο μπλουζάκι μου θα γράψω… σας βλέπω και σας αγαπώ». Η Μαρίνα Σάττι αλλάζει για εμάς τους στίχους του (viral) τραγουδιού της και μιλά αφιλτράριστα για την πιο unapologetic εκδοχή του εαυτού της, προσκαλώντας μας συγχρόνως στον υπέροχο – και γεμάτο με περήφανες «LOLES» – κόσμο της!
Παράλληλα, ΜΕΤΡΑΜΕ 20 χρόνια Athens Pride και θυμόμαστε την ιστορία του μέσα από τα συνθήματά του και τα γεγονότα που το σημάδεψαν.
Στις σελίδες μας θα βρείτε επίσης μια συνέντευξη με το Judith Butler αλλά και με τον Nεκτάριο, τον άνθρωπο πίσω από το πιο πολύχρωμο Athens Happy House!
Δείτε τα σημεία διανομής του ANTIVIRUS 121 εδώ
ANTIVIRUS 121
Κάθε χρόνο διαβάζω πολλές προτάσεις που προσπαθούν να απαντήσουν στο ερώτημα «γιατί χρειαζόμαστε το Pride». Όσο όμως κι αν συμφωνώ με πολλές από αυτές, την ίδια στιγμή εκνευρίζομαι μαζί τους γιατί προσπαθούν να εξηγήσουν το αυτονόητο. Όποι@ δεν καταλαβαίνει γιατί υπάρχει η ανάγκη για εκδηλώσεις υπερηφάνειας στερείται κοινωνικής αντίληψης και καθόλου δεν πέφτει σε εμάς η ευθύνη να του την «εξηγήσουμε». Και στην τελική γιατί πρέπει να υπάρχει και κάποιος συγκεκριμένος λόγος που κάνουμε Pride; Το ότι το θέλουμε έπρεπε να είναι αρκετό. Προσπερνώντας, λοιπόν, αυτά είναι σημαντικό να αναγνωρίζουμε συχνά πως υπάρχει μεγάλη ανισότητα ακόμη και εντός της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας. Και αυτή η περίοδος που διανύουμε αποτελεί το πιο τρομακτικά χαρακτηριστικό παράδειγμα. Αυτή τη στιγμή τα τρανς, non – binary, κουήρ άτομα δέχονται μια συντονισμένη επίθεση από την (ακμάζουσα) Ακροδεξιά κι αυτό τα καθιστά περισσότερα ευάλωτα σε επιθέσεις και διακρίσεις. Και μπορεί από τη μία ως ελληνική κοινωνία να γιορτάζουμε έναν χρόνο και βάλε (σ.σ. προβληματικής) Ισότητας στον γάμο για τα ομόφυλα ζευγάρια, την ίδια ακριβώς στιγμή όμως διαπραγματευόμαστε στον δημόσιό μας λόγο μέχρι και την ύπαρξη των τρανς/non binary/κουήρ ατόμων. Μια επικίνδυνη διαπραγμάτευση που συναντάται ακόμη και σε χώρους (π.χ. «φεμινιστικούς») που θα έπρεπε να αναγνωρίζονται ως ασφαλείς. Κάπου εδώ θα έπρεπε να αναφέρω ότι οι αγώνες που δίνουμε όλα μας για ισότητα είναι «κοινοί». Δεν θα το κάνω, όμως, γιατί – θέλω να είμαι ειλικρινής – δεν το πιστεύω και τόσο. Δεν είναι «κοινοί» οι αγώνες μας, γιατί δεν είναι το ίδιο δύσκολοι για όλ@ μας. Κοινό είναι, ωστόσο, το βίωμα της διάκρισης και κοινός είναι ο κίνδυνος που αντιμετωπίζουμε αν αφήσουμε όλες αυτές τις επιθέσεις, διακρίσεις, γενοκτονίες που συμβαίνουν δίπλα μας, αναπάντητες. Ίσως τελικά το ερώτημα που πρέπει να απαντήσουμε δεν είναι το «γιατί χρειαζόμαστε το Pride» αλλά το «γιατί κάποια από εμάς το χρειaζόμαστε περισσότερο».
Βασίλης Θανόπουλος
