Σε αυτό το τεύχος καλωσορίζουμε τους συντελεστές της παράστασης “BLUE TRAIN”.
Με αφετηρία το ΛΟΑΤΚΙ+ βίωμα, το σύγχρονο αυτό (κουήρ) έργο διαπραγματεύεται καθημερινά ζητήματα “ανθρώπινης ενηλικίωσης”. Εμείς μιλήσαμε με τους δημιουργούς(Γεράσιμος Ευαγγελάτος & Γιώργος Σουλεϊμάν) και το cast(Σπύρος Χατζηαγγελάκης, Γιώργος Μπένος, Λουκία Πιστιόλα, Αναστασία Στυλιανίδη & Γιάννης Τσουμαράκης) της παράστασης για τα ζητήματα αυτά, σε μια αποκλειστική συνέντευξη και φωτογράφιση.
Στις σελίδες μας θα βρείτε, επίσης, ένα αφιέρωμα για τα πιο επιδραστικά coming out που έχουν γίνει στην Ελλάδα αλλά και τα αποτελέσματα της έρευνας, σχετικά με τις συνδρομητικές πλατφόρμες και το (κουήρ) περιεχόμενο που επιλέγουν τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα στη χώρα μας.
Όλα αυτά σε συνδυασμό με τις γνωστές μας στήλες μόδας, πολιτισμού, υγείας κλπ.
Quest editror του τεύχους: Sam Albatros
Δείτε τα σημεία διανομής του Antivirus 117 εδώ
Στην περίπτωσή μου, το bullying ξεκίνησε στο δημοτικό. Μαζί με εμένα υπήρχε και ένα άλλο αγόρι, ο Χ., που δεχόταν τα ίδια ομοφοβικά σχόλια (τότε τα έλεγαν αθώα πειράγματα). Ο Χ. δεν μιλούσε πολύ. Ούτε και σε εμένα μιλούσε, παρόλο που βίωνα τα ίδια «αθώα πειράγματα» λόγω έκφρασης φύλου. Μόνο κάποια στιγμή, όταν μια παρέα αγοριών με είχε πλησιάζει για να με ρωτήσει αν «είμαι αγόρι ή κορίτσι», τον θυμάμαι να μου απευθύνει τον λόγο. «Εσύ είσαι αδερφή!». Αυτή ήταν η προσφορά του στην κουβέντα κι εγώ θυμάμαι τον εαυτό μου να στέκεται έκπληκτος μπροστά του. «Μα πώς; Αφού κι εσύ…», κάτι τέτοιο μάλλον μουρμούρισα, χωρίς ωστόσο να καταφέρω να πω κάτι καθαρά. Κάπως έτσι ο Χ. εντάχθηκε ή πιο σωστά ενσωματώθηκε στην ομάδα αυτών των αγοριών και σχεδόν αντανακλαστικά τα «αθώα πειράγματα» σταμάτησαν για εκείνον. Αρκεί μόνο να συμμετείχε στα δικά μου. Ο Χ. είχε την ανάγκη να νιώσει ασφαλής και αποδεκτός και το κατάφερε θυσιάζοντας λίγη από τη δική μου ασφάλεια. Ήθελε τόσο να σταματήσει να είναι θύμα όλης αυτής της ομοφοβίας που προτίμησε να γίνει και ο ίδιος θύτης. Από τις ομοφοβικές αηδίες του Ξιάρχο μέχρι τα αντί-κουήρ σχόλια της Χειλουδάκη, αρκετά ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα επιλέγουν τον τελευταίο καιρό να γίνουν σαν τον συμμαθητή των παιδικών μου χρόνων και να περάσουν στην άλλη πλευρά, θυσιάζοντας λίγη ή περισσότερη από τη (συλλογική) ασφάλειά μας. Βλέπετε, για πολλά από εμάς όλη αυτή η κακοποίηση είναι τόσο ισοπεδωτική που ξεπερνά μέχρι και έννοιες όπως «κοινότητα» και «υποστήριξη». Θα ήθελα να γράψω και για την εσωτερικευμένη ομοφοβία και τρανσφοβία, αλλά κάπως νιώθω ότι προσπαθώ να βρω δικαιολογίες. Δεν ξέρω. Ή μάλλον αυτό που ξέρω είναι ότι είμαι θυμωμένος. Με την κοινωνία και με όλα εκείνα τα «δικά μας» άτομα, που αναπαράγουν αυτή την κακοποίηση. Την επόμενη χρονιά ο Χ. έφυγε από το σχολείο. Δεν ξέρω τι έγινε εκεί που πήγε. Ξέρω σίγουρα, όμως, ότι αυτά τα «αθώα πειράγματα» εις βάρος μου δεν θα τον προστάτευσαν από τα «αθώα πειράγματα» των νέων του συμμαθητών. Αυτό μόνο η αλληλοϋποστήριξη, η συλλογική δράση και η εκπαίδευση μπορούν να το καταφέρουν. Και για να το πω πιο συμπυκνωμένα. Για να πάψουμε να είμαστε «θύματα» δεν χρειάζεται γίνουμε «θύτες». «Κοινότητα», πρέπει να γίνουμε. Κι ας μην καταλαβαίνουμε ακριβώς τα βιώματα των άλλων. Καταλαβαίνουμε την κακοποίηση και τις διακρίσεις. Κι αυτά αρκούν.
Βασίλης Θανόπουλος
