Σε αυτό το τεύχος υποδεχόμαστε τον Φώτη Σεργουλόπουλο, για να γιορτάσουμε μαζί την Παγκόσμια Ημέρα coming out.
Όταν το 2011 μίλησε ανοιχτά για τη σεξουαλικότητά του, κανείς δεν περίμενε ότι θα συντελούσε ένα από τα πιο επιδραστικά coming out των τελευταίων δεκαετιών, ανοίγοντας τη συζήτηση γύρω από τη ΛΟΑΤΚΙ+ γονεϊκότητα και το δικαίωμα όλων των ατόμων να γίνουν γονείς. Δώδεκα χρόνια μετά και ο Φώτης Σεργουλόπουλος συνεχίζει να δημιουργεί τα δικά του «safe spaces» στην ελληνική τηλεόραση.
Παράλληλα, προβληματιζόμαστε για τη ζωή των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων στη χώρα μας μετά το coming out τους ενώ αναζητάμε τα «καλιαρντά» του σήμερα και την επίδρασή τους.
Τέλος, διαπραγματευόμαστε την έννοια του «safe space», μέσα από ένα σπάνιο φωτορεπορτάζ με τρανς & non binary άτομα.
Όλα αυτά σε συνδυασμό με τις γνωστές μας στήλες μόδας, πολιτισμού, υγείας κλπ.
Δείτε τα σημεία διανομής που μπορείτε να το προμηθευτείτε εδώ
Editorial 111
Μια συνήθεια που είχα κρατήσει από παιδί είναι να ακούω μουσική κάθε φορά που κυκλοφορώ μόνος μου έξω. Ακόμη και σήμερα δεν πηγαίνω πουθενά χωρίς τα ακουστικά μου κι αν τύχει και χρειαστεί να μετακινηθώ χωρίς αυτά, δεν σας κρύβω πως συνήθως αισθάνομαι μια έντονη δυσφορία. Όχι, όμως, γιατί δεν μπορώ να ζήσω λεπτό χωρίς μουσική, αλλά γιατί αυτή η συνήθεια λειτουργεί ως ένας προσωπικός αμυντικός μηχανισμός. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου δέχομαι ομοφοβικά σχόλια. Τα περισσότερα απ΄αυτά από αγνώστους στον δρόμο που σχολιάζουν τα μαλλιά μου, το περπάτημά μου και το ντύσιμό μου. Άρχισα, λοιπόν, να ακούω μουσική στα αυτιά μου για να μπλοκάρω αυτά τα σχόλια ώστε να μην φτάνουν ποτέ σε μένα, να μην με πληγώνουν. «Καλύτερα Καίτη, Άννα, Δέσποινα, Σταμάτη και Νατάσα, παρά ομοφοβία». Όσο όμως κι αν το έχω προσπαθήσει, εγώ και όλοι οι παραπάνω καλλιτέχνες μαζί μου, πολλά ομοφοβικά σχόλια συνεχίζουν να φτάνουν στα αυτιά μου. Όταν ανοίγω την τηλεόραση, όταν μπαίνω στα social media ακόμη κι όταν βρίσκομαι σε υποτιθέμενα ασφαλή περιβάλλοντα. Νομίζω ότι αρχίζω και συνειδητοποιώ ότι ο αμυντικός μου μηχανισμός δεν είναι και τόσο αποδοτικός και ότι μάλλον με τους τόσους ήχους στα αυτιά μου αρχίζω να ξεχνώ τον ήχο της δικής μου φωνής. Αυτής που λέει «είμαι γκέι, αδερφή, πούστης και αισθάνομαι περήφανος». Νομίζω ότι θα σταματήσω να κλείνω τα αυτιά μου, βάζοντας ακουστικά. Νομίζω πως ήρθε πια η στιγμή… ΑΥΤΟΙ να κλείσουν τα στόματά τους!
Βασίλης Θανόπουλος
