Το ζευγάρι στο κόκκινο γιάρις φιλιέται όσο περιμένει το πράσινο φανάρι με ένα κινητό στο παρμπρίζ.
Η Λ. κάθεται στο τραπέζι μας να πάρει παραγγελία και ξεχνιέται. Της το θυμίζει το ζευγάρι, που κάθεται δίπλα μας, ο Θ.
και η Μ. Είναι δεκαετίες μαζί. Και στον Πειραιά και στον Άλιμο. Και στους Βρακάδες, τόπος εξορίας.
Τότε η Μ. αρχίζει να διηγείται τη μέρα που τη στιγμάτισε: «Ήμουν εκεί μπροστά», λέει, «θέλαν να τον σκοτώσουν» «κι αυτό το τέρας ο “μεσίτης”, αυτός έσπασε την τζαμαρία». «Ησύχασε αγάπη μου», της είπε και της χάιδεψε το χέρι.
«Τα παιδιά ξέρουν την ιστορία». Και μας κοίταξαν κι οι δύο στα μάτια σαν συνεννοημένοι.
Σε έναν άλλο τόπο, ευδαιμονίας, ακτής της ναυμαχίας, ένα άλλο ζευγάρι είναι έτοιμο
να δώσει όρκο και μια άγνωστη λέει έξω από το Παλμιέ στο Κάραβελ τη φράση «πριν ανοίξουνε τα Hambo»… Πού τα θυμήθηκε;
Περπατάω προς το σπίτι του Α. Το καλοκαίρι τελειώνει, οι οικείες αγκαλιές αρχίζουν.
