O Αντίνοος Αλμπάνης, που υποδύεται τον Μιχάλη, τον γιατρό στο “Maestro” του Χριστόφορου Παπακαλιάτη στο MEGA σε συνέτευξή του στο The Magazine του 24/7, μίλησε για την πατριαρχία, τους χαρακτήρες της σειράς, καθώς και για την ασθένεια που έχει ο χαρακτήρας που υποδύεται.
Αναφορικά με τους χαρακτήρες της σειράς, είπε ότι, τόσο οι ήρωες, όσο και οι καταστάσεις, “δεν παρουσιάζονται με τη μορφή της καρικατούρας. Είτε αυτό έχει να κάνει με την ενδοοικογενειακή βία είτε με τα δύο παιδιά, τα οποία είναι ομοφυλόφιλα, και ζουν αυτόν τον έρωτα. Βλέπουμε, ότι είναι δύο παιδιά που είναι καθημερινά, που θα μπορούσαν να είναι το οτιδήποτε. Δεν είναι δύο παιδιά, τα οποία εκ πρώτης όψεως θα έλεγες ότι βασανίζονται, γιατί δεν μπορούν να ζήσουν αυτό που επιθυμούν. Το ίδιο αντίστοιχα συμβαίνει με τη Μαρία Καβογιάννη, με τον Γιάννη Τσορτέκη, είναι άνθρωποι που είναι απλοί, καθημερινοί, της διπλανής πόρτας, είναι υπεράνω πάσης υποψίας. Αυτό νομίζω ότι είναι πολύ ουσιαστικό και σημαντικό, γιατί μπορεί να συμβαίνει στον οποιονδήποτε. Αυτός ο οποίος κλείνει τα μάτια και τα αυτιά του, και δεν μιλάει και δεν βοηθάει, μπορεί να είναι ένας από εμάς, μπορεί να είναι ο ίδιος μας ο εαυτός. Βλέπουμε τον εαυτό μας στους ήρωες.”
Στη συνέχεια τόνισε ότι είναι σημαντικό η μυθοπλασία να καταπιάνεται με την επικαιρότητα, και με “τα πράγματα τα οποία μας απασχολούν στο σήμερα”, όπως είναι η βία, η ομοφοβία, ο σεξισμός, η πατριαρχία:
“Δεν θα πω ότι είναι η πρώτη σειρά που καταπιάνεται με ζητήματα της επικαιρότητας και αυτό γιατί στα αλήθεια είναι παναθρώπινα αυτά τα ζητήματα και δυστυχώς διαχρονικά. Περισσότερο εμένα με εντυπωσιάζει το ότι είναι μία σειρά στην οποία βλέπουμε ανθρώπους να φοράνε μάσκες, παρά όλα τα υπόλοιπα. Γιατί αν παρατηρήσετε, στη μυθοπλασία στην Ελλάδα, υπάρχει μια ανάγκη, μια αγωνία να αποκτήσουν μια διαχρονικότητα οι σειρές αποφεύγοντας να χρησιμοποιούν στοιχεία της επικαιρότητας. Δηλαδή, έχουν απαλείψει οι περισσότερες σειρές το στοιχείο της πανδημίας, δεν αναφέρονται σε αυτό. Είναι καλό να μένουμε σε αυτά τα οποία μας συμβαίνουν σήμερα, να χτίζουμε με τα υλικά τα οποία υπάρχουν γύρω μας και να μην είμαστε τοποθετημένοι σε κάποια άλλη πραγματικότητα. Τώρα, σε ό,τι έχει να κάνει με το άλλο κομμάτι, θα ήταν λυπηρό να έχουμε μια τόσο μεγάλη ευκαιρία να παρουσιάσουμε μια δουλειά και να μην μιλήσουμε για πράγματα τα οποία μας απασχολούν στο σήμερα.”
Για τον ρόλο του ως διαβητικό άτομο είπε ότι είναι σημαντικό να αποτυπώνεται στην καθημερινότητά του, που κυλάει με έναν φυσιολογικό τρόπο. Όπως αναφέρει κι ο ίδιος:
“Να δείξουμε την ασθένεια αυτή μέσα από την φυσιολογικότητά της, χωρίς να φορτίζεται βαριά, χωρίς να δίνεται μεγαλύτερη έκταση από αυτή που της αναλογεί. Να κατανοήσει ο κόσμος ότι ναι μεν είναι μια ασθένεια η οποία είναι χρόνια, αλλά οι άνθρωποι που πάσχουν από τον διαβήτη ζούνε φυσιολογικά, ζούνε κανονικά, δεν στερούνται πράγματα και είναι απολύτως λειτουργικοί. Είναι και ο λόγος που έχουμε επιλέξει να δείχνουμε την θεραπεία ή τον τρόπο που προσέχει αυτός ο άνθρωπος την ασθένειά του με έναν πολύ άμεσο και καθημερινό τρόπο.”
Εκτός από την τηλεοπτική του δουλειά, φέτος παίζει στο θέατρο, στην παράσταση “Κάποιος να με προσέχει” που ξεκινάει στις 11 Νοεμβρίου στη Θεσσαλονίκη, και από τη νέα χρονιά θα έρθει και στην Αθήνα.
