Το Σάβατο 5/7 πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του 26ου Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ Αθήνας μια σημαντική και μαζική εκδήλωση με θέμα την τρανσφοβία.
Από το Σωματείο των Proud Seniors Greece
Πέρα από τις πολιτικές και θεωρητικές παραμέτρους του θέματος τη μεγάλη αξία αυτής της εκδήλωσης έδωσαν οι συγκλονιστικές μαρτυρίες των τρανς ομιλητριών και των τρανς ατόμων που έκαναν στη συνέχεια παρέμβαση. Οι τοπoθετήσεις τους έκφρασαν την αγωνία, τον συσσωρευμένο θυμό που γεννά η καταπίεση και το διαρκές αίσθημα στίγματος σε οποιαδήποτε έκφανση της δημόσιας ζωής, έδειξαν όμως και το πείσμα και την αποφασιστικότητα να διεκδικήσουν ίσα δικαιώματα ανατρέποντας αυτές τις ρατσιστικές διακρίσεις.
Μετά τη συγκλονιστική αυτή συζήτηση, τρανς άτομα διαμαρτυρήθηκαν μπροστά από το τραπεζάκι του Μωβ. Αυτό σπεύδει να εκδώσει ανακοίνωση μιλώντας για «πογκρόμ» και βιαιοπραγίες εναντίον μελών τους.
Χρειάζεται θράσος να μιλήσει κανείς για πογκρόμ όταν γνωρίζουμε τι σημαίνει ιστορικά αυτή η πρακτική, και τουλάχιστον αφέλεια για όσους βιάστηκαν να υποστηρίξουν το Μωβ χωρίς να ελέγξουν τι πραγματικά έγινε. Ακόμα περισσότερο, είναι υποκριτικό να κάνει κανείς ότι δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει καταπίεση.
Άνθρωποι που αποκλείονται από την εκπαίδευση, την εργασία και τον δημόσιο λόγο, που υπόκεινται σε καθημερινή -συσσωρευόμενη- βία από τους κρατικούς φορείς, τις ιατρικές-ψυχιατρικές, διοικητικές δομές, μπορεί να μην έχουν κάθε στιγμή την πολυτέλεια μιας ψύχραιμης (στο βαθμό που δεν ήταν) αντίδρασης, ειδικά όταν κακοποιούνται από κομμάτια που αναφέρονται στον φεμινισμό… Είναι καθαρή υποκρισία η εκμετάλλευση των φραστικών αναφορών, των μη «καλών τρόπων», που το κομμάτι των φεμινιστριών ξέρει πολύ καλά να χειρίζεται, και λοιδορεί αφ’ υψηλού δήθεν αγενείς συμπεριφορές. Ο θυμός, ιδίως όταν είναι δίκαιος, δεν βρίσκει πάντα καθώς πρέπει τρόπους να εκφραστεί. Η αδικία δεν ακυρώνεται ποτέ ακόμα και αν αυτοί που έχουν άδικο, χρησιμοποιούν με ευχέρεια σοφιστίες για να το δικαιολογήσουν.
Όποια άποψη κι αν έχει κανείς για το συμβάν, δεν αλλάζει το γεγονός ότι η μάχη δεν ξεκίνησε εκείνο το βράδυ και το διακύβευμα δεν είναι το ίδιο κρίσιμο για τις δυο πλευρές. Οι τρανς, ίντερσεξ, non-binary άνθρωποι παλεύουν όχι μόνο ενάντια στους αποκλεισμούς για επιβίωση και αξιοπρέπεια, αλλά και ενάντια στην ακύρωση που τους επιβάλλει το δόγμα των δύο φύλων. Το Μωβ εδώ και μήνες έχει ξεκινήσει μια σειρά κακοποιητικών αναφορών ενάντια στα λοατκι+ και κύρια ενάντια στα τρανς άτομα. Εδώ πρέπει να αναζητηθεί η αρχή των γεγονότων του Σαββάτου.
Τώρα είναι η ώρα οι προοδευτικές συλλογικότητες να μην τηρήσουν ίσες αποστάσεις, να μην βιαστούν να «καταδικάσουν τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται» αλλά να σταθούν στην ουσία του ζητήματος, που είναι η κανονικοποίηση της τρανσφοβίας και ιντερφοβίας, δηλαδή νέων μορφών ρατσισμού. Θα πρέπει να αντιληφθούν ότι η μετατόπιση τμήματος του φεμινιστικού κινήματος προς την ακροδεξιά ατζέντα δεν αποτελεί σύμπτωση αλλά επιτυχία των προσπαθειών της αντίδρασης. Δεν είναι αργά να τους σταματήσουμε.