Σου γράφω, όχι για να μαθαίνουν οι νεότεροι και να θυμόμαστε εμείς οι παλιότεροι, αλλά γιατί συνειδητοποίησα πόσο τρομακτικά επίκαιρη είναι εκείνη η σειρά που δεν ολοκληρώθηκε πότε. Κόπηκε απότομα την στιγμή που τα θύματα έρχονται αντιμέτωπα με τον θύτη τους και δεν μαθαίνουμε ποτέ αν απονέμεται δικαιοσύνη.
Ήταν λες και 21 χρόνια πριν δεν ήταν έτοιμη η ελληνική κοινωνία να αντιμετωπίσει τους βιαστές και τους κακοποιητές της. Είναι άραγε σήμερα; Είναι έτοιμη, τούτη δω η κοινωνία, να σταθεί στα θύματα και να πάψει να ρωτά καχύποπτα «γιατί τώρα»; Πάντως, αν κι εσύ που διαβάζεις τώρα ρωτάς «γιατί τώρα» δες λίγο από τη σειρά.
Ξέρω, θα βαρεθείς τις αναφορές της τότε επικαιρότητας, αρκετούς δε θα τους γνωρίζεις, και πίστεψέ με δε χρειάζεται. Δε σου γράφω για να εκθειάσω μια σειρά που έχει γράψει τη δική της ιστορία στην ελληνική τιβί . Όμως, ξαναβλέποντας φωτογραφίες και ατάκες από τη σειρά στα social media (και κυρίως από τη σελίδα Μακαρένια) ένιωσα ότι η σειρά δίνει απαντήσεις στο «γιατί τώρα» που ρωτούν κάποιοι. Η σειρά απαντά και δηλώνει ξεκάθαρα, ότι όποιο άτομο βιαστεί κουβαλάει το τραύμα του βιασμού για όλη του τη ζωή. Γιατί οι ηρωίδες της σειράς φαίνεται να συνεχίζουν να αναπαράγουν το τραύμα του βιασμού τους μέσα από κακοποιητικές σχέσεις και γιατί μια μαύρη σκιά τις πλακώνει. Γιατί 25 χρόνια μετά ζητούν δικαιοσύνη.
Μπορεί να βρεις τη σειρά παλιομοδίτική και όχι politically correct με τα σημερινά δεδομένα. Μπορεί να είναι βαθύτατα απαισιόδοξη για τα θύματα, αφού παρουσιάζει μια μυθοπλαστική εκδοχή, όπου το θύμα δε μπορεί να ξεφύγει ποτέ από το τραύμα του. Όμως, αυτή η κωμική σειρά της ντόπιας ποπ κουλτούρας ασχολήθηκε μ’ ένα τόσο σκληρό θέμα, επιδιώκοντας να μιλήσει ωμά και ειλικρινά για τα θύματα του βιασμού. Κι είναι σαν να κόπηκε, γιατί παραήταν μπροστά για την εποχή της. Γιατί ο φαινομενικά μισογύνικος τίτλος αναφέρεται, όχι στα θύματα, αλλά στην κοινωνία, όπου ένα μεγάλο μέρος της αντιμετωπίζει τα θύματα με καχυποψία και ρωτά επίμονα «μήπως δεν κατάλαβες;» , «μήπως τον προκάλεσες;» , «τι θες και τα σκαλίζεις;» , «τι θα κερδίσεις;»
Ξέρεις, μοιάζει σαν και σήμερα ακόμα, εκείνα τα τέσσερα κοριτσάκια από ορφανοτροφείο, οι τέσσερις ηρωίδες της μυθοπλασίας, να φέρουν ακόμα το τραύμα, και να ζητούν δικαιοσύνη. Σαν να προσπαθούν ακόμα να σταματήσουν τον ισχυρό και αξιοσέβαστο άνδρα από το να καταστρέφει ανθρώπους. Όμως, για να σταματήσει ο εκάστοτε Χ άνδρας να καταστρέφει, θα χρειαστεί πρώτα εμείς να σταματήσουμε να ρωτάμε «γιατί τώρα» και απλώς να ακούσουμε τα θύματα, τι έχουν να μας πουν. Γιατί, το να μπορέσει το θύμα να μιλήσει και να ακουστεί, είναι μια πρώτη απονομή δικαιοσύνης. Γιατί, όσο κι αν κάποιοι και κάποιες, δυστυχώς, συνεχίσουν να λένε «ναι, αλλά οι γονείς τι έκαναν;» ή «ναι, αλλά τι φόραγε;», όσο κι αν παλέψουν να κατηγορήσουν τα θύματα και να στρεβλώσουν την κατάσταση, αυτό το «σίριαλ» που ξεκίνησε στην κανονική ζωή, δε θα κοπεί απότομα. Μόνο όταν υπάρξει απονομή δικαιοσύνης θα πρέπει να πέσουν τίτλοι.
Γράφει ο Γιάννης Παυλόπουλος
Σενάριο: Αλέξανδρος Ρήγας – Δημήτρης Αποστόλους
Σκηνοθεσία: Αλέξανδρος Ρήγας
Πρωταγωνίστριες: Χρύσα Ρώπα, Ελένη Ράντου,, Ελένη Καστάνη, και Άβα Γαλανοπούλου
