Πρόσφατα βρήκα τυχαία τη ιστοσελίδα που λέγεται “αφήστε με να ζήσω”. Η ιστοσελίδα αυτή περιλαμβάνει μια σειρά από άρθρα με απόψεις τύπου pro life. Είναι διαχωρισμένη σε τέσσερις θεματικές κειμένων: Ιατρικά, βιωματικά, νομικά και θεολογικά. Σε όλες τις κατηγορίες η άμβλωση περιγράφεται ως ανθρωποκτονία. Κατακριτέα κρίνονται όμως και το χάπι της επόμενης μέρας, το σπιράλ και οι αποτυχημένες εξωσωματικές. Η άμβλωση-θανάτωση, όπως την ονομάζουν, δεν μπορεί να δικαιολογηθεί σε καμία περίπτωση. Είναι ανθρωποκτονία ακόμα και αν η ζωή του παιδιού ή της μητέρας βρίσκεται σε κίνδυνο. Όσον αφορά στο βιασμό, βρήκα ένα άρθρο στην παρούσα ιστοσελίδα, όπου πάλι η άμβλωση καταδικάζεται. Σύμφωνα με τον αρθρογράφο, δεν πρέπει να τιμωρηθεί και να θανατωθεί ένα αθώο παιδί για μια “κακή πράξη”.
Το άρθρο που έδωσα βάση εγώ έχει τίτλο «Δικαίωμα στην αυτοδιάθεση»; Ή «όταν ο ρατσισμός αλλάζει όνομα»!. Το άρθρο περιλαμβάνει μια σειρά απαντήσεων στην αντιρατσιστική πρωτοβουλία Λάρισας σχετικά με την άμβλωση. Το κύριο επιχείρημα των φεμινιστριών απέναντι στους υποστηρικτές του pro life κινήματος, είναι η αυτοδιάθεση του γυναικείου σώματος. Ο αρθρογράφος αρνείται πανηγυρικά το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση με το επιχείρημα ότι το σώμα δεν είναι προσωπικό δημιούργημα (;). Ωστόσο αναφέρει ότι ακόμα και αν υπάρχει αυτό το δικαίωμα, τι γίνεται με την αυτοδιάθεση του “νέου ανθρώπου που φιλοξενούμε”.
Το ζήτημα της αυτοδιάθεσης του γυναικείου σώματος, λοιπόν, είναι στο επίκεντρο εδώ και πολλές δεκαετίες. Η άμβλωση είναι ένα ζήτημα που εμπίπτει ακριβώς σε αυτό το πλαίσιο. Οι σχετικές απαγορεύσεις στην ουσία ασκούν έλεγχο και εξουσία στο γυναικείο σώμα. Λένε στη γυναίκα τι μπορεί να κάνει και τι όχι, πως εκείνη θα συνεχίσει τη ζωή της. Αυτός ο έλεγχος καθόλου σχέση δεν έχει με την ανάγκη προστασίας του εμβρύου.
“Δικαίωμα στην επιλογή, αυτό είναι ψέμα. Τα μωρά δεν επιλέγουν να πεθάνουν”
“Ο Ιησούς αγαπάει τα παιδιά του κόσμου, τα γεννημένα και τα αγέννητα”
“Μια γυναίκα έχει το δικαίωμα του σώματος της, ακόμα κι αν βρίσκεται στη μήτρα”
Παραθέτω τρία συνθήματα που ακούγονται από τους υποστηρικτές του Pro Life κινήματος για να δούμε πως η αυτοδιάθεση ενός εμβρύου, ενός πλάσματος που ακόμα δεν έχει πλήρως διαμορφωθεί, δεν έχει σχηματιστεί καν ακόμα σωματικά, είναι πιο σημαντική από αυτήν του γυναικείου σώματος. Βλέπουμε την τεράστια αντίφαση στο τρίτο σύνθημα. Ένα έμβρυο γένους θηλυκού έχει την αυτοδιάθεση του σώματος του αλλά μια γυναίκα ενήλική ή ανήλικη δεν την έχει;
Οι αντιλήψεις αυτές έχουν φυσικά και θρησκευτικές ρίζες, χωρίς βέβαια να υποθέσουμε ότι δεν υπάρχουν και άθεοι/ες που τις ασπάζονται. Αλλά στα περισσότερα συνθήματα συναντάμε χριστιανικές παραβολές για το πως ο θεός, ο Χριστός αγαπάει όλα τα παιδιά, ότι κατακρίνει την άμβλωση και διάφορα άλλα.
Υποστηρίζω ότι οι pro lifers δεν ενδιαφερόνται στην ουσία για τη ζωή του εμβρύου, γιατί είναι οι ίδιοι που ζητωκραυγάζουν τις ρατσιστικές πολιτικές του Trump για την αρπαγή των παιδιών των μεταναστών, οι ίδιοι που αν το παιδί τους στα δεκαπέντε του έκανε coming-out ως γκέι ή τρανς, θα βίωνε τον αποκλεισμό και την αρνητική στάση τους. Είναι όλοι τους κατά κύριο λόγο, συντηρητικοί/ες λευκοί/ες μεσοαστοί/ες άνδρες και γυναίκες που θέλουν να επιβάλλουν την εξουσία τους πάνω στα γυναικεία, συνήθως μη προνομιούχα, σώματα.
Ορισμένες πολιτείες της Αμερικής πρόσφατα προέβησαν σε νομικές απαγορεύσεις της άμβλωσης. Πιο ηχηρές ήταν αυτές της Αλαμπάμα και της Τζόρτζια. Στην περίπτωση της Αλαμπάμα, μια γυναίκα που κάνει έκτρωση μπορεί να αντιμετωπίσει έως και 99 χρόνια φυλάκισης! Στην Τζόρτζια ο νόμος αφήνει περιθώρια πραγμάτωσης της άμβλωσης σε περιπτώσεις βιασμού ή ιατρικών ζητημάτων. Σε κάποιες ευρωπαϊκές χώρες επίσης, η άμβλωση μπορεί να πραγματωθεί κυρίως μόνο υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις, όπως είναι η εγκυμοσύνη σε περίπτωση βιασμού. Μέχρι πολύ πρόσφατα, στη βόρεια Ιρλανδία η άμβλωση δεν ήταν νόμιμη και επιτρεπόταν μόνο σε περίπτωση που κινδύνευε η ζωή της γυναίκας που κυοφορούσε.
Στην Ελλάδα νομικά τουλάχιστον δεν υπάρχουν περιορισμοί και κάθε γυναίκα μπορεί να προβεί σε άμβλωση, αρκεί να μην έχει περάσει την 14η βδομάδα κύησης. Μέχρι πότε όμως θα έχουμε αυτό το δικαίωμα, όταν παράλληλα παρατηρούμε μια συντηρητικοποίηση της κοινωνίας και μια κανονικοποίηση ακραίων και απαρχαιωμένων αντιλήψεων;
