Tη δεκαετία του ’90 αν ήσουν αγόρι, οι γονείς σου έπρεπε να σε στείλουν ποδόσφαιρο, ανεξάρτητα από το αν σου άρεσε ή όχι.
Κυρίως αν η έκφραση φύλου σου δεν ήταν τόσο αρρενωπή. Ήταν κάτι σαν τον «στρατό» για τα μικρά αγόρια. Όλα αυτά τα χρόνια έχω ακούσει πολλούς γονείς να λένε κάτι ομοφοβικά/σεξιστικά τύπου: «στείλε τον ποδόσφαιρο για να ανδρέψει» ή «εκεί θα δει πως λειτουργούν και τα άλλα αγόρια και θα μάθει».
Από την άλλη, έχω γνωρίσει πολλούς γκέι άνδρες που αγαπούν το ποδόσφαιρο αλλά βρίσκουν εξαιρετικά δύσκολο και επώδυνο να συνδυάσουν τον σεξουαλικό τους προσανατολισμό με την αγάπη τους για την μπάλα, μιας και ο συγκεκριμένος χώρος μαστίζεται από ομοφοβία και τοξική αρρενωπότητα.
Όλα αυτά τα γράφω γιατί θέλω να επισημάνω πώς τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα υπάρχουν σε κάθε χώρο, ακριβώς όπως και σε αυτόν του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ναι υπάρχουν και ΛΟΑΤΚΙ+ ποδοσφαιριστές και οπαδοί και είναι ακριβώς αυτή η ομοφοβία και η τοξική αρρενωπότητα που τους εμποδίζει να μιλήσουν ανοιχτά για τον εαυτό τους…ή ακόμη και να τον αποδεχθούν.
Διαβάστε επίσης
Γκέι στο ελληνικό ποδόσφαιρο: Η λέξη που δεν θέλει κανείς να ακούσει
Πάρτε για παράδειγμα το ομοφοβικό πανό που κάποιος σκέφτηκε να κρεμάσει στο γήπεδο της ΑΕΚ, πιστεύοντας πως αυτός ήταν ένας ακόμη χώρος για να εκφράσει το ρατσιστικό του μίσος. Ένα πανό για το οποίο κανείς μέχρι στιγμής δεν έχει πάρει θέση. Και το τονίζω αυτό γιατί σε αρκετές χώρες στον κόσμο, έχουμε δει ποδοσφαιρικές ομάδες και σχετικούς φορείς να έχουν αναγνωρίσει την αυξημένη ομοφοβία στον χώρο παίρνονται μέτρα και σαφή θέση εναντίον της.
Και για να προλάβω κάποιους, όχι δεν είναι καθόλου «δικαιολογημένη» και «αναμενόμενη» όλη αυτή η (ομο)φοβική ατμόσφαιρα. Γιατί είναι ακριβώς αυτή που καλλιεργεί το μίσος, ενισχύει τα σεξιστικά στερεότυπα γύρω από την έννοια της αρρενωπότητας και καταλήγει στο οπαδικό μίσος. Και δυστυχώς τα παραδείγματα είναι και εδώ πολλά.
Αφήνω αυτό για το τέλος
