Zak Kostopoulos
Λες λοιπόν σε φίλες, φίλους, οικογένεια, όσες και όσους ήθελες να μοιραστείς το γεγονός ότι έχεις HIV. Κάτι που συμβαίνει συχνά μετά από την αποκάλυψη αυτή σε φιλικά και αγαπημένα μας πρόσωπα είναι ότι κάποιες και κάποιοι θα το φέρουν βαρέως, θα ανησυχούν περισσότερο απ΄ ότι χρειάζεται, θα σε αντιμετωπίζουν συνεχώς ως “ασθενή”, ξεχνώντας πολλές φορές πως είσαι πολλά παραπάνω πράγματα από απλά κάποιος ή κάποια που ζει με HIV και ότι η οροθετικότητα μας δεν χρειάζεται να αποτελεί λόγο μόνιμου άγχους. Και αυτό φυσικά είναι κάτι που κανείς μας δεν θέλει, ούτε μας βοηθάει σε τίποτα. Αντιθέτως, δημιουργεί προβλήματα και μπορεί να επηρεάσει αρνητικά την ψυχολογία και την διάθεση μας. Ας δούμε λοιπόν μερικούς τρόπους που μπορούμε να αντιμετωπίσουμε και να ελαχιστοποιήσουμε τέτοιες συμπεριφορές:
1. Συζήτηση: Δύσκολα κάποιο άτομο που έχει τέτοιου είδους στάση απέναντι μας θα καταλάβει από μόνο του πως δεν είναι και η επιθυμητή. Συχνά, θα ακούσουμε πως είναι επειδή μας νοιάζονται, ανησυχούν για εμάς, θέλουν το καλό μας και τα λοιπά. Ειδικά στην περίπτωση των γονιών, όλοι είμαστε οικείοι με την Ελληνίδα μάνα που σε κυνηγάει με τη ζακέτα και την κοτόσουπα επειδή άρπαξες ένα κρυωματάκι, πόσο μάλλον για κάτι τέτοιο. Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουμε είναι να τους δώσουμε να καταλάβουν πως το να μας αντιμετωπίζουν σαν να έχουμε ένα HIV με έντονη γραμματοσειρά γραμμένο στο κούτελο, δεν βοηθάει. Καλό είναι να προσπαθούμε να ενημερώνουμε τους ανθρώπους γύρω μας σχετικά με το τι σημαίνει να ζεις με HIV, το γεγονός ότι δεν αποτελεί θανατική καταδίκη και ότι με τα σημερινά φάρμακα και θεραπείες μπορούμε να ζήσουμε μια πλήρη και υγιή ζωή, άρα δεν υπάρχει κανένας λόγος να μας ετοιμάσουν τα κηδειόχαρτα ή το βαλιτσάκι με τα απαραίτητα για μια πιθανή εισαγωγή σε νοσοκομείο.
2. Θετική στάση: Το έχω ξαναπεί αλλά επειδή μια επανάληψη δεν έβλαψε ποτέ, καλό είναι να θυμόμαστε πως συχνά, αν και όχι πάντα, ο τρόπος που μας αντιμετωπίζουν οι άλλοι επηρεάζεται και από τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε εμείς τον εαυτό μας. Με το να κρατάμε μια θετική στάση απέναντι στην οροθετικότητα μας, να δείχνουμε ότι συνεχίζουμε την ζωή μας κανονικά και ότι ο HIV δεν έγινε εμπόδιο, παρά τις όποιες δυσκολίες, στο να ζούμε όπως θέλουμε και να κάνουμε τα πράγματα που θέλουμε, μπορούμε να βοηθήσουμε και τους ανθρώπους γύρω μας να καταλάβουν πως μπορεί να χρειαζόμαστε την στήριξη τους αλλά σίγουρα δεν έχουμε ανάγκη τον οίκτο ή την υπέρμετρη ανησυχία κανενός. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να πούμε και το “δεν είμαι καλά” όταν δεν είμαστε, ότι ναι, υπάρχουν και οι δυσκολίες. Απλά ότι πρέπει να φροντίζουμε να κάνουμε κατανοητό όσο μπορούμε πως άλλο πράγμα είναι να ζητάς και να έχεις υποστήριξη και άλλο να σε βλέπουν σαν ανήμπορο ή ανήμπορη. Με άλλα λόγια, μην αφήνεις να πιστεύουν πως επειδή έχεις HIV σημαίνει ότι θα είσαι μόνιμα εσύ αυτός ή αυτή με το πρόβλημα.
3. Αποφασιστικότητα αλλά και ευγένεια: Το να σου φέρονται σαν “άρρωστο” ή σαν κάποια ή κάποιον που μόνιμα βρίσκεται σε ανάγκη μπορεί να είναι εξοργιστικό, ταπεινωτικό, να σε θυμώνει ή να σε στεναχωρεί. Μην φοβάσαι να μιλήσεις γι’ αυτό όταν συμβαίνει και προσπάθησε με ήπιο, κατανοητό και ευγενικό τρόπο να ενημερώσεις και να συζητήσεις με τους ανθρώπους γύρω σου για το πως νιώθεις. Πες ότι εκτιμάς την ανησυχία τους αλλά ότι έχεις την υγεία σου υπό έλεγχο, μίλα για την αντιρετροϊκή αγωγή, τα αποτελέσματα των εξετάσεων, το τι σου έχει πει ο/η γιατρός σου σχετικά με την αντιμετώπιση του HIV και το τι κάνεις για να έχεις τον έλεγχο και να βελτιώνεσαι. Δείξε ότι η ζωή και η υγεία σου είναι στα χέρια σου και πως όταν χρειάζεσαι βοήθεια ή έχεις κάποιο πρόβλημα δεν θα διστάσεις να το πεις.
Και τέλος, εάν κάποιοι επιμένουν παρ’ όλες τις προσπάθειες σου για το αντίθετο να σε αντιμετωπίζουν με έναν τρόπο που εσύ δεν επιθυμείς, ίσως χρειαστεί και να αναθεωρήσεις κάποιες από τις σχέσεις σου με άλλους ανθρώπους.
