Αν θα ήθελα να σφάξω με το βαμβάκι εκείνον τον νταή, που τάραζε τη ζωή της παιδικής μου ηλικίας; Δεν ξέρω αγάπη. Έχει, όμως, και καμιά σημασία;
Συχνά, ωστόσο, αναρωτιέμαι αν αυτός ο φόβος θα φύγει ποτέ. Η αποδοχή αυτής της ήττας -που δεν αντιστάθηκα στον βασανιστή- αν θα ξεπεραστεί ποτέ, ή αν θα νιώθω πάντα ηττημένος, χαμένος, Loser. Φοβήθηκα τόσο πολύ τότε, που ο φόβος νομίζω δε θα βγει ποτέ από τα σπλάχνα μου. Άραγε, είναι ήττα να μην μπορείς να αντιδράσεις, να μην μπορείς να αντεπιτεθείς; Δεν ξέρω, αλλά για μένα είναι σίγουρα ήττα, ότι δε διεκδίκησα αυτό που είμαι. Γιατί, πάντα ήξερα τι είμαι.
Όμως, τι ήθελα να πω; Α, ναι!
Ξέρεις, εκεί στα εξωτερικά κάνουν, λέει, αυτό το “reclaim” σε υβριστικές εκφράσεις και χαρακτηρισμούς εναντίον των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων και των γυναικών. Λέξεις με προσβλητική εννοιολόγηση, όπως “queer, faggot, slut” επαναχρησιμοποιούνται και γίνονται λέξεις ενδυνάμωσης. Εδώ, δεν έχω παρατηρήσει αν συμβαίνει. Πάντως, οι λέξεις «αδερφάρα, λούγκρα, ξεφωνημένη, φλώρος και πούστης» ηχούν κάπως ανατριχιαστικά στ’ αυτί μου, γιατί είναι τα βασικά υβριστικά ακούσματα της παιδικής μου ηλικίας.
Ένας ξάδερφός μου μ’ είχε ρωτήσει έξω από το τοπικό κλαμπ του χωριού «είσαι πούστης;» «Όχι, πουτάνα», απάντησα, και γέλασα αμήχανα (θα ‘μουν 13). Αν ευχήθηκα να πεθάνει; Φυσικά και ναι. Αλλά, τι σημασία έχει; Δεν τον ξέκανα εγώ. Μόνος του αυτοκαταστράφηκε. Αν ένιωσα καλά που αυτοκαταστράφηκε, εκείνος που ήθελε να με χλευάσει και να με υποτιμήσει; Μη μου κάνεις δύσκολες ερωτήσεις. Δε γράφω για να ζητήσω συγχώρεση. Σου γράφω απλά, γιατί ήθελα να μου πω, ότι οι υποτιμητικές λέξεις, που με πλήγωναν, είναι απλά λέξεις, και ότι στις λέξεις δίνουμε εμείς τη σημασία που θέλουμε.
Έτσι, σου γράφω «φανερά και πούστικα» ότι η πουστιά είναι καλό πράγμα.
Φιλιά αγάπες.
Η μαμά μου έκανε σουτζουκάκια.
Κι εγώ δε θα μάθω ποτέ να μαγειρεύω.
Γιάννης Παυλόπουλος
