newsroomΈναν φόρο τιμής στους τουλάχιστον 29.984 καταγεγραμμένους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους στη Μεσόγειο την τελευταία δεκαετία, αποτίνει η Μαρίνα Σάττι με το νέο της βιντεοκλίπ.
Η ερμηνεύτρια και συνθέτρια παρουσιάζει το βιντεοκλίπ του τραγουδιού της «Αχ, Θάλασσα» σε μουσική δική της και του Νίκου Κωδωνά και στίχους της Λένας Κιτσοπούλου, ενώ τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Cyprien Clément-Delmas.
Το «Αχ, Θάλασσα» το δημιούργησε, όπως έχει μοιραστεί παλιότερα, βλέποντας το μουσουλμανικό κοιμητήριο στην Κομοτηνή, όπου βρίσκονται εκατοντάδες θύματα ναυαγίων, πρόσφυγες που αναζητούσαν μια καλύτερη ζωή.
Με μια λεζάντα – αφιέρωση στον μπαμπά της ξεκινάει το συγκλονιστικό βιντεοκλίπ «Αχ, Θάλασσα». Το βίντεο αναδεικνύει την κραυγαλέα αντίθεση της θάλασσας ως τόπο ευτυχίας και χαλάρωσης και παράλληλα ως ένα υγρό νεκροταφείο χιλιάδων ανθρώπων.
Το βιντεοκλίπ με πλάνα σε σωσίβια, φράχτες, βάρκες και ρούχα χαμένων στη θάλασσα ανθρώπων τιμά και δίνει ορατότητα στους τουλάχιστον 29.984 καταγεγραμμένους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους στη Μεσόγειο μόνο την τελευταία δεκαετία – ανάμεσά τους 1.274 παιδιά.
Είναι μια συμπαραγωγή των Hiersoir (Γαλλία) και Nomad Productions (Ελλάδα) σε σκηνοθεσία Cyprien Clément–Delmas. Όλα τα έσοδα της Μαρίνας Σάττι και της Mad House Records θα διατεθούν στην Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNHCR) για την υποστήριξη των παιδιών προσφύγων.
Σε συνέντευξη που είχε δώσει στις αρχές του Ιουνίου στη LiFO, η Μαρίνα Σάττι με αφορμή τον θάνατο του μπαμπά της είχε μιλήσει για το πώς εμπνεύστηκε το κομμάτι «Αχ, Θάλασσα».
«Πέθανε ο μπαμπάς μου και πήγαμε στην Κομοτηνή γιατί δεν υπάρχει μουσουλμανικό νεκροταφείο στην Αθήνα – τότε που με κυνηγούσαν οι δημοσιογράφοι και έλεγαν ότι δεν τους μίλησα πήγαινα στην κηδεία, σε ένα νεκροταφείο που είναι μακριά. Ο μπαμπάς μου είναι θαμμένος εκεί, δεν είναι στην Αθήνα και δεν μπορώ να τον επισκεφτώ αύριο, αν θέλω. Κι ενώ σκέφτομαι ότι είναι εκεί, μακριά, μόνος του –με έχει στοιχειώσει αυτή η σκέψη και αυτή η εικόνα–, ξαφνικά κοιτάζω δίπλα του και βλέπω πάρα πολλούς τάφους με την ίδια ημερομηνία θανάτου: “26/5, Συρία“.
«Ήταν άνθρωποι που πνίγηκαν σε ναυάγιο και τους μετέφεραν όλους εκεί, σε κάτι τάφους μισό μέτρο. Κοιτάζω απ’ την άλλη, “9/1 Αφγανιστάν”, άνθρωποι που πνίγηκαν σε άλλο ναυάγιο. Δεν ξέρω αν με έχει στοιχειώσει πιο πολύ η εικόνα του μπαμπά μου, που εμφανίζεται κάθε φορά που κλείνω τα μάτια μου, ή αυτό που συνέβαινε δίπλα του. Είναι ο μπαμπάς μου εκεί, μακριά, για χ ψ λόγους, με ένα κάρο άλλους ανθρώπους που τους έχουν γκρουπάρει κι αυτούς εκεί πέρα, μακριά. Κάπως το AH THALASSA για μένα είναι αυτή η εικόνα».
