Τρία, δύο, ένα! Καλή χρον… για περίμενε. Τι καλή χρονιά; Τον απολογισμό σου τον έκανες; Πώς ετοιμάζεσαι να υποδεχθείς το νέο έτος, όταν δεν ξέρεις τι είναι αυτά που σου έφερε, ή σου πήρε, το παλιό. Αλλά τέτοιος είσαι, τέτοιοι είμαστε. Τρέχουμε να ξεφύγουμε απ΄ό,τι έχει παλιώσει, απ΄ό,τι μας έχει προβληματίσει και να το ξεχάσουμε σαν να μην έγινε ποτέ. Ίσως, κι αυτό τελικά, να είναι το μεγαλύτερό μας πρόβλημα, ως κοινωνία. Προχωράμε και ξεχνάμε πολύ εύκολα, δε μαθαίνουμε από τα λάθη μας, με αποτέλεσμα να τα επαναλαμβάνουμε λίγο αργότερα. Δεν είναι ότι δεν το καταλαβαίνω. Κι εγώ πληγωμένος είμαι και νιώθω τόσο έντονα την ανάγκη να αφεθώ στα λαμπάκι, τα “χρόνια πολλά” και με χαζή αισιοδοξία να βουτήξω στη χρονιά που έρχεται. Αυτή τη φορά όμως, δεν είναι το ίδιο. Γιατί πέρα από πληγωμένος είμαι και φοβισμένος. Όλα αυτά που έχω ζήσει τον τελευταίο χρόνο με κάνουν να φοβάμαι κι αυτό δε μ΄αρέσει καθόλου. Και δυστυχώς, στην περίπτωση του φόβου, το τρέξιμο δε βοήθησε ποτέ. Κανείς ποτέ δεν ξεπέρασε τον φόβο του, επειδή έτρεξε μακριά απ΄αυτόν. Το κακό με τον φόβο είναι ότι σε αναγκάζει να μείνεις εκεί και να τον αντιμετωπίσεις, μέχρι να τον ξεπεράσεις. Αφήστε που έχω κουραστεί να τρέχω. Ο δικός μου, λοιπόν, φόβος για το 2018 έχει να κάνει με τη μοναξιά. Δε μιλώ για τη μοναξιά που αγγίζει τις ανάγκες για συντροφικότητα και που κάποιοι χαιρέκακοι φίλοι μου θα απέδιδαν στην κρίση ηλικίας, που προφανώς βιώνω. Μιλάω για τη μοναξιά του συνόλου. Εκείνη που νιώθεις, όταν ξέρεις ότι ταυτίζεσαι με ένα μεγάλο και δυναμικό σύνολο, αλλά καταλήγεις να αναρωτιέσαι, γιατί κανείς από αυτό το σύνολο δεν είναι δίπλα σου.
Την πρώτη φορά που το αισθάνθηκα ήταν την περασμένη άνοιξη, έξω από τις πόρτες ενός δικαστηρίου. Έπιασα τον εαυτό μου να φοβάται (ως ομοφυλόφιλος) και θυμάμαι με αγωνία το βλέμμα μου να ψάχνει άλλα άτομα, για να νιώσει ασφάλεια. Βρήκα κάποια, όχι αρκετά.
Η δεύτερη φορά ήταν τον περασμένο Σεπτέμβριο. Ο φόβος της μοναξιάς με χτύπησε κατακούτελα. Μείναμε λιγότεροι. Δε σας κρύβω πως, μετά από αυτό, μου δημιουργήθηκε η ανάγκη να ψάξω όλες τις περιπτώσεις των ανθρώπων που ήταν μόνοι τους κι έγιναν θύματα κάποιων επιθέσεων. Δεν ήταν δύσκολο, τις περισσότερες απ΄αυτές τις είχα καταγράψει εγώ, γι΄αυτό το περιοδικό. Αυτό που ήθελα να θυμηθώ ήταν, κυρίως, η αντίδραση των άλλων ανθρώπων, που βρίσκονταν εκεί γύρω, που ίσως παρακολουθούσαν και που ίσως θα μπορούσαν να έβαζαν τέλος στην επικίνδυνη μοναξιά των θυμάτων αυτών. Η διαπίστωση τραγική. Τα περισσότερα απ’ αυτά τα περιστατικά κάνουν λόγο για ένα άπραγο πλήθος, για κόσμο που δεν έκανε τίποτα, για έναν επικίνδυνο θύτη και για μια ακόμη πιο επικίνδυνη κοινωνική μοναξιά. Να είμαι και εγώ άραγε μόνος μου; Με αυτό το ερώτημα θα μ’ αφήσει το 2018.
Αυτός είναι ο φόβος μου κι η αντίληψη και παραδοχή του με αφήνει με μια τεράστια ευθύνη. Να κάνω ό,τι μπορώ για να μην αισθάνονται κι άλλοι, όπως εγώ, τον ίδιο φόβο. Να μιλάω εκεί που πρέπει, για να με ακούν, να επεμβαίνω εκεί που πρέπει, για να με βλέπουν, για να καταλάβουν ότι δεν είναι μόνοι. Όχι μόνο μέσα από την επαγγελματική μου ιδιότητα, ή πάνω σε μια καρέκλα, ως καλεσμένος σε κάποια τηλεοπτική εκπομπή. Όχι μόνο ως σύνθημα, σε κάποιο πανό, ως όνομα ενός βραβείου, ή ως εξώφυλλο σε κάποιο περιοδικό. Αλλά ουσιαστικά ως άνθρωπος, ως μέλος ενός δυναμικού συνόλου.
Ξεκίνησα με τον φόβο και καταλήγω με το να σας μιλάω για τον στόχο μου. Να μην αφήσω κανένα άλλο άτομο να αισθανθεί ξανά τόσο μόνο του. Έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον και σας το λέω να το ξέρετε: εγώ τη φοβάμαι τη μοναξιά, αλλά τώρα τη φοβάμαι λιγότερο. Γιατί ξέρω τι πρέπει να κάνω. Έτσι θα υποδεχτώ τη νέα χρονιά, έχοντας πει φυσικά ένα συγγνώμη σ’ αυτήν που φεύγει. Πάμε, λοιπόν, ξανά: Τρία, δύο, ένα. Καλή χρονιά!
