Πέρασαν 70 χρόνια από την υπογραφή της Οικουμενικής Διακήρυξης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου. Από το 1948 μέχρι σήμερα, 10 Δεκεμβρίου του 2018, η λέξη που μου έρχεται πρώτη στο μυαλό είναι “επιμονή”. Όλα συνηγορούν στο ότι βρισκόμαστε σ’ ένα σταυροδρόμι.
Τα ανθρώπινα δικαιώματα εξακολουθούν να πλήττονται από ισχύ, εξουσίες, προνόμια, αντιλήψεις, ατμόσφαιρες και στερεότυπα. Υπάρχουμε ανάμεσα σε πλευρές που επωφελούνται από το μίσος και την εκμετάλλευση και σε άλλες, που μουδιάζουν από τη βία και τη σκληρότητα. Εγκλωβιζόμαστε σε σχέσεις που διαπραγματεύονται την παρέμβαση και την ευθύνη. Αντικρίζουμε το σκοτάδι κάπου εκεί έξω, αλλά δεν αναγνωρίζουμε το σκοτάδι εκείνο, που ζει μέσα μας. Καταπίνουμε, μέρα μεσημέρι, ωμές διερωτήσεις για την αξία του ανθρώπου και κάνουμε τον εσωτερικό διάλογο, επ’ αυτού, τολμώντας να βάλουμε ερωτηματικό. Κλονίζεται η εμπιστοσύνη κι η ευαισθησία μας.
Πριν πέσουμε στην πλήρη απόγνωση, στρεφόμαστε στα ανθρώπινα δικαιώματα, που δεν είναι λέξεις σε βιβλία, ομιλίες, ή φιλοσοφίες, δεν είναι καμπάνιες και διαφημιστικά σποτ. Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι οι επιλογές που κάνουμε κάθε μέρα, είναι η ευθύνη που μοιραζόμαστε μεταξύ μας, για αλληλοσεβασμό, αλληλοβοήθεια και προστασία όσων τη χρειάζονται. Πότε ξεκίνησαν να υπάρχουν τα ανθρώπινα δικαιώματα; Πού εφαρμόζονται κι από ποιον; Πώς τα προστατεύουμε και πώς δουλεύουμε γι’ αυτά;
Η εμπειρία μου στη ΛΟΑΤΚΙ+ Γραμμή Ψυχολογικής Στήριξης “11528-ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ” μου δίνει τη δυνατότητα να πω με βεβαιότητα πως η απάντηση σ’ αυτό είναι: “Κάθε μέρα, με τον άνθρωπο που βρίσκεται δίπλα σου.” Στο σπίτι, στο σχολείο, στη δουλειά, στην παρέα. Στα μικρά και καθημερινά. Ως κοινωνία ξυπνάμε, ξεμουδιάζουμε, παίρνουμε μία βαθιά ανάσα και πάμε. Διαλυθήκαμε στο παρελθόν, αλλά έτσι συνδεθήκαμε καλύτερα. Χρειάστηκε να γκρεμιστεί κάτι για να χτιστεί η εμπιστοσύνη κι είναι αλήθεια, ότι από το ομοιογενές στο ποικιλόμορφο, χρειάζονται ακόμη επίπονες διεργασίες. Μέχρι η ισότητα, η δικαιοσύνη κι η αξιοπρέπεια να ισχύουν καθολικά, χωρίς διακρίσεις, όλο το νόημα θα βρίσκεται στο να αγωνιζόμαστε για τις αξίες του ανθρώπου, όχι αφηρημένα, αλλά εκείνης/ου που βρίσκεται δίπλα μας.
Ακόμη περισσότερο, και κυρίως, για τα ανθρώπινα δικαιώματα που παραμένουν ζητούμενα, όπως είναι εκείνα που σχετίζονται με τον σεξουαλικό προσανατολισμό και την έκφραση ή/και ταυτότητα φύλου. Και τι άλλο να αισθανθεί κάποιος, παρά θυμό, απέναντι στην αδικία, την υποκρισία και τη στάση, που δεν είναι θέση. Φόβο, απέναντι στη ματαίωση και την ανασφάλεια. Θλίψη για την απώλεια. Ντροπή για τη θρασύτητα. Όμως, ανάμεσα σ’ αυτά, λαμποκοπά η προσδοκία κι η ελπίδα για το αύριο, αργά, αλλά σταθερά. Κι η ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα, μπορεί να έχει δυσκολίες και να μην είναι μία κι αδιαίρετη (και ευτυχώς, κατά τη γνώμη μου), αλλά εξασκεί και διδάσκει τον πλούτο, που ενέχει ο σεβασμός στην ποικιλομορφία, η διαθεματική οπτική των κοινωνικών φαινομένων, κι η αξία του “μαζί” .
Τα ανθρώπινα δικαιώματα παραμένουν ακόμη ζητούμενα και τα όνειρα των ανθρώπων, που τα στερούνται παραμένουν κρατούμενα. Πολιτική και πολιτικοί, ενημέρωση και δημοσιογράφοι, αρχές και αρχηγοί κάνουν τη διαίρεση των ανθρώπων, σε εκείνους που “αξίζουν να ζουν” και σε εκείνους που “δε αξίζουν να ζουν το ίδιο” . Στη ΛΟΑΤΚΙ+ Γραμμή Ψυχολογικής Στήριξης “11528-ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ” επιμένουμε να μετράμε παιδικά όνειρα, όνειρα γονέων, δασκάλων, ενηλίκων. Ένα το κρατούμενο, κι άλλο ένα το κρατούμενο, κι από κάθε τηλεφώνημα, έχουμε μαζέψει πια μερικές χιλιάδες όνειρα-κρατούμενα. Αξίζουν, άραγε, κάποια όνειρα περισσότερο από κάποια άλλα; Με επιμονή, κάποια από αυτά βρήκαν τον δρόμο τους στη ζωή, άλλα ετοιμάζονται, και μερικά ακόμη, μπορεί να μην εκπληρώθηκαν, αλλά τουλάχιστον, σταμάτησαν να είναι εφιάλτες. Το όνειρο θέλει τον χώρο του. Κι αυτό είναι το μεγάλο συλλογικό στοίχημα του “11528-ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ”, που κι αυτό ξεκίνησε από ένα όνειρο και χρειάστηκε χρόνος και κουράγιο για να βρει τον δρόμο του. Με επιμονή τεσσάρων οργανώσεων της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας και μ’ αυτό το πολύτιμο “μαζί”. Όνειρο για τη δημιουργία ενός χώρου ασφάλειας, σταθερότητας, ορατότητας. Ενός χώρου που το φαντασιακό κι η εμπειρία αντιμετωπίζονται με σεβασμό και καλωσορίζονται. Το “11528-ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ” δημιουργεί τον χώρο, που επιτρέπεται να γκρεμίζονται κοινωνικά κάστρα, ενθαρρύνεται να περπατηθούν άβατα και γιορτάζονται οι πολύχρωμες αποχρώσεις των ανθρώπων. Χτίζονται από την αρχή σχέσεις εμπιστοσύνης κι ασφάλειας, μέσα από τη συγκράτηση αυτής της διεργασίας κατάρρευσης, δημιουργίας και αναγέννησης.
Σήμερα, για τη φετινή Παγκόσμια Ημέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων μετά το hashtag #Standup4humanrights βάζουμε το #diplasou γεφυρώνοντας τη ζωή με το όνειρο, χωρίς διακοπές, με πίστη στον στόχο, μ’ όλες τις δυσκολίες και μ’ όλα τα δώρα. ‘Οπως του πρέπει. Δε μπορώ κι εγώ, παρά να επιμένω #diplasou. Εσείς, πού στέκεστε;
