Για μια 1η Δεκεμβρίου

Χρειάζεται συγκεκριμένη μέρα η μνήμη; Όχι. Ο Δεκέμβριος δεν είναι μόνο η απαρχή του χειμώνα. Δεν είναι μόνο λαμπιόνια και εορταστική διάθεση – τόσο μα τόσο επιτακτική, που τα χαμόγελα μοιάζουν καρικατούρες.

Σκάει η παιδικότητα από μια γωνιά. Θυμίζει αναμονή για τα καινούρια παπούτσια, το ζεστό λιλιπούτειο παλτό. Το χιόνι, το χώμα, η “διακοπή” του σχολείου.

Τα ρεβεγιόν της επίδειξης αργότερα. Η υποταγή μας στην πολυτέλεια τη δανεική. Σκηνές αυτόκλητες. Κρύο.

Συγγρού. AIDS. Σκοτάδι. Καραντίνες. Άσπρες στολές, σαν από ταινία επιστημονικής φαντασίας. Αποκλεισμός. Στίγμα. Όχι αυτόκλητο. Αμάθειας. 2012. Οροθετικές. Ομόνοια. Δύο χιλιάδες κλήσεις περίπου από πελάτες σε ΚΕΕΛΠΝΟ και νοσοκομεία, για “πληροφορία” για το πώς “κολλάει” ο ιός.

Ενοχικά, φοβισμένα δάχτυλα σχημάτισαν αριθμούς στα πλήκτρα, ξεχνώντας την πρόσφατη απαίτηση-παράκληση: “με κάτι παραπάνω, χωρίς προφυλακτικό”;

Αυτοκτονίες, φυλακή, διαπόμπευση. Μια γεύση απο ζάχαρη το “RUINS”, μια άλλη γλυκόπικρη η “δικαίωση”. Η δικαστική. Η άλλη, δεν ήρθε ποτέ.

Ο Λοβέρδος κοιμάται ήσυχος ακόμη και μάλιστα δηλώνει και αμετανόητος. Μια ημερομηνία λοιπόν, όλα; Όχι!

Υπενθύμιση. Αφύπνιση. Κάθαρση.

Για μια 1η Δεκεμβρίου έχουν φύγει φίλοι μας αγαπημένοι μας, άγνωστοί μας στιγματισμένοι με τελευταία ανάμνηση πριν το θάνατο, όχι το λευκό της “αθανασίας” αλλά κάποιου γιατρού ή νοσοκόμου.

Για μια 1η Δεκεμβρίου κάποιοι άνθρωποι “φορώντας” το στίγμα ως παράσημο, κάποιοι άλλοι που γνωρίζουν τι σημαίνει οροθετικός, που καταλαβαίνουν τη διαφορά του AIDS από τον ιο HIV, δουλεύουν και παλεύουν ασταμάτητα μια μάστιγα μου στάμπαρε μια ολόκληρη κοινωνική ομάδα.

Γιατί το “μελάνι” μπαίνει εύκολα. Μια σφραγίδα είναι και μια κίνηση με δύναμη.

Και μίσος πολλές φορές.

Άντε βγάλε το μελάνι από ένα λευκό πουκάμισο. Εκεί σε θέλω, άμεμπτε.

Την πρώτη μέρα του Δεκέμβρη δεν γιορτάζουμε κάτι, όπως πολλοί νομίζουν. Θυμίζουμε. Ανοίγουμε ενα κουτάκι απ’ τη μνήμη και το φρεσκάρουμε. Και του προσθέτουμε μέσα ελπίδα, ζωή, νοήματα, μέχρι να ξεχειλίσει, να μη κλείνει.

Υ.Γ. Για τον Ζακ. Για τις πύλες που άνοιξε τότε. Να αποστιγματίσει και να στιγματιστεί. Για την κερκόπορτα που άνοιξε με τη δολοφονία του.

Ακουλουθεί απόσπασμα απο το βιβλίο μου «Γιατι δεν εχω σαν το δικό σου, μαμά» εκδόσεις «Ποταμός»

Οχι ενεση δεν έκανε ποτέ. Ούτε ηρωίνη. Είχε δει φίλες της να φεύγουν, χωρίς καν ένα αντίο. Δεν πρόλαβαν. Πολλές. Αγαπημένες.

Την φοβόταν την ηρωίνη. Την σιχαινόταν. Της πήρε πολλά χαμόγελα και αγκαλιές απότομα και άγρια απ’ τη ζωή της. Ο χειμώνας του ’85 τη βρίσκει στον κόσμο του χασίς. Πότε νύχτωνε, πότε ξημέρωνε, πότε πήγαινε δουλειά, πότε κοιμόταν. Ενα κουβάρι ολα. Εκείνο τον χειμώνα σκάνε τα πρώτα κρούσματα του Aids στην Ελλάδα.Οι πρώτες εκτιμήσεις μιλούν για την αρρώστεια των ομοφυλοφίλων. Πόσο βολικό. «Μεταδίδεται και με το φιλί» έλεγαν. Πανικός. Μύριζε θάνατο η Συγγρού. Φόβος. Πελάτης ούτε γι αστείο.

Η τελευταία φράση του καθηγητή ήταν: “Ειμαι σίγουρος πως το 70% απο εσάς, θα ειναι θετικές στα αποτελέσματα». Από την άλλη μέρα κιόλας, οι περισσότερες τραβεστί της Συγγρού έτρεξαν για να εξετασθούν.

Και αργούσαν πολύ τα αποτελέσματα τότε. Τουλάχιστον 15 μέρες. Αγωνία. Τρόμος.
Ήταν πολύ ρευστό το αποτέλεσμα. Πριν το aids, ο έρωτας δεν ήταν ενοχικός. Προφυλασόταν σαφώς. Αλλά υπήρχαν τόσα περιστατικά βίας. Τι να πρωτοθυμηθεί;
Ούτε μια δεν βρέθηκε να ειναι φορέας ή ασθενής απο εκείνες τις εξετάσεις. Τουλάχιστον, δεν αναφέρθηκε καμιά.

Θα ήταν αδύνατον να μείνει και κρυφό. Εύκολα θυματα έψαχναν άλλωστε. Έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να θεωρηθεί αρρώστια και των ετεροφυλόφιλων.