konstantinos karaganis
Δεν υπάρχει τίποτε πιο κινηματογραφικό από τον διχασμό του κοινού και των κριτικών για μία ταινία. Πόσο μάλλον όταν μία ταινία δεν έχει βγει καν στις αίθουσες. Τα σενάρια πάνε και έρχονται, οι κριτικοί γνωστοποιούν τι θέλουν, το κοινό φοβάται τα χειρότερα, αλλά το κοινό σημείο είναι ότι σε όποια μεριά του γηπέδου κι αν βρίσκεσαι, ανυπομονείς. Αυτό συνέβη και πέρσι όταν βγήκε στην δημοσιότητα το πρώτο trailer του “Bohemian Rhapsody”.
Οι κριτικοί αγωνιούσαν για το πώς θα καταφέρουν να δημιουργήσουν μία βιογραφική ταινία για ένα από τα θρυλικότερα συγκροτήματα στην ιστορία, και όχι μόνο, της μουσικής. Αλλά κυρίως το πώς, και από ποιον, θα δούμε να ζωντανεύει ο Freddie Mercury, ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες που πάτησαν ποτέ το πόδι τους στον ταλαίπωρο πλανήτη μας.
Το δράμα άρχισε νωρίς. Η ταινία ξεκινά γυρίσματα, και στο καρεκλάκι του σκηνοθέτη ο Bryan Singer. Λίγο πριν την ολοκλήρωση των γυρισμάτων, εκείνος αποχωρεί για προσωπικούς λόγους, και τα ηνία παίρνει ο Dexter Fletcher. Και έγινε το ακατόρθωτο: Η ταινία συνεχίζει να γυρίζεται από εκεί που σταμάτησε, χωρίς reshoots. Οι πρώτοι φόβοι ήθελαν την ταινία να είναι 2 ταχυτήτων. Παρακάτω θα δούμε αν αυτό συνέβη.
Σε πρώτη ανάγνωση το “Bohemian Rhapsody” είναι μία (όχι ακριβώς) βιογραφία, η οποία πέφτει σε ένα μεγάλο σφάλμα: Είναι ασφαλής και τρομοκρατημένη, θέλοντας να παίξει βάσει όλων των κανόνων, πράγμα το οποίο στην αληθινή ζωή, κανείς από τους εμπλεκόμενους δεν το έκανε, και πόσο μάλλον ο ίδιος ο Mercury.
Αυτό όμως δεν αποτελεί έκπληξη. Αν από την αρχή δεν ήξερες ότι θα παρακολουθήσεις περισσότερο την ιστορία των Queen, και όχι ακριβώς την βιογραφία του Freddie, τότε μάλλον φταις εσύ που δεν παρακολούθησες στενά τις εξελίξεις.
Η ταινία ξεκινά στο μακρινό 1970, και στην συνάντηση του Mercury, μιας over-the-top προσωπικότητας, με νότες να την υποστηρίζουν, με τους “Smile”, μια rock μπάντα, που εξαιτίας του θα μετατραπούν στους Queen, που όλοι γνωρίζουμε. Η ταινία ξεκινά εκεί, και τελειώνει στην πιο ιστορική στιγμή τους. Το 1985, και στην συναυλία τους στα πλαίσια του Live Aid. Το τι θα συμβεί από εκεί και πέρα θα το μάθουμε στους τίτλους τέλους, καθώς το συγκρότημα συνέχισε την πορεία του για 6 χρόνια ακόμα. Ο Freddie Mercury χάνει την μάχη για την ζωή, εξαιτίας μιας πνευμονίας, αποτέλεσμα του HIV.
Η σκηνοθεσία, μπορεί να είναι αποτέλεσμα 2 διαφορετικών σκηνοθετών, με σαφέστατες διαφορές στην δημιουργική τους πορεία, κι όμως. Η ταινία φαίνεται να έχει γυριστεί από έναν άνθρωπο πράγμα το οποίο μας χαροποιεί ιδιαιτέρως. Το πρόβλημα είναι σεναριακό, και όχι στον τρόπο που έχει γραφτεί, γιατί κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την πένα του Anthony McCarten, ο οποίος μας έχει χαρίσει στο παρελθόν τα The Theory of Everything και The Darkest Hour (οσκαρικές και οι δυο. Απλά λέω). Αλλά στο τι έχει γραφτεί.
Και εδώ έρχεται βασικά ο διχασμός. Διότι πολλοί από εμάς ακόμα και τώρα αμφιταλαντευόμαστε. Και θα εξηγήσω:
Μία από τις πιο γνωστές πτυχές του frontman των Queen, ήταν ότι ζούσε την ζωή του στο maximum. Είχε σχέση με την Mary Austin, και ήταν και πολύ ερωτευμένος. Αλλά αργότερα ανακάλυψε ότι είναι gay. Και αποφάσισε να ζήσει κι αυτό. Η ταινία εστιάζει όμως στην πρώτη του σχέση, χωρίς να επεκτείνει και την άλλη του πτυχή. Σωστό ή λάθος;
Ταυτόχρονα και τα δύο. Λάθος, γιατί οφείλεις να δείξεις έναν άνθρωπο σφαιρικά. Και πόσο μάλλον αυτόν. Σωστό, γιατί ίσως αυτή του η σχέση να ήταν άγνωστη για πολλούς από εμάς. Γνωρίζοντας την μία εξωκινηματογραφικά, μπορείς να φτιάξεις εικόνα. Το αφήνω στην κρίση σας.
Στην προσπάθεια να μας αγγίξει ευαίσθητες χορδές, η ταινία έπεσε σε ένα ακόμα σφάλμα. Ο Mercury ανακοινώνει στην μπάντα, ότι πάσχει από Aids, λίγο πριν την συναυλία του Live Aid. Υποτίθεται ότι η διάγνωση έγινε δύο χρόνια μετά. Εκτός εάν γνωστοποιήθηκε τότε. Οι ιστορικοί ξέρουν καλύτερα. Σε αυτό το σημείο η ταινία προσπάθησε να αποδώσει άλλο μήνυμα στο φινάλε της ταινίας, ακολουθώντας αυτό που λέγαμε στην αρχή. Κανόνες…
Σας αφήνω το καλύτερο για το τέλος. Ο Rami Malek. Όταν ανακοινώθηκε ότι αυτός θα ηγηθεί του cast, σαν Freddie Mercury, μείναμε με το στόμα ανοιχτό. Όσο κι αν μας άρεσε στο “Mr. Robot”, ξαφνιαστήκαμε με την επιλογή. Και ειλικρινά γράφοντας αυτές τις γραμμές, δεν ξέρω πώς μπορώ να σας περιγράψω το πόσο αριστουργηματικός είναι. Το υπόλοιπο cast δένει απίστευτα, αλλά ο Malek καταφέρνει, όσο λίγοι σε αυτή την κινηματογραφική ζωή να τους εκμηδενίσει.
Σε αντίθεση με άλλες βιογραφίες, όπου βλέπεις ας πούμε τον Daniel Day Lewis ή την Meryl Streep, να γίνονται ο Abraham Lincoln ή η Margaret Thacher αντίστοιχα, ο Malek φαίνεται σαν να προσπαθεί να δηλώσει τον θαυμασμό του προς τον Mercury. Και αυτό σε φέρνει στην ίδια θέση με εκείνον. Και να μου το θυμηθείτε. Τον ερχόμενο Φεβρουάριο θα ακουστεί η φράση: “And the Oscar goes to…” και θα ακολουθήσει το όνομά του.
Ποιο είναι όμως το συμπέρασμα; Μας άρεσε το “Bohemian Rhapsody”; Πρέπει να το δείτε;
Και η απάντηση είναι ναι. Αλλά να έχετε στο μυαλό σας ότι θα δείτε μία βιογραφία, η οποία στην αφηγηματική της τεχνική δεν ξεφεύγει από τα τετριμμένα. Επίσης, πριν βάλετε στο μυαλό σας, τι νομίζετε ότι θα δείτε, αφήστε τα πάντα έξω από την αίθουσα. Και απολαύστε την…
