Την υποψηφιότητά του για τον Δήμο Θεσσαλονίκης ανακοίνωσε ο Ιωάννης Νασιούλας, θέλοντας ευθύς αμέσως να μας δηλώσει τον προοδευτικό (προοδευτικό όπως ομοφοβικό/τρανσφοβικό) του σκεπτικό.
Προς αυτή την κατευθύνση οι δηλώσεις του, όπως “Λέω όχι στο gay Pride γιατί είναι μια διοργάνωση που έχει στόχο να προπαγανδίσει, να προσηλυτίσει, να προκαλέσει, να συκοφαντήσει, αποσταθεροποιώντας τον ετερόφυλο, ανδρικό και γυναικείο προσδιορισμό του δημοσίου χώρου και των ανθρωπίνων ταυτοτήτων. Προπαγανδίζει και συνδικαλίζεται τον εξωραϊσμό του άμετρου κιναιδισμού. Διασύρει και κατασυκοφαντεί την ηθική και την αισθητική της αρρενωπότητας και θηλυκότητας και περιπαίζει τα όσια και ιερά των άλλων. Στοχεύει στην απαράδεκτη αντιστροφή των αξιών και στην επιβολή της στον δημόσιο χώρο”.
“Η εισβολή της ενήλικης κουλτούρας στην παιδική ηλικία, η εμπέδωση άφυλων προσωπικών χαρακτηριστικών μέσω της παρέμβασης στο βιολογικό φύλο ή μέσω της δυσανάλογης διαπαιδαγώγησης προς την ομοφυλοφιλία και ο σεξουαλισμός χωρίς ηθικό υπόβαθρο…”,
“Η εισδοχή λαθραίων πληθυσμών…”
Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι ο κ. Νασιούλας είναι Διδάκτωρ Κοινωνιολογίας και υπήρξε συνιδρυτής της Εταιρείας Κοινωνικής Ανάπτυξης, παρά τον Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Άνθιμο. Είναι επικεφαλής της νέας πολιτικής κίνησης «Εθνική Γραμμή».
Ολόκληρη η θέση του
Λέω ΌΧΙ στο Gay Pride. Δεν συμφωνώ με την χορήγηση άδειας από τον Δήμο Θεσσαλονίκης για την διοργάνωση Gay Pride, ούτε στην διαδικαστική ή χρηματοδοτική υποστήριξή της. Ο λόγος έγκειται στο ότι αυτό που έχω δει ως σήμερα στα Gay Pride της Θεσσαλονίκης, με απωθεί και με προβληματίζει βαθύτατα – τόσο ως πολίτη όσο και ως κοινωνικό επιστήμονα.
Οι διαπιστώσεις μου
Δεν έχω πεισθεί πως το Gay Pride στοχεύει πράγματι και συμβάλλει το όντι στην υπεράσπιση του ατομικού και συλλογικού δικαιώματος στη σεξουαλική διαφορετικότητα, καθώς και στην ίση μεταχείριση των λεσβιών, ομοφυλοφίλων, αμφισεξουαλικών, τρανς, κουήρ, ίντερσεξ και στην καταπολέμηση των διακρίσεων.
Δεν διαπιστώνω πως το Gay Pride εκφράζει μια ορατή πλειοψηφία ανθρώπων την ταυτότητα των οποίων επικαλείται. Δεν γνωρίζω αν έχει την νομιμοποίηση των ανθρώπων στους οποίους αναφέρεται. Αποτυγχάνει να διατυπώσει με τρόπο βέλτιστα αποδεκτό τις διαπιστωμένες αξιώσεις των ανθρώπων στους οποίους αναφέρεται.
Διαπιστώνω πως το Gay Pride είναι μια διοργάνωση που έχει στόχο να προπαγανδίσει, να προσηλυτίσει, να προκαλέσει, να συκοφαντήσει, αποσταθεροποιώντας τον ετερόφυλο, ανδρικό και γυναικείο προσδιορισμό του δημοσίου χώρου και των ανθρωπίνων ταυτοτήτων. Προπαγανδίζει και συνδικαλίζεται τον εξωραϊσμό του άμετρου κιναιδισμού1. Διασύρει και κατασυκοφαντεί την ηθική και την αισθητική της αρρενωπότητας και θηλυκότητας και περιπαίζει τα όσια και ιερά των άλλων. Στοχεύει στην απαράδεκτη αντιστροφή των αξιών και στην επιβολή της στον δημόσιο χώρο.
Το Gay Pride κατακλύζεται από εκκεντρικότητα, που αφ εαυτής δύναται να συμβάλλει στην αρνητική διάκριση. Αποτυγχάνει να εκφράσει την σεξουαλική διαφορετικότητα, με τρόπο που να μην καταπατά την υποχρέωση σεβασμού για την σεξουαλική ταυτότητα των άλλων. Απευθύνεται στην πλειοψηφία με τρόπο επιθετικό και όχι πειστικό, κινητοποιώντας ένα φαύλο κύκλο αντίδρασης και απόρριψης.
Το Gay Pride δεν συμβάλει στον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στο βαθμό που να μην εργαλειοποιεί πολιτικά την ομοφυλοφιλία, τον ατομισμό και την ηδονοθηρία. Οικοδομεί ένα παράδειγμα στείρου και αντικοινωνικού προοδευτισμού που συμμαχεί με επιθετικά εμπορικά συμφέροντα και είναι ευεπίφορο σε ατζέντες εξωτερικής πολιτικής ξένων χωρών που επιθυμούν την δημιουργία κοινωνικής αναταραχής και διαιρέσεων στον ελληνικό δημόσιο χώρο. Συμβάλει στην οικοδόμηση στερεοτύπων που ενοχοποιούν τους διαφορετικούς των διαφορετικών ως εύθικτους, μοχθηρούς, αμόρφωτους, οπισθοδρομικούς και κρυφο-gay. Μάλιστα, αυτή η τελευταία ιδιότητα υπολαμβάνει την αποκρυπτόμενη ομοφυλοφυλία ως κάτι καταδικαστέο – ως κατηγορία.
Η θέση μου
Αυτοκτονούμε ως εθνική κοινωνία, αφήνοντας την οικογενειακή μας κουλτούρα έρμαιο των εχθρών της. Τα αγαθά της οικογένειας, της γονεϊκότητας, της μητρικότητας και πατρικότητας, του δικαιώματος στην γέννηση, στην παιδική ηλικία, στην στοργή και φροντίδα κατά την βρεφική και τρίτη ηλικία, της αλληλεγγύης κατά τις μεταβάσεις από τον έναν ηλικιακό κύκλο στον άλλο, του γάμου, της πολυτεκνίας, της διευρυμένης οικογένειας με παπούδες, γιαγιάδες, θείους και θείες, μόνους συγγενείς, της συμβίωσης με ανθρώπους που έχουν ειδικές ανάγκες, είναι άρρωστοι ή ετοιμοθάνατοι – όλα υφίστανται ισχυρή και πεισματώδη επίθεση, γελοιοποίηση και καταδίκη.
«Τα μωρά είναι γυφτιά – Πολλά μωρά κάνουν οι γύφτοι». «Οι παππούδες βρωμάνε». «Ο θρησκευτικός γάμος είναι ξεφτίλα και καρναβάλι». «Η οικογενειακή συμβίωση είναι υποβιβασμός και μιζέρια». «Η ερωτική απιστία είναι μαγκιά». «Η κατοχή παιδιού ιδιοκτησιακό δικαίωμα». Βομβαρδιζόμαστε από έναν συνεκτικό εσμό απάνθρωπων προτύπων, που εμφυσούνται στην κουλτούρα μας στον ιδιωτικό και δημόσιο χώρο για δύο κύριους λόγους: πρώτον, για την προώθηση εμπορικών συμφερόντων. Δεύτερον, για την εμπέδωση ελέγχου επί της πολιτικής και ηθικής μας συμπεριφοράς, με σκοπό να είμαστε πειθήνιοι σε συμφέροντα που δύνανται να επηρεάζουν σε βάθος χρόνου τον τρόπο ζωής και συμπεριφοράς μας.
Ειδικά στην Ελλάδα που την διοικούν και την νέμονται ξένοι μετά τον Απρίλιο του 2010, ο κοινωνιολογικός συντελεστής λείπει απελπιστικά από κάθε επιβαλλόμενη δημόσια πολιτική με κόστος για την ορθή νομοθέτηση, το δημόσιο και εθνικό συμφέρον. Δημόσιο συμφέρον είναι το συμφέρον της πλειοψηφίας του λαού: όλων όσων κατοικούν νόμιμα στην επικράτεια και των απανταχού Ελλήνων. Εθνικό συμφέρον είναι το δημόσιο συμφέρον αν προσθέσουμε το σεβασμό στους πεθαμένους των προηγούμενων γενιών και στους αγέννητους που θα έρθουν μετά από εμάς.
Στην Ελλάδα του Μνημονίου ξεδιπλώνει το μαύρο πέπλο του ένα δηλητηριώδες terraforming: μια διαμόρφωση του κοινωνικού ιστού ώστε να είναι δεκτικός σε τρόπους ζωής που μετριάζουν τα δημόσια, ατομικά, συλλογικά και εθνικά δικαιώματα των Ελλήνων.
Η οικογένεια και οι ανθρώπινοι φαινότυποι που ανευρίσκονται σ’ αυτήν είναι ένας στόχος που βάλλεται. Οι επιθέσεις που θα δεχθεί στο άμεσο μέλλον θα είναι συστηματικές και σφοδρές.
Η άμετρη σεξουαλικότητα αποτελεί το ηθικό-αισθητικό υπόβαθρο για την ολική εμπορευματοποίηση των ανθρωπίνων σωμάτων: μια πολύ επικερδής εμπορική δραστηριότητα, με ισχυρούς επιχειρηματικούς συντελεστές διεθνώς. Στο πλαίσιό της, η εισβολή της ενήλικης κουλτούρας στην παιδική ηλικία, η εμπέδωση άφυλων προσωπικών χαρακτηριστικών μέσω της παρέμβασης στο βιολογικό φύλο ή μέσω της δυσανάλογης διαπαιδαγώγησης προς την ομοφυλοφιλία και ο σεξουαλισμός χωρίς ηθικό υπόβαθρο εγγύτητας (proximity) και σχεσιακότητας (relationality) επεκτείνουν το πεδίο δράσης των εμπορικών συμφερόντων.
Ταυτόχρονα, εθνικοί εχθροί έχουν κάθε λόγο να επηρεαστεί αρνητικά το δημογραφικό δυναμικό. Η εισδοχή λαθραίων πληθυσμών, που δεν ενσωματώνονται λειτουργικά στον εθνικό, δημογραφικό, εργασιακό και χωροταξικό ιστό είναι ένα στοιχείο που οφείλουν να λάβουν υπόψιν όσοι επιθυμούν να συμβάλουν στον σχεδιασμό της πολιτικής. Το δεύτερο στοιχείο είναι η αισθητική καταδίκη της οικογενειακότητας (familiality), ώστε κάθε τι που έχει σχέση με θρησκευτικές δεσμεύσεις μέσω του γάμου προς τον ή την σύζυγο και τα τέκνα να λοιδωρείται, θεωρούμενο ως ντροπή και αισθητική απαξία: «πολλά παιδιά έχουν οι γύφτοι».
Η εμπέδωση τρόπων ζωής που επενδύουν στην μοναχικότητα θα σκοτώσει την Ελλάδα.
