Στην εφηβεία μου, είχα μια αρκετά σαφή ιδέα για τι σημαίνει η ενδοοικογενειακή βία. Είχα δει αρκετές ταινίες, θεατρικές παραστάσεις και τηλεοπτικές εκπομπές, όπου ο σκληρός άντρας χτυπούσε αμείλικτα τη φίλη του. Και κάθε φορά σκεφτόμουν: “Φύγε, φύγε μακριά του. Μα γιατί δεν αντιστέκεται; Της αξίζει κάτι καλύτερο”.
Γνώριζα τον πρώην μου όταν ήμουν 20 ετών. Μείναμε μαζί για δύο χρόνια. Ποτέ δεν είχα γνωρίσει κάποιον σαν κι αυτόν.
Ήταν έξυπνος και αστείος και το πιο γοητευτικό άτομο που είχα γνωρίσει. Με μάγεψε με τη γοητεία του, τα δώρα του, τα κομπλιμέντα του και τις ευγενικές του χειρονομίες. Μέχρι που έστελνε βίντεο που μου τραγουδούσε ερωτικά τραγούδια.
Ήμουν ερωτευμένος. Και αυτό ήταν μια σημαντική λεπτομέρεια. Χρειάστηκε να περάσει αρκετός καιρός για να δεχθώ τι συνέβαινε. Όταν ήμουν σε σχέση, δεν ήθελα να δεχθώ ότι η συμπεριφορά του ήταν βίαιη. Όταν βγήκα απ΄αυτή η άρνησή μου έγινε μεγαλύτερη.
“Πώς γίνεται να με κακοποιεί; Με αγαπούσε;” Αυτό μουρμούρισα στη μαμά μου καθώς έκλαιγα στην αυλή των γονιών μου την ημέρα που χωρίσαμε. “Αγάπη μου”, μου είπε η μάνα μου “σε χτύπησε”.
Τα προειδοποιητικά σημάδια
Θα ακουστεί περίεργο, αλλά η σωματική κακοποίηση ξεκίνησε σχεδόν ως κάτι γοητευτικό. Τις πρώτες εβδομάδες είχαμε πάει να χορέψουμε σε ένα κλαμπ. Ένας άλλος τύπος με πλησίασε για να χορέψει μαζί μου. Πριν πω ή κάνω κάτι, ο πρώην μου έσπρωξε τον τύπο στον τοίχο, προκαλώντας έναν μεγάλο καβγά. Μετά με άρπαξε από το μπράτσο και με έσυρε έξω.
Αυτή ήταν η πρώτη φορά που κάποιος ήταν τόσο κτητικός με εμένα. Δεν είχα τραυματιστεί και παρόλο που ο πρώην φίλος μου ήταν θυμωμένος και επιθετικός… αισθανόμουν γοητευμένος.
Τις επόμενες εβδομάδες, τα πράγματα έγιναν χειρότερα. Είχαμε πάει σε ένα μπαρ, αλλά αυτή τη φορά δεν υπήρχε τρίτος. Μπήκαμε σε ένα μαγαζί και επειδή ήταν γεμάτο, βγήκα για να δω τι παίζει στο δίπλα. Ένιωσα ένα χέρι να με τραβά. Με τράβηξε κοντά του απαιτώντας να μάθει που πηγαίνω. Του είπα πως πήγαινα να τσεκάρω το δίπλα μαγαζί και αμέσως άρχισε να φωνάζει. Με κατηγόρησε ότι του είπα ψέματα και ότι έψαχνα να δω, αν υπάρχουν άλλα όμορφα αγόρια. Ο κόσμος μας κοιτούσε. Τον διαβεβαίωσα: “Φυσικά και όχι”. Μετά με έσπρωξε δυνατά και απομακρύνθηκε. Όταν το βρήκα, ήταν σαν να μη είχε συμβεί κάτι. Με φίλησε και εγώ σκέφτηκα ότι μάλλον εγώ έπρεπε να φερθώ αλλιώς.
Παρατηρώντας τη συμπεριφορά της κακοποίησης
Περιστατικά σαν κι αυτά συνέβαιναν κάθε φορά που βγαίναμε έξω, αλλά πίστευα ότι έφταιγε το ποτό και όχι αυτός. Τον άφηνα να με σέρνει έξω από τα μαγαζιά.
Μια φορά άρπαξε το ποτό από το χέρι μου και το πέταξε, επειδή είχα ζητήσει από έναν φίλο να κάνει κάτι για εμένα, χωρίς να τον ρωτήσω.
Ζήτησα συγγνώμη από το προσωπικό του μαγαζιού, όταν ήρθαν να μας ρωτήσουν αν όλα είναι καλά, επειδή ο σύντροφός μου με είχε κολλήσει στον τοίχο για να μην φύγω.
Κάθε φορά που έφευγε από το σπίτι, χτυπούσε τόσο δυνατά την πόρτα, που έπεφταν τα κάδρα από τον τοίχο.
Αλλά όλα αυτά ήταν εντάξει. Απλά υπήρχε πάθος μεταξύ μας. Αυτό ήταν όλο. Ήμουν εντάξει.
Με χτύπησε. Και μετά ξανά. Και ξανά…
Τελικά ήρθε και η σειρά μου. Είχαμε βγει για χορό και περνούσαμε τέλεια. Χορεύαμε και φιλιόμασταν μπροστά σε όλους. Ξαφνικά μου ανακοίνωσε ότι φεύγουμε. Εγώ δεν ήθελα. Μόλις που είχα αρχίσει να χορεύω. Αλλά δεν ήθελα να μείνω χωρίς αυτόν. Έτσι τον ακολούθησα μέχρι έξω, ώσπου με σταμάτησε η σερβιτόρα. Με ρώτησε αν γνωρίζω κάποιον που στην περιγραφή έμοιαζε με τον πρώην μου. Της είπα ναι και με ρώτησε αν όλα είναι καλά. Μου είπε να τον μαζέψω γιατί έκανε κάποια φασαρία έξω από το μαγαζί.
Της ζήτησα συγγνώμη και πήγα να τον βρω έξω. Καθόταν στην άλλη άκρη του δρόμου. Του φώναξα και με είδε. Χωρίς να το καταλάβω σήκωσε το χέρι του και με χτύπησε. Έπεσα κάτω. Με χτύπησε πάλι. Ξανά και ξανά.
Βρισκόμουν πεσμένος στον δρόμο, περιμένοντας να σταματήσει. Είχα γίνει σαν κουβάρι με κλειστά τα μάτια για να μην με χτυπήσει κάπου σοβαρά. Κάποια στιγμή σταμάτησε. Δεν ήθελα να ανοίξω τα μάτια μου. Περίμενα για αρκετή ώρα έτσι, μέχρι τη στιγμή που κάποιος με άγγιξε. Πετάχτηκα. Ένας άγνωστος είχε δει τι συνέβη και προσφέρθηκε να με βοηθήσει.
“Δεν το είπα σε κανέναν”
Δεν νομίζω ότι ο πρώην φίλος μου θυμόταν ότι είχε κάνει κάτι τέτοιο. Δεν μιλήσαμε ποτέ γι ‘αυτό. Δεν μίλησα γι ‘αυτό σε κανέναν – δεν το είπα στους φίλους μου, δεν το είπα στην αστυνομία.
Αν το είχα κάνει, θα είχα χάσει τον άνθρωπο που μου άρεσε πολύ. Ήταν ο φίλος μου και είχαμε ένα διαμέρισμα μαζί – μια ζωή μαζί. Με αγαπούσε και τον αγαπούσα.
Ένιωσα ότι αυτό που είχε κάνει δεν ήταν τόσο κακό. Δεν μου είχε σπάσει κάποιο κόκκαλο.
Εκείνη την περίοδο βρισκόμουν σε μια κατάσταση που αντιμετώπιζα τη σωματική κακοποίηση σαν κάτι μη ανησυχητικό. Δεν είχα εμπιστοσύνη στην κρίση μου, στη δύναμή μου…
Συνεχής υποτίμηση
Από τους πρώτους μήνες της σχέσης μας, ο πρώην μου με αποκαλούσε με διάφορους τρόπους… Σε καθημερινή βάση θα με έλεγε ηλίθιο, ανίκανο ή ατάλαντο. Το έκανε παντού. Στο σπίτι, με παρέα, έξω, παντού. Του ζήτησα να σταματήσει. Μου είπε πως το έχει κάνει μόνο μία φορά και ότι θα πρέπει να σταματήσω να υπερβάλλω. Θυμόμουν όλες τις φορές που το είχε κάνει.
Στο σπίτι υποτιμούσε όλα μου τα χόμπι και τα θεωρούσε περίεργα. Κάθε φορά που του έδειχνα κάτι για το οποίο ήμουν περήφανος, ανταποκρινόταν με περιφρόνηση.
Άρχισα να φοβάμαι να κάνω λάθη, επειδή ήξερα ότι αυτό θα είχε ως αποτέλεσμα να με κατηγορήσει.
Χωρίς φίλους
Μου είπε να σταματήσω να μιλάω στα αγόρια που ήξερα από τη δουλειά.
Μια μέρα στο σπίτι, του είπα ότι είχα κουβεντιάσει με έναν άντρα από τη δουλειά, που ήταν επίσης ομοφυλόφιλος. Απαίτησε να μάθει για το τι μιλούσαμε.
Όταν ανέφερα ότι ήμασταν στην παμπ με περίπου άλλους 8 συναδέλφους και μιλούσαμε για σεξ, έγινε πανικός. Μου φώναξε ότι δεν έπρεπε ποτέ να συζητήσω για σεξ με αυτόν τον τύπο, ότι δεν είχα καμία δουλειά να του μιλάω και ότι ήταν εξοργισμένος που το είχα κάνει.
Δεν ήθελα να τον ταράζω και έτσι οι φιλίες και οι κοινωνικές μου συναναστροφές κόπηκαν.
Ένας άνδρας έπεσε μπροστά μου στο μετρό και καθώς τον βοηθούσα να σηκωθεί, το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν: «Δεν μπορώ να αργήσω. Θα είναι θυμώσει τόσο πολύ αν το κάνω να περιμένει. Αν του εξηγούσα δε θα με πίστευε και θα έλεγε πως τα έβγαζα από το μυαλό μου. Πως ήμουν μυθομανής”.
Όταν κάποιος δικός σου άνθρωπος δεν σε πιστεύει ποτέ, αυτό αρχίζει να επηρεάζει και τη δική σου κρίση και τη δική σου αυτοπεποίθηση. Αρχίζεις να πιστεύεις ότι μεγαλοποιείς τα πράγματα. Μου το έλεγε συνέχεια.
Όταν ανακάλυψα ότι έστελνε ημίγυμνες φωτογραφίες του σε άλλους άνδρες, μου είπε να σταματήσω να υπερβάλω και ότι το έκανε για την καριέρα του.
Μπορούσε να εξαφανίζεται για 14 ώρες, χωρίς τηλέφωνο, κάποιο μήνυμα και να απαιτούσε να μην αντιδρώ.
Αρνιόταν το οτιδήποτε. Δεν μου επέτρεπε να εκνευρίζομαι με πράγματα που πραγματικά με εκνεύριζαν. Ήμουν είτε υστερικός είτε τρελός γι΄αυτόν. Με απειλούσε πως αν συνέχιζα θα με παρατούσε.
Δεν ήθελα να φύγει και έτσι μείωνα τον εαυτό μου. Γινόμουν όλο και μικρότερος όλο και πιο ήσυχος. Σταμάτησα να αντιδρώ.
Αυτός ήταν ο σωστός, εγώ ήμουν λάθος. Ήμουν υπερβολικός. Ένας απλός ηλίθιος που δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί το αγόρι που αγαπούσε, τον τρόμαζε τόσο πολύ. Γιατί δεν μπορούσα να καταλάβω τι ήταν αυτό που μου έκανε; Γιατί ακόμα δυσκολεύομαι να πω “κακοποίηση”;
Είναι γιατί οι φίλοι που γνωρίζουν την αλήθεια για, που ξέρουν ότι με χτύπησε, συνεχίζουν να είναι οι αγαπημένοι του φίλοι; Ή γιατί ο κόσμος που μας γνωρίζει συχνά μου λέει για το πόσο γοητευτικός και ευγενικός είναι; Ή γιατί δίνει λεφτά στους φτωχούς, αγαπά τα ζώα και παλεύει για την οικογένειά του; Ή γιατί έχει συνθλίψει την αυτοπεποίθησή μου.
Σε προηγούμενες σχέσεις, υπήρξα σκληρός. Χρησιμοποιούσα υποτιμητικές λέξεις για τους συντρόφους μου, έκανα σχόλια με κακία που χτυπούσαν στις ανασφάλειές τους και τους μείωνα μπροστά σε φίλους για πλάκα. Ήμουν δηλαδή και εγώ ένας κακοποιητικός σύντροφος;
Σε αυτή τη σχέση, σίγουρα δεν ήμουν άγιος. Ήμουν ζηλιάρης και κτητικός. Του ζήτησα να κάνει πράγματα μόνο και μόνο για να τον ελέγχω. Ήμουν ανυπόμονος και ανασφαλής.
Για πολύ καιρό, αυτό με οδήγησε να σκέφτομαι ότι αντιδρούσε βίαια εξαιτίας της συμπεριφοράς μου αυτής. Αυτές οι σκέψεις ήταν λάθος και εξαιρετικά επικίνδυνες. Είναι βλέπετε πολύ εύκολο να ρίχνουμε το φταίξιμο στο θύμα, ακόμα κι όταν το θύμα είμαστε εμείς. Το θέμα είναι ότι έχουμε μια τόσο διαστρεβλωμένη ιδέα για το πώς μοιάζει το δίπολο της κακοποίησης. Από τη μία ένας βίαιος δυναμικός άνδρας και από την άλλη μια κακοποιημένη – συνήθως ύποπτη – γυναίκα. Μπορώ να σας δώσω δεκάδες παραδείγματα από την τηλεόραση και τις ταινίες που να αποτυπώνουν στερεοτυπικά εκείνον τον σκληρό, και βίαιο άνδρα και εκείνη τη δειλή γυναίκα. Αλλά οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουμε καμία εικόνα της κακοποίησης μέσα σε ένα queer ζευγάρι. Τι γίνεται σ΄αυτή την περίπτωση με τα στερεότυπα;
Οι άνθρωποι συχνά με ρωτούν γιατί δεν τον χτύπησα πίσω. Λοιπόν, δεν ήθελα. Γιατί θα χτυπούσα τον άνθρωπο που αγαπούσα. Δεν ήταν το τεράστιο τέρας που βλέπετε στις ταινίες ή στην τηλεόραση. Στα μάτια μου, ήταν ένας καλός, στοργικός, γλυκός τύπος, ή τουλάχιστον, θα μπορούσε να είναι.
Ήμουν και εγώ ένας κακοποιητικός σύντροφος; Όχι, αλλά θα μπορούσα να είμαι.
H μαρτυρία έγινε από αναγνώστη στο gaystarnews.co.uk
