“H αδερφή μου το είπε σ΄ όλους και κινδύνεψα να πάω φυλακή. Το να είσαι gay ήταν ακόμη παράνομο…”
Ο Andrew είναι σήμερα 26 ετών και κατάγεται από το Τρινιντάντ και Τομπάγκο, μια μικρή νησιωτική χώρα της Καραϊβικής.
Στην ηλικία των 17 αποφάσισε να μιλήσει στην αδερφή του σχετικά με τη σεξουαλικότητά του. Μέχρι τότε δεν περνούσε καν από το μυαλό του ότι μπορούσε να του κάνει κακό.
Όταν ο Andrew έγινε 20 ερωτεύτηκε έναν άλλο άνδρο, κάτι που η αδερφή του δεν είδε με καλό μάτι.
Εκείνη την περίοδο το σεξ μεταξύ ανδρών ήταν παράνομο στη χώρα και εύκολα κάποιος μπορούσε να καταλήξει στη φυλακή. Ο ομοφοβικός αυτός νόμος ανετράπη μόλις πριν από έναν χρόνο.
Ο Andrew εξηγεί στο gaystarnews τι συνέβη ακριβώς.
“Η αδερφή μου ‘ανησυχούσε’ ότι θα κατέληγα με κάποιον που δεν θα ενέκρινε. Για να με ‘σώσει’ το είπε στους γονείς μου, χωρίς καν να με ενημερώσει.
Το ανακάλυψα μόλις μια ώρα αργότερα, όταν ήρθαν να με πάρουν από μια παράσταση που έπαιζε ο άνδρας που είχα ερωτευτεί”.
Όταν ο Andrew είδε τον πατέρα του στον αμάξι κατάλαβε πώς είναι εκνευρισμένος. “Μπες αμέσως στο αμάξι”, του φώναξε.
Ακολούθησε μια έντονα δραματική σκηνή έξω από το θέατρο.
“Μπήκα στο αμάξι με δάκρυα στα μάτια για να ακούσω τον πατέρα μου να μου μιλά για το φρικτό τέλος που με περιμένει. Μου έλεγε συνέχεια ότι βαδίζω έναν σκοτεινό δρόμο και ότι ένας μοναχικός θάνατος βρίσκεται στο τέλος του δρόμου αυτού.
Από τότε η σχέση μου με τον πατέρα μου πήγαινε από το κακό στο χειρότερο. Η μητέρα μου σταμάτησε να με ρωτά για τον αν θα παντρευτώ και γιατί δεν έφερνα κοπέλες στο σπίτι.
Αλλά η αδερφή μου δεν σταμάτησε εκεί. Το είπε σε όλους. Στ΄αδέρφια μας, τους γείτονες, τους φίλους μου, τις φίλες της. Το έλεγε σε όποιο άτομο γνώρισε.
Μια μέρα το φώναξε ενώ βρισκόμασταν σε μια τράπεζα γεμάτη κόσμο και μετά σε ένα πάρκινγκ αυτοκινήτου.
Το έκανε ξανά και ξανά και μετά με κακοποιούσε λεκτικά κάθε φορά που προσπαθούσα να τη σταματήσω. Πίστευε ότι μ΄αυτό τον τρόπο θα με ‘έσωζε’ από τον gay τρόπο ζωής.
Πρόκειται για μια συμπεριφορά που είναι ταξινομημένη ως μια μορφή συναισθηματικής κακοποίησης και ονομάζεται ‘καταναγκαστικός έλεγχος'”.
Από τότε ο Andrew μετακόμισε στο Λονδίνο βάζοντας τέλος σ΄αυτό το «θλιβερό κεφάλαιο». Σήμερα εργάζεται ως οδηγός για ένα μουσείο του Λονδίνου.
