Αυτή η – γεμάτη στιλ – χορευτική έκφραση έχεις κάποιες από τις ρίζες της στην LGBTQ+ κουλτούρα της Νέας Υόρκης.
Πιθανότατα η πρώτη σου επαφή με τον κόσμο του voguing έγινε είτε μέσω του κλασικού 90s βίντεο κλιπ “Vogue” της Μαντόνα είτε μέσω της βραβευμένης ταινίας – ντοκιμαντέρ “Paris Is Burning”.
H ιστορία του όμως ξεκινά το 1869 στις LGBTQI+ κοινότητες του Χάρλεμ και συγκεκριμένα όταν ο Hamilton Lodge διοργάνωσε το πρώτο ballroom. Για να ξεφύγουν την αστυνομία, τα ομόφυλα ζευγάρια χόρευαν μεταμφιεσμένα (in drag). Αυτή η ανατροπή των κανόνων έθεσε τα θεμέλια για τα houses του Χάρλεμ την δεκαετίας του 1960 και στη συνέχεια για την έκρηξη της δεκαετίας του ’80.
Οι κινήσεις του Voguing είναι εμπνευσμένες από τις πόζες και το περπάτημα των μοντέλων του περιοδικού Vogue. Τα χέρια και τα πόδια κινούνται σε έντονους και δραματικούς ρυθμούς με την ένταση της μουσικής να βρίσκεται πάντα σε υψηλούς τόνους. Περιλαμβάνει catwalking, στροφές, καθίσματα και πολλές φιγούρες που συναντάμε σε άλλα μοντέρνα χορευτικά είδη. Στόχος είναι η ανάδειξη της θηλυκότητας (που το κάθε άτομο κρύβει), της φρεσκάδας και της δυναμικής.
Το Voguing άνοιξε το δρόμο για την έκρηξη των vogue balls και ballroom διαγωνισμών, στους οποίους LGBTQ+ άτομα εθνικών (τότε) μειονοτήτων “περπατούσαν” σε μια ανταγωνιστική παρασέλα με το συγκεντρωμένο πλήθος να αποφασίζει τον νικητή ή τους νικητές. Με τις κατηγορίες να είναι πολλές, συμπεριλαμβανομένων των Runway, Sex Siren και Hand Performance, οι voguers κρίνονταν για τις χορευτικές τους κινήσεις, τη στάση, τα κοστούμια και την εφευρετικότητα. Το Voguing ανέκαθεν αποτελούσε ένα συμπεριληπτικό και φιλόξενο καταφύγιο για τους LGBTQ+ χορευτές, που δεν μπορούσαν να ενταχθούν στις υπάρχουσες παραδοσιακές κατηγορίες χορού. Αν και οι διαγωνισμοί αυτοί ήταν συμπεριληπτικοί μπορούσαν ωστόσο να γίνουν και ιδιαίτερα σκληροί και βίαιοι. Ο ανταγωνισμός τις περισσότερες φορές ήταν το παν.
Oι voguers ζουν και ανταγωνίζονται ως μέλη ομάδων “houses”. Σ΄αυτά υπάρχει πάντα μια “house mother” ή ένας “house father” με στόχο την καθοδήγηση και την υποστήριξη των “παιδιών”. Τα “houses” λειτουργούσαν ως ασφαλείς χώροι για τα LGBTQ+ άτομα που ζούσαν συχνά στους δρόμους, εξοστρακισμένα από τις οικογένειές τους. Οι αίθουσες χορού του Harlem ανέπτυξαν μια ολόκληρη κουλτούρα για τους queer ανθρώπους. Αυτές οι ανταγωνιστικές ομάδες (houses) λειτουργούσαν σαν συμμορίες δρόμων, προστατεύοντας τα μέλη τους από τους κινδύνους της λευκής & ετεροκανονικής κοινωνίας. Πολεμούσαν σαν συμμορίες – αλλά με όπλο τον χορό. Τα πιο γνωστά houses ήταν: House of LaBeija, House of Dupree, House of Xtravaganza, Ninja, Omni, Ebony, House of Saint Laurent και Chanel.
Υπάρχουν διάφορες υπο-κατηγορίες voguing όπως το Vogue Femme, το Vogue Dramatics, Old Way και New Way. Το Vogue Femme δίνει έμφαση στις κινήσεις ως μια υπερβολική, υπερ-θηλυκή χορευτική εμφάνιση. Το Vogue Dramatics αποτελείται περισσότερο από κόλπα και δραματικές φιγούρες, όπως πτώσεις και ακροβατικά. Το Old Way επικεντρώνεται στο στυλ της μόδας που εμφανίστηκε στη δεκαετία του ’80, το οποίο εμπνεύστηκε έντονα από τα μοντέλα του Vogue Magazine. Το New Way αναπτύχθηκε αργότερα στη δεκαετία του 1990 και χαρακτηρίζεται από πιο έντονες και ελαστικές κινήσεις.
Είναι σημαντικό να παρακολουθήσεις το Paris Is Burning, αν πραγματικά ενδιαφέρεσαι για το voguing. Το ντοκιμαντέρ του 1990 σκηνοθέτησε η Jennie Livingston κai περιλαμβάνει συνεντεύξεις με προεξέχοντες εκφραστές αυτού του φαινομένου.
https://youtu.be/OWKUuxxUUEs
