Πάντοτε θαύμαζα τους αισιόδοξους ανθρώπους. Αυτούς, που ακόμα και στις πιο σκοτεινές στιγμές, καταφέρνουν να εστιάζουν σε κάτι φωτεινό. Πάρτε για παράδειγμα την πρόσφατη τραγωδία με τις πυρκαγιές. Από τη μία τα δεκάδες θύματα και από την άλλη το έντονο αίσθημα κοινωνικής αλληλεγγύης. Και ενώ κάποιοι μιλούσαν για τις καταστροφές, κάποιοι άλλοι θέλησαν να μιλήσουν για τη μεγάλη ανταπόκριση του κόσμου στο κάλεσμα για βοήθεια.
Δυστυχώς, εγώ δεν είμαι σαν και αυτούς τους ανθρώπους και καθόλου δεν μπορώ να μείνω σ΄αυτή την αλληλεγγύη. Αντίθετα, νιώθω την ανάγκη να τα βάλω με όλους εμάς, που θυμόμαστε να ασχοληθούμε με κάτι μόνο όταν φτάσουμε να μετράμε θύματα. Εμείς που οδηγούμε σε λωρίδες έκτακτης ανάγκης, χτίζουμε όπου μας βολεύει, πετάμε τα τσιγάρα μας παντού, βάζουμε φωτιές για να κάνουμε οικόπεδα ή τρελαινόμαστε αν κάποιος μας ζητήσει ένα μέτρο από τη γη μας για έργα πυρασφάλειας, αναρωτιόμαστε “πώς γίνεται το 2018 να πεθαίνουν τόσοι άνθρωποι από τις φωτιές;”.
Όπως ακριβώς πριν από λίγο καιρό αναρωτηθήκαμε για το “πώς γίνεται ένα 14χρονο να οδηγείται στην αυτοκτονία, λόγω σχολικού εκφοβισμού”. Και σ΄αυτή την περίπτωση χρειάστηκε ένα θύμα για να πυροδοτήσει πάλι τη συζήτηση για το φαινόμενο του bullying και για τον ρόλο των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων.
Είδα πολλούς από εσάς να τα βάζετε με τον Αμβρόσιο, να τον θεωρείτε επικίνδυνο και να ζητάτε την τιμωρία του, επειδή υποστήριξε πως οι πυρκαγιές αυτές ήταν θεϊκή τιμωρία. Εσύ οι ίδιοι που αρκεστήκατε σε ένα απλό “γραφικός”, όταν με θράσος δήλωνε ότι αν του δινόταν ένα όπλο θα σκότωνε τους gay(s) που τόλμησαν να τον μηνύσουν (μαζί και εμένα). Τότε δηλαδή δεν ήταν επικίνδυνος;
Ξέρετε, είναι πολύ συγκινητικό όταν ο κόσμος κινητοποιείται μαζικά για να βοηθήσει, για να υποστηρίξει, για να συμπαρασταθεί. Αλλά αν θέλουμε να πούμε ολόκληρη την ιστορία είναι και λιγάκι ειρωνικό. Γιατί αν δείχναμε λίγο από την αυτή την αλληλεγγύη κάπως νωρίτερα, ίσως τα πράγματα να ήταν καλύτερα. Ας μάθουμε, λοιπόν, να μετράμε τις πράξεις μας πριν από τα θύματα.
