Γυρισμένες από ετεροφυλόφιλους άνδρες σκηνοθέτες, οι λεσβιακές σκηνές σεξ είναι σχεδόν πάντα μια ανδρική πορνογραφική φαντασίωση. Αλλά τώρα οι δημιουργοί ταινιών προβάλλουν μια πιο ρεαλιστική εμπειρία.
Αν ψάξεις στο google “οι πιο σέξι λεσβιακές σκηνές σε ταινίες” θα βρεις πολλά κακόγουστα θρίλερ. Cruel intentions, Wild Things, Basic Instinct.. Καυτές σκηνές ίσως, αλλά όχι η πιο ρεαλιστική και υπεύθυνη απεικόνιση για το τι κάνουν όντως οι γυναίκες μαζί στο κρεβάτι. Σκέψου δύο γυναίκες να στήνονται για την κάμερα, γλώσσες να φαίνονται, χέρια να χαϊδεύουν στήθη και που και που δάχτυλα να πηγαίνουν χαμηλότερα (πχ. Bound). Η οπτική εστίαση είναι συνήθως στα γυναικεία σώματα, παρά στην απόλαυση που λαμβάνουν η μία από την άλλη. Ακόμα και επιτυχίες όπως το Blue is the Warmest Colour έχουν διχασμένο κοινό: Πολλές ομοφυλόφιλες γυναίκες παραπονέθηκαν πως η εφτάλεπτη σκηνή στην ταινία ήταν μη ρεαλιστική, σκηνοθετημένη από έναν άνδρα σύμφωνα με τις δικές του φαντασιώσεις – κάτι που υποστήριξαν και οι πρωταγωνίστριες.
“Ιστορικά, οι λεσβιακές σκηνές σεξ έχουν σκηνοθετηθεί κυρίως από άνδρες, και χαρακτηρίζονται από μια αρσενική οπτική, την αρσενική φαντασίωση της δράσης ανάμεσα σε γυναίκες, όπως τη βρίσκουν στην πορνογραφία,” λέει η Ita O’Brien, η οποία βοηθάει στο στήσιμο σκηνών ως συντονίστρια οικειότητας και σκηνοθέτρια κίνησης. Η Chanya Button, η οποία σκηνοθετεί την επερχόμενη βιογραφική ταινία της Virginia Woolf και της Vita Sackville-West, “Vita and Virginia”, με πρωταγωνίστριες την Gemma Arterton και την Elizabeth Debicki, λέει: “Έχουμε δει πολλές σκηνές σεξ μέσα στα χρόνια οι οποίες είναι στην πραγματικότητα ένα λειτουργικό σημείο στίξης στο τέλος μιας σειράς σκηνών. Έχουν να κάνουν με την αποπλάνηση και εστιάζουν στην ανδρική ικανοποίηση. Αυτό δεν απεικονίζει με αληθινό τρόπο την ποιότητα και το επίκεντρο της λεσβιακής σεξουαλικής έκφρασης.”
Παρ ‘όλα αυτά, ίσως αυτό σκοπεύει να αλλάξει. Η επερχόμενη ταινία της Desiree Akhavan,“The Miseducation of Cameron Post”, με πρωταγωνίστρια την Chloë Grace Moretz και βασισμένη στο βιβλίο της Emily M Danforth, έχει αρκετές “κορίτσι με κορίτσι” σκηνές οι οποίες είναι και πιστευτές και σέξι. Ο χαρακτήρας της Moretz, η Cameron, στέλνεται σε ένα χριστιανικό κέντρο για ομοφυλόφιλη θεραπεία, όπου δέχεται έναν πολύ πιστευτό οργασμό από την συγκάτοικό της, και θυμάται τις σεξουαλικές εξερευνήσεις της με την καλύτερή της φίλη, οι οποίες εμφανίζονται σε μορφή flashback. Οι σκηνές είναι ελαφρώς ακατάστατες και αυθόρμητες- όπως είναι συχνά η πραγματικότητα στην θηλυκή ερωτική ευχαρίστηση. Η Akhavan παρουσίασε μία παρόμοια ιδέα στην ημι-αυτοβιογραφική ταινία του 2014 “Appropriate Behaviour”, στην οποία πρωταγωνιστούσε ως μια αμφιφυλόφιλη γυναίκα. Άλλες πρόσφατες ταινίες που χαίρουν την αποδοχή της ΛΟΑΤΚ+ κοινότητας περιλαμβάνουν την βιογραφική ταινία της Angela Robinson του 2017 με τίτλο “Professor Marston and the Wonder Women“- σχετικά με τον ψυχολόγο που δημιούργησε την Wonder Woman- και η βιογραφική ταινία του Billie Jean King της πρηγούμενης χρονιάς “Battle of the Sexes”, αν και το μάρκετινγκ της τελευταίας δεν εστίασε στην λεσβιακή πλοκή.
Οπότε, ποιες άλλες ταινίες έχουν κάνει καλή δουλειά; Οι προτιμήσεις και οι εμπειρίες διαφέρουν φυσικά, αλλά κάναμε μια άτυπη έρευνα σε λεσβίες, αμφιφυλόφιλες και κουίρ γυναίκες για να δούμε αν υπάρχει κάποια κοινή άποψη. Το “Desert Hearts (1985)”, “But I’m A Cheerleader (1999)”, “La Belle Saison (2015)” και “The Handmaiden (2016)”, δοξάστηκαν. Το Blue is the Warmest Colour δίχασε τις ψήφους για άλλη μία φορά, κυρίως λόγω του “scissoring”, το οποίο κρίθηκε ως μια μη πιθανή πρώτη ερωτική συνεύρεση. Το Below Her Mouth του 2016 ήταν δημοφιλές με έναν τρόπο ένοχης-ευχαρίστησης και παρ’ ότι είναι περισσότερο εστιασμένο στο λεσβιακό ερωτικό περιεχόμενο από ότι στην πλοκή ή στους πειστικούς διαλόγους, είναι αξιοσημείωτο ότι όλοι οι συντελεστές του ήταν γυναίκες.
Όλα τα παραπάνω έχουν γραφτεί ή σκηνοθετηθεί από γυναίκες (ή και τα δύο). Η συγγραφέας Jacquie Lawrence – της οποίας το πρώτο μυθιστόρημα Different for Girls παρουσιάζει τις ζωές μιας ομάδας ομοφυλόφιλων και αμφιφυλόφιλων γυναικών- πιστεύει πως αυτό είναι μια πολύ σημαντική διαφορά. “Πιστεύω πως η οπτική μιας λεσβίας ή bisexual γυναίκας σκηνοθέτριας είναι τελείως διαφορετική από την οπτική ενός ετεροφυλόφιλου άνδρα. Το αντικείμενο πόθου είναι το ίδιο, αλλά η συναισθηματική σύνδεση είναι διαφορετική. Οι θέσεις και οι καταστάσεις πρέπει να είναι αυθεντικές. Το μισώ όταν δύο γυναίκες έρχονται σε οργασμό χωρίς να αγγίζονται. Επιπλέον, αν είναι να δείξεις διείσδυση με δάχτυλα, σιγουρέψου πως τα νύχια της ηθοποιού είναι κομμένα. Κάποιες σκηνές είναι υπερβολικά δύσκολο να τις δεις όταν συνειδητοποιείς πως η αγαπημένη που έχει διεισδύσει στην πρωταγωνίστρια, έχει νύχια μεγέθους ίντσας. Άουτς!”
Έχοντας βαρεθεί τις μη ρεαλιστικές σκηνές σεξ, η Lawrence δημιούργησε το Lesbian Box Office, το πρώτο κανάλι στην Ευρώπη αφιερωμένο εξ ολοκλήρου σε λεσβιακό/αμφιφυλόφιλο περιεχόμενο, που περιλαμβάνει μια μεταφορά του Different for Girls σε σειρά στο διαδίκτυο. “Γυρίζουμε άπειρες λεσβιακές σκηνές σεξ. Υπάρχει η παρουσία του strap-on, το οποίο σχεδόν ποτέ δεν εμφανίζεται στα λεσβιακά δράματα. Υπάρχει τρυφερό στοματικό σεξ. Δεν υπάρχει καθόλουψαλίδι! Αυτές οι γυναίκες βρίσκονται στα 40 τους και έχουν βιώσει γέννες. Αυτή η στάση είναι δύσκολη ακόμα και όταν είσαι 20.”
Δεν απογοητεύουν το ΛΟΑΤΚ+ κοινό όλες οι σκηνοθετημένες από άνδρες σκηνές σεξ. Το The Handmaiden σκηνοθετήθηκε από έναν άνδρα, τον Park Chan-wook, αν και βασίστηκε στο μυθιστόρημα της Sarah Waters, μαζί με μια γυναίκα σεναριογράφο. Το δράμα του 2017 Princess Cyd, που έχει να κάνει με την 16χρονη Cyd (Jessie Pinnick) και τη διάσημη συγγραφέα θεία της Miranda Ruth (Rebecca Spence) είναι ένα πορτρέτο ωρίμανσης της σεξουαλικότητας. Ο συγγραφέας και σκηνοθέτης Stephen Cone αναζήτησε τις συμβουλές γκέι γυναικών για να διασφαλίσει ότι η ερωτική σκηνή ανάμεσα σε δύο νέες γυναίκες ήταν όσο ακριβής και τρυφερή όσο ήταν δυνατό. “Το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να δώσω το σενάριο σε κάποιες γυναίκες φίλες μου, κουίρ και ετεροφυλόφιλες, για να δω εάν φαινόταν αληθινό και γινόταν αποδεκτό. Αν δεν ήταν, δε θα είχα κάνει την ταινία.”
Το να προσλάβεις έναν ειδικό είναι μια καλή δοκιμή. Όπως λέει η Lawrence: “Εάν ο σκηνοθέτης δεν είναι μια λεσβία ή αμφιφυλόφιλη γυναίκα, τότε πρέπει να υπάρχουν λεσβίες σύμβουλοι για το σεξ στο γύρισμα.” Η Button συμφωνεί: “Οποτεδήποτε φτιάχνεις μια ταινία σχετικά με κάτι που δεν βρίσκεται στις δικές σου εμπειρίες, χρειάζεται να πάρεις τον χρόνο να μιλήσεις με άτομα που είναι στις δικές τους. Έχει να κάνει με την ενσυναίσθηση, τη συνέπεια και με το να κάνεις την έρευνα σου.” Η Button πιστεύει πως ο καθένας μπορεί να σκηνοθετήσει μια λεσβιακή ταινία, αρκεί να έχει τη σωστή στάση απέναντί της. “Είμαι τελείως ανοιχτή στην ιδέα πως οι άνδρες μπορούν να αφηγηθούν αυτή την ιστορία. Αν περιορίσουμε τους εαυτούς μας στο να κάνουμε μόνο πράγματα σχετικά με τη δική μας εμπειρία, νομίζω πως αυτό είναι κάτι αρκετά επικίνδυνο.”
Το μέλλον φαίνεται πιο φωτεινό για τις λεσβιακές ιστορίες αγάπης. Η ταινία Disobedience είναι μια εξαιρετική μεταφορά του μυθιστορήματος της Naomi Alderman, το οποίο αφηγείται την ιστορία μιας γυναίκας που επιστρέφει στην αυστηρή Ορθόδοξη Εβραϊκή κοινότητα της παιδικής της ηλικίας μετά το θάνατο του πατέρα της. Περιλαμβάνει μελετημένες ερωτικές σκηνές- σε μια συγκεκριμένη στιγμή οικειότητας, η Rachel Weisz στάζει σάλιο μέσα στο στόμα της Rachel McAdams.
Η bisexual ηθοποιός Kristen Stewart θα λάβει τον πρώτο της ανοιχτά κουίρ ρόλο στο Lizzie– την επερχόμενη βιογραφική ταινία για την Lizzie Borden, στην οποία ασκήθηκε δίωξη και στη συνέχεια αθωώθηκε για τους φόνους του πατέρα και της θετής της μητέρας, στη Μασαχουσέτη το 1892. Θα παίξει τη σύντροφο της Lizzie- με την Chloë Sevigny στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Στο μεταξύ, η Ellen Page και η Kate Mara θα πρωταγωνιστήσουν στο My Days of Mercy που έχει να κάνει με δύο γυναίκες που βρίσκονται σε αντίθετες πλευρές μιας καταδίκης σε θάνατο και ερωτεύονται. Μια επερχόμενη μεταφορά του μυθιστορήματος της Fiona Shaw του 2009 σχετικά με την ερωτική σχέση μεταξύ δυο γυναικών στην αγροτική Σκωτία του 1950, Tell It To The Bees, θα δει την Annabel Jankel να σκηνοθετεί την Anna Paquin και την Holiday Grainger.
Με πολλές από αυτές τις ταινίες να περιλαμβάνουν νέες γυναίκες, η Lawrence πιστεύει πως οι δημιουργοί ταινιών πρέπει να πάνε ένα βήμα παραπέρα. “Πρέπει να ξεπεράσουμε το “coming-out” σεξ. Πραγματικά δε θέλω να βλέπω έφηβα κορίτσια να έχουν την πρώτη τους σεξουαλική εμπειρία. Χρειάζεται να απεικονίσουμε μεγαλύτερες λεσβίες να κάνουν σεξ. Και πιστεύω πως πρέπει να ξεφύγουμε από τους περιορισμούς που μας κάνουν να βλέπουμε το λεσβιακό σεξ ως σεξ μεταξύ δύο θηλυκών γυναικών. Πρέπει να προχωρήσουμε πέρα από τις διπολικές αναπαραστάσεις.”
Το Vita and Virginia της Button ίσως να οδεύει προς αυτό τον στόχο. Η ταινία θα παίξει με την ρευστότητα του φύλου, εξερευνώντας πώς η Virginia Woolf (Elizabeth Debicki) συνέλαβε την ιδέα για το βιβλίο Orlando. “Η ταινία είναι μια εναλλακτική ματιά στην καλλιτέχνιδα και τη μούσα, και πώς μια συγκεκριμένη στιγμή στις ζωές τους ενέπνευσε το Orlando,” λέει η Button. “Εξερευνάει αυτό τον κόσμο της οικειότητας χωρίς να υπάρχει η αίσθηση της επιθετικότητας. Η ταινία μας έχει να κάνει με πολλά πράγματα από τον κόσμο της Virginia, συνδεδεμένα με το σώμα και τη σεξουαλικότητά της. Το σεξ είναι κάτι πολύ δυνατό και ενδιαφέρον και δείχνει τα ανθρώπινα όντα στις πιο ευάλωτες στιγμές τους, αλλά πρέπει πάντα να είναι δικαιολογημένο μέσα από την λεπτομερή προσέγγισή του.”
Για ακόμα μια φορά, όλα έχουν να κάνουν με μια υπεύθυνη στάση. “Πρέπει να το προσεγγίζεις μέσα-έξω και όχι να βλέπεις μόνο το έξω, με το σκεπτικό του: ‘Τι είναι καυτό; Τι φαντάζομαι δύο γυναίκες να κάνουν η μία στην άλλη που θα διεγείρει το κοινό;” λέει η Button. Όσον αφορά το Cameron Post, οι καλά σχεδιασμένες απεικονίσεις του λεσβιακού σεξ έχουν τη δυνατότητα να είναι ακόμα πιο ερωτικές, κάτι που πρέπει να προτιμηθεί. Εξάλλου, αν θέλεις ακόμα μια σκέτη φαντασίωση, υπάρχει πάντα το Wild Things στο DVD.
Μουστακακη Χριστίνα
