Πόσοι από εμάς μπορούμε να πάμε για ποτό σε τον gay πατέρα μας;
“Η μητέρα μου ήταν περίπου 17 ετών, όταν γεννήθηκα στη Γλασκόβη το 1982 κι ο πατέρας μου ήταν πάνω-κάτω στην ίδια ηλικία. Τον πρώτο χρόνο της ζωής μου, ζούσαμε σα μία οποιαδήποτε οικογένεια. Μετά οι γονείς μου χώρισαν κι η μητέρα μου κι εγώ μετακομίσαμε στο Λονδίνο, όπου έμεινε έγκυος στον αδελφό μου.
Μέχρι τότε αγωνιζόταν να σταθεί στα πόδια της με τον εθισμό της στα ναρκωτικά και το αλκοόλ, εκθέτοντας τον αδελφό μου κι εμένα πολλές φορές σε κίνδυνο. Αποφασίστηκε ότι δεν μπορούσε να αντεπεξέλθει στον γονεϊκό της ρόλο κι ο αδελφός μου κι εγώ καταλήξαμε στην πρόνοια. Όλα αυτά συνέβησαν μόλις τα τρία πρώτα χρόνια της ζωή μου.
Μεταφερθήκαμε σε διάφορα ιδρύματα, πάντα με την ελπίδα ότι θα μας τεκνοθετήσει κάποια οικογένεια. Οι κοινωνικές υπηρεσίες αποφάσισαν να μας χωρίσουν, αλλά ευτυχώς η απόφαση αυτή δεν κατάφερε να μας χωρίσει στ’ αλήθεια και να χαθούμε εντελώς μεταξύ μας.
Όλη αυτήν την περίοδο επισκεπτόμαστε τη μητέρα μας με επιτήρηση και όταν ήμουν τεσσάρων ή πέντε, έμεινε και πάλι έγκυος στην αδελφή μου. Σε μία από αυτές τις επισκέψεις μας πήγαν σε ένα άλλο δωμάτιο, πριν συναντήσουμε τη μητέρα και μας είπαν ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα τη βλέπαμε.
Δε θα έδωσαν πολλές εξηγήσεις, αλλά είχαμε μία ώρα για να παίξουμε μαζί της και να βγάλουμε φωτογραφίες.
Μετά από μία ώρα, μας πήραν κυριολεκτικά μακριά της και, σε εκείνη την ηλικία, μου ήταν δύσκολο να καταλάβω, γιατί δε θα μου επέτρεπαν να ξαναδώ τη μαμά μου.
Ήταν η τελευταία φορά που την είδαμε και θυμάμαι τον πόνο και τα δάκρυα, όταν μας χώρισαν.
Συνεχίσαμε να πηγαίνουμε σε διάφορα σπίτια πιθανόν γονέων και σε ιδρύματα. Κάποια ήταν καλά και πλούσια, ενώ άλλα ήταν μέρη σαν εκείνα, που διαβάζουμε στις εφημερίδες σήμερα. Θα πρέπει να περάσαμε από περίπου 100 σπίτια, μέσα σε 5 χρόνια. Τελικά, μεταφερθήκαμε σε ένα καθολικό ίδρυμα, όπου ελπίζαμε ότι θα ήταν η τελευταία μας ευκαιρία για τεκνοθεσία.
Σε αυτό το σπίτι έμεναν άλλα 8 παιδιά εκείνον τον καιρό και ξεκίνησα να κάνω φιλίες και να εκφράζω πιο ανοιχτά τον εαυτό μου. Χόρευα και διοργάνωνα σόου για τα άλλα παιδιά και ίσως ήξερα ότι κάπως ήμουν διαφορετικός.
Λίγα χρόνια αργότερα μας είπαν ότι ένας άνδρας και μία γυναίκα ενδιαφέρονται να γίνουν οι καινούργιοι μας γονείς.
Δεν πολυκαταλάβαινα τι σήμαινε αυτό. Όταν έχεις περάσει πολλά ως παιδί, αυτό που καταλαβαίνεις είναι ότι απλά θα αλλάξεις σπίτι. Τους συναντήσαμε μερικές φορές και ξεκινήσαμε να περνάμε κάποια Σαββατοκύριακα και έπειτα μερικές εβδομάδες μαζί τους.
Τελικά, μετακομίσαμε στο σπίτι τους, μαζί τους, και με τις δύο γάτες τους. Ξεκινήσαμε να είμαστε οικογένεια.
Δεν ήταν εύκολο, μιας και οι δυο μας κουβαλούσαμε μεγάλο συναισθηματικό βάρος, αλλά οι γονείς μας δούλεψαν σκληρά για να διασφαλίσουν, ότι θα μιλούσαμε για το παρελθόν μας και ότι θα είμαστε μία ανοιχτή οικογένεια, με τις καλύτερες προοπτικές για τη ζωή μας. Μας είχε δοθεί μία δεύτερη ευκαιρία, αλλά η βιολογική μου μαμά και ο βιολογικός μου μπαμπάς ήταν πάντα στο μυαλό μου.
Ζούσα μία κανονική οικογενειακή ζωή, είχα φίλους, πήγαινα σχολείο, έκανα διακοπές και είχα τακτοποιηθεί.
Όταν μπήκα στο γυμνάσιο, τα συναισθήματα γύρω από το ότι είμαι διαφορετικός έγιναν πιο έντονα και είχα δυσκολία σχετικά με τη σεξουαλικότητά μου.
Απελπισμένος να ανήκω κάπου και να μην είμαι το παράξενο τεκνοθετημένο παιδί, έβγαινα με κορίτσια. Είχα γραφτεί σε διάφορα γκρουπ και επέλεγα χόμπι προσπαθώντας να κρύψω το ποιος ήμουν στην πραγματικότητα και να συμπλέω με τους άλλους.
Βέβαια, δεν κατάφερα να αποφύγω το bullying, και πιστεύω ότι τα άλλα παιδιά το ήξεραν ότι είμαι gay. Δε σταμάτησα το θέατρο, το τραγούδι και τον χορό και προφανώς αυτό δε βοήθησε, ούτε και κάποια θηλυπρεπή χαρακτηριστικά στη συμπεριφορά μου.
Συνέχισα να το αρνούμαι μέχρι και το κολέγιο. Εκεί, βέβαια γνώρισα καινούργιους ανθρώπους, μεταξύ των οποίων και εκπληκτικές drag queens. Ξεκινήσαμε μία δυνατή φιλία και ήμουν υπνωτισμένος. Είχα βρει τους δικούς μου ανθρώπους.
Αυτό με άλλαξε. Άρχισα να φοράω διάφορα αξεσουάρ, ακόμη και υπερβολικά σύνολα. Εκείνη την περίοδο, μετά από ένα βράδυ με πολλή βότκα, αποφάσισα να το πω στους γονείς μου.
Τους έβαλα κάτω και ξεκίνησα να τους λέω λίγο μεθυσμένα: “Μαμά και μπαμπά – Έχω να σας πω κάτι.” Με κοίταξαν κατάματα κι η μητέρα μου μου είπε: “Ω Θεέ μου, ποια είναι έγκυος;” Αυτό βοήθησε στο να χαλαρώσει η ατμόσφαιρα και βάλαμε τα γέλια. Έτσι, μεταξύ γέλιου και δακρύων είπα: “Είμαι gay.” Και μου απάντησαν: “Το ξέρουμε, περιμέναμε να μας το πεις.”
Αυτό έκανε τα πράγματα πολύ πιο εύκολα.
Ένα βράδυ έπαιρνα τηλέφωνο από έναν τηλεφωνικό θάλαμο, όταν μία ομάδα από πρώην συμμαθητές μου με είδαν. Έχοντας πιει πολύ είχαν τη φαεινή ιδέα να με πλακώσουν στο ξύλο – μου άνοιξαν το κεφάλι. Μου άφησαν ουλή που την έχω ακόμη. Ήμουν 17.
Αυτό με έκανε δυνατότερο. Όταν επέστρεψα στο κολέγιο, όλοι είχαν μάθει τι είχε γίνει και το bullying ξαφνικά σταμάτησε, μάλλον γιατί δεν υπήρχε κάτι παραπάνω να πουν. Παράτησα το κολέγιο και ξεκίνησα να δουλεύω. Αποφάσισα να μετακομίσω στην πόλη, μαζί με άλλους 4 gay φίλους μου. Ήταν σα να ξαναβρήκα την ομάδα μου.
Τελικά έμεινα μαζί με έναν φίλο, λίγο πιο έξω από το Λονδίνο, αλλά μετά από λίγο καιρό τα σπάσαμε. Αρνήθηκα να παραδεχτώ την ήττα μου και να επιστρέψω στο σπίτι των γονιών μου, οπότε συνάντησα κάτι φίλους και βρήκα ένα δικό μου μέρος να μείνω. Τότε ήταν που η ζωή μου πήρε έναν άλλον δρόμο.
Στην προσπάθειά μου να γίνω ανεξάρτητος, κατέληξα χαμένος. Τα βιώματά μου ήταν εκεί και ένιωθα απόρριψη και ότι δεν αξίζω. Ξεκίνησα να πίνω και να παίρνω ναρκωτικά, να κάνω ακατάλληλες παρέες και πήγαινα ολοταχώς προς την αυτοκαταστροφή. Κι αυτό συνεχίστηκε για πολλά πολλά χρόνια.
Αυτή η συμπεριφορά μου κόστισε πολλές σχέσεις, συμπεριλαμβανομένης μίας πολύ σπουδαίας σχέσης, κι αυτό ήταν που με ξύπνησε και είπα ότι δε μπορώ να συνεχίσω έτσι.
Ξεκίνησα συμβουλευτική, υπνοθεραπεία, διαλογισμό και έβαλα τα πράγματα και πάλι σε μια τάξη. Τότε ήμουν 29 και είχα σπαταλήσει ήδη πολλά χρόνια.
Προσπάθησα να διασφαλίσω μία καλή δουλειά και να τακτοποιήσω τη ζωή μου. Η θεραπεία με είχε βοηθήσει, ο κύκλος των φίλων μου ήταν πιο ασφαλής και τα ναρκωτικά είχαν εξαφανιστεί.
Πέρασα 5 χρόνια έτσι, σταθερά, όταν ένα βράδυ μου έστειλε ένα μήνυμα η αδελφή μου στο Facebook (η οποία εντωμεταξύ είχε τεκνοθετηθεί από μία άλλη οικογένεια, που την φρόντιζε). Επικοινωνούσαμε τα τελευταία χρόνια. Ήθελε απελπισμένα να βρει τη μητέρα μας, μετά από τόσα χρόνια. Στο μήνυμα μου έλεγε: “Νομίζω ότι βρήκα κάποιον που σε ψάχνει” , και μου έστειλε ένα link με ένα Facebook post από το 2015.
Ήταν από έναν άνδρα που έλεγε το όνομά μου και την ημερομηνία της γέννησής μου και πού είχα γεννηθεί. Ήταν ο πατέρας μου.
Πετάχτηκα από το κρεβάτι μου, έτρεμα και έτρεξα να ξυπνήσω τον συγκάτοικό μου. Με ένα όνομα, φαίνεται ότι τον είχα βρει. Αλλά τι να του πω;
Του έστειλα στο Facebook μήνυμα λέγοντας ότι νομίζω ότι είμαι αυτός που ψάχνει, παρόλο που το είχε γράψει τρία χρόνια πριν. Απάντησε, αμέσως. Κάναμε ο ένας στον άλλον ερωτήσεις για να σιγουρέψουμε ότι όντως είχαμε βρει τον σωστό άνθρωπο.
Κάλεσα τους θετούς γονείς μου και τους εξήγησα, σε κατάσταση σοκ, ότι βρήκα τον βιολογικό μου πατέρα. Ενθουσιάστηκαν κι έκαναν ένα κάρο ερωτήσεις.
Την πρώτη εβδομάδα, στέλναμε μηνύματα κάθε μέρα και κοιμόμουν ελάχιστα. Ήμουν κατενθουσιασμένος. Πάντα ήθελα να τον γνωρίσω.
Μέσα σε ένα μήνα οι θετοί μου γονείς έκλεισαν εισιτήρια και ξενοδοχείο για να πάμε να τον δούμε.
Πετάξαμε τον Φεβρουάριο του 2018 για Γλασκόβη.
Δεν είχα βρεθεί στη Σκοτία ποτέ από τότε που γεννήθηκα και η προσγείωση εκεί με έκανε να αισθάνομαι περίεργα. Η προφορά μου θύμιζε τη μητέρα μου. Πριν από την επίσκεψή μας του είχα μιλήσει από το FaceTime κάποιες φορές. Πριν βρεθούμε μου έστειλε ένα μήνυμα λέγοντάς μου ότι είναι gay και ελπίζει να μη με απογοητεύσει. Έμεινα, όταν μου είπε ότι είναι gay. Ένιωσα άνετα.
Είπαμε να βρεθούμε σε ένα εστιατόριο και θα πήγαινα μόνος μου. Ήταν η πιο δυνατή στιγμή της ζωής μου. Μπήκα μέσα και πήγα κατευθείαν να τον αγκαλιάσω. Ήμαστε κι οι δυο νευρικοί και συμφωνήσαμε ότι χρειαζόμαστε ένα ποτό. Κάναμε μία βόλτα στη Γλασκόβη και προσπαθήσαμε να ενώσουμε τα κομμάτια όσων έγιναν όλα τα χρόνια που πέρασαν.
Πάντα με έψαχνε, αλλά δεν έμαθε ότι είχα τεκνοθετηθεί. Νόμιζε ότι με είχε χάσει για πάντα, αλλά πάντα μιλούσε για μένα στην οικογένειά του.
Αργότερα, την ίδια μέρα, γνώρισα την οικογένειά του – θείες, θείους και ξαδέλφια.
Ήταν η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μου. Το να βλέπω τελικά από που προέρχομαι, ποια είναι η ιστορία μου.
Η θεία κι ο θείος μου θυμούνται να με κρατούν στην αγκαλιά τους μωρό και είπαν ότι πάντα με θυμούνταν στην οικογένεια. Ήταν τόσο λυτρωτικό να ζω αυτήν τη στιγμή.
Μετά, είπαμε με τον πατέρα μου, να πάμε για ένα ποτό στο κοντινό gay bar και να συζητήσουμε για το πώς θα γνωρίσουμε την υπόλοιπη οικογένεια. Σε εκείνο ο σημείο σκέφτηκα: “Πόσοι άνθρωποι μπορούν να λένε ότι έχουν πάει σε gay bar με τον βιολογικό τους πατέρα;”
Έπειτα, επέστρεψα στο ξενοδοχείο, στους θετούς γονείς μου,για να τους πω το τι έγινε. Ξέσπασα σε κλάματα. Ήταν μία μέρα γεμάτη από συναισθήματα. Την επόμενη μέρα συναντήσαμε όλοι μαζί τον βιολογικό μου πατέρα για καφέ. Ήταν τρομοκρατημένος που θα γνώριζε τους γονείς μου, αλλά ήθελε να τους ευχαριστήσει, που με μεγάλωσαν.
Θα πρέπει να ήταν δύσκολο για όλους το να συναντηθούν.
Πήγε εξαιρετικά καλά, ήμαστε πολύ άνετα μεταξύ μας, και ένα κομμάτι που έλειπε από τη ζωή μου μπήκε στη θέση του.
Την επόμενη μέρα γυρίσαμε σπίτι και ήμουν ράκος συναισθηματικά. Μου ήρθαν όλα μαζί και μου ήταν δύσκολο να συνέλθω για εβδομάδες.
Συνεχίσαμε να μιλάμε και κανονίσαμε να έρθει εκδρομή εκείνος σε εμένα.
Ήρθε για μερικές μέρες και γνώρισε τους φίλους μου και τον σύντροφό μου. Θυμάμαι να καμαρώνω και να παρουσιάζω σε όλους ποιος είναι ο βιολογικός μου πατέρας. Πολλοί με ρωτούσαν αν ήταν εύκολο και πως το πήραν οι θετοί μου γονείς.
Ήξερα ότι ήταν δύσκολο και για τους δύο μπαμπάδες μου να το διαχειριστούν. Για μένα, δεν είχε καμία διαφορά σε σχέση με οποιαδήποτε άλλη οικογένεια με θετούς γονείς. Είχα δύο οικογένειες και τις αγαπούσα και τις δυο.
Δεν υπήρχε κάτι να επιλέξω.
Μετά από αυτή του την επίσκεψη ζωή μου μπήκε σε μία κανονικότητα. Επισκέφτηκα και πάλι τη Γλασκόβη, είδα το σπίτι που γεννήθηκα και μεγάλωσα. Επέστρεψα ακόμη πιο ολοκληρωμένος ως άνθρωπος. Η περηφάνια μου κι η αυτοπεποίθησή μου αυξήθηκαν, γιατί επιτέλους αισθανόμουν τα χαμένα κομμάτια να ενώνονται.
Έχω μία οικογένεια που αποδέχεται, έναν βιολογικό gay πατέρα που αποδέχεται και μία οικογένεια, ένα παρελθόν, όσο δύσκολα και πονετικά κι αν είναι, αποδείχτηκαν απλά τέλεια.
Το επόμενο βήμα είναι να βοηθήσω την αδελφή μου στην προσπάθειά της να βρει τη μητέρα μου, μαζί με τα άλλα τρία αδέλφια μας.
Το ξέρω ότι η ιστορία της μητέρας μου δεν είναι καλή, αλλά τώρα μπορώ να την αντέξω και να είμαι περήφανος για τον άνθρωπο, που έχω γίνει σήμερα.
