Η πολιτική εντιμότητα έρχεται καθημερινά αντιμέτωπη με την πολιτική σκοπιμότητα

Στο προσφυγικό ζήτημα, η πλειοψηφία των Ευρωπαίων ηγετών δεν είναι διατεθειμένη να δείξει αλληλεγγύη και πνεύμα συνεργασίας. Πως ερμηνεύετε αυτή τη στάση και ποια εναλλακτική, ρεαλιστική πρόταση θα μπορούσε ενδεχομένως να προχωρήσει;  

Αν σε κάθε πολεμική σύγκρουση ή εμφύλιο βάζαμε δίπλα σημαιάκι με τις χώρες που τις τροφοδοτούν με εξοπλισμό, θα βλέπαμε τη ρίζα του προβλήματος. Το να απομονώνει κανείς τις “ροές” και να προσπαθεί να βρει τρόπους διαχείρισής τους,​ δεν λύνει το ζήτημα.
​ ​
Ζητάτε ρεαλιστικές προτάσεις.​ Είναι άραγε “ουτοπικό” να απαιτήσουμε από τις κυβερνήσεις μας να μην πουλάνε όπλα; Δεν μπορείς από τη μία να δημιουργείς προσφυγικά και μεταναστευτικά ρεύματα, ενισχύοντας με εξοπλισμό τις συγκρούσεις και από την άλλη να μιλάς για “περιφερειακές πλατφόρμες αποβίβασης” και ​κλειστά κέντρα κράτησης. Αυτό είναι υποκριτικό, είναι ύβρις. Πρωτοβουλίες σαν την Campaign Against Arm Trade, σαν την ICAN, καθώς και οι Παγκόσμιες Πορείες για την Ειρήνη και τη Μη-βία πρέπει να υποστηριχθούν σε κάθε χώρα, να υποστηριχθούν και από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Μα από την άλλη όμως το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ψηφίζει υπέρ του ελέγχου και της εξωτερικοποίησης των συνόρων και η Ευρώπη συνάπτει, μέσω της Κομισιόν, συμφωνίες δισεκατομμυρίων, με τα χρήματα των ευρωπαίων φορολογουμένων, δηλαδή με τα δικά μας χρήματα.

Τώρα αν μας ενδιαφέρει να μπούμε σε ζητήματα διαχείρισης, εξετάζοντας τα νούμερα, θα δούμε ότι είναι απολύτως διαχειρίσιμα. Οι αιτούντες άσυλο πρέπει να βρίσκονται σε συνθήκες ανθρώπινες κατά τη διάρκεια που εξετάζεται το δικαίωμά τους για διεθνή προστασία. Στη δική μας περίπτωση πρέπει να αρθεί ο γεωγραφικός περιορισμός των νησιών και να καταργηθούν τα κέντρα κράτησης. Η Ελλάδα μπορεί να διαχειριστεί πολύ καλύτερα το θέμα, παρέχοντας στέγη, ασφάλεια και συνθήκες υγιεινής, αντί να “εξάγει” πολιτικά τη ντροπή της Μόριας.

Η άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη ευνοεί την ενίσχυση της ρητορικής μίσους και τις ρατσιστικές επιθέσεις εναντίον προσφύγων και άλλων κοινωνικών ομάδων. Πως βλέπετε την τάση αυτή να αποτυπώνεται στη χώρα μας; 

Φαίνεται δυστυχώς ότι κάθε ρωγμή που αφήνουν οι κυβερνήσεις της ΕΕ, ως προς τα δικαιώματα και τις Συνθήκες που τα προστατεύουν, στη κατάσταση που βρίσκεται σήμερα η Ευρώπη, την πληρώνουμε επί δέκα. Σε κάθε δικαιωματική υποχώρηση, οι ακροδεξιές φωνές βγαίνουν πιο δυνατές. Κι ενώ ο κόσμος θέλει να δείξει την αλληλεγγύη του και να διαφοροποιηθεί, ακόμα και αυτή ποινικοποιείται. Το σημερινό σύστημα, όπως εφαρμόζεται τουλάχιστον στη Δύση, έχει καταφέρει να απομονώσει τις όποιες διεκδικήσεις και να κατακερματίσει τη συλλογική μας ταυτότητα. Η ρητορική μίσους και οι επιθέσεις υπάρχουν, κυρίως όταν χτυπούν την πόρτα της κοινότητάς μας, αλλιώς δεν μας αφορούν ή θεωρούμε ότι θα τρέξουν άλλοι και άλλες. Πρέπει να εμβαθύνουμε λίγο περισσότερο στη βία, σε αυτό που την προκαλεί καθώς και στο “γιατί να μας ενδιαφέρει” και στο πώς μέσα από την καθημερινότητα και τους αγώνες μας δεν θα κάνουμε σε κανέναν το χατίρι να την αναπαράγουμε και να την ενισχύουμε.

Η δίκη της ΧΑ στην Ελλάδα συμβάλλει στο να βιώνουμε πλέον κάπως πιο ήπιες καταστάσεις. Το Δίκτυο Καταγραφής Περιστατικών Ρατσιστικής Βίας πρέπει να ενισχυθεί από την πολιτική ηγεσία. Να αναγνωριστεί και άλλο η δουλειά του, να χρησιμοποιούνται οι αναφορές του. Έλαβε ας πούμε ο Πρόεδρος της Βουλής την αναφορά του 2017. Τί την έκανε ξέρουμε; Να μας πει. Η αναφορά περιλαμβάνει συγκεκριμένες συστάσεις προς τα Υπουργεία, το Δικαστικό Σώμα, την ΕΛ.ΑΣ. Σήμερα το Σωματείο Υποστήριξης Διεμφυλικών έβγαλε Δελτίο Τύπου για τη συμμετοχή του στην Ομάδα Εργασίας του Υπ. Υγείας για παράδειγμα, που αν θυμάμαι καλά ήταν μέσα στις συστάσεις της αναφοράς ως προς την πρόσβαση των τρανς ατόμων και την αντιμετώπιση των διακρίσεων σε βάρος τους. Με τα άλλα θέματα τί γίνεται; Τα υπόλοιπα Υπουργεία τι κάνουν; Μερικούς μήνες πριν έβαλαν φωτιά στα γραφεία της Αφγανικής Κοινότητας. Να αναλάβει προστασία και δράση και η τοπική αυτοδιοίκηση. Οι Δήμοι πρέπει να βγουν μπροστά και με το μεταναστευτικό και με το προσφυγικό και με τις υπόλοιπες κοινωνικές ομάδες που δέχονται ρητορική μίσους και ρατσισμό. Μπροστά πρέπει να βγει και η εκκλησία. Η σοβαρή και ανεκτική εκκλησία, αν και εφόσον υπάρχει, δεν μπορεί να κλείνει το μάτι σιωπώντας στη ρητορική μίσους μερικών Μητροπολιτών, που χαριεντίζονται με την ακροδεξιά. Έχει επιρροή στην ελληνική κοινωνία και άρα μεγάλες, πολύ μεγάλες, ευθύνες.

Τα τελευταία 3,5 χρόνια έχουν γίνει θετικά νομοθετικά βήματα στο τομέα των δικαιωμάτων (π.χ σύμφωνο συμβίωσης με επέκταση σε ομόφυλα ζευγάρια, νομική αναγνώριση ταυτότητας φύλου, κύρωση Σύμβασης Κωνσταντινούπολης κ.α). Ποια είναι εκείνα τα ζητήματα στα οποία, κατά τη γνώμη σας, πρέπει να δοθεί έμφαση το επόμενο διάστημα;

Τα προαναφερθέντα νομοθετικά βήματα είναι μεγάλα, βλέποντας κανείς την πολιτική ιστορία της χώρας μας. Υπάρχει δρόμος μπροστά και υπάρχει δυνατότητα βελτιώσεων ακόμα και στα υπάρχοντα νομοθετήματα. Η ΛΟΑΤ κοινότητα ζητά επίμονα την πλήρη εξίσωσή της, 100% ισότητα. Γενικώς χρειαζόμαστε λιγότερη καταστολή και περισσότερη φροντίδα. Ο τρομονόμος πρέπει να καταργηθεί. Οι χρήστες ψυχοδραστικών ουσιών χρειάζονται σειρά νομοθετικών μέτρων προστασίας τους και κατοχύρωσης των πολιτικών μείωσης της βλάβης. Όσες και όσοι συνειδητά εργάζονται στο σεξ επίσης έχουν ανάγκη από ένα νομικό πλαίσιο που να επιτρέπει να εξασκούν με ασφάλεια το επάγγελμά τους. Να κυρωθεί άμεσα το 4ο Πρόσθετο Πρωτόκολλο της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, που απαγορεύει ομαδικές απελάσεις και προβλέπει ελευθερία κυκλοφορίας όσων μένουν μόνιμα στη χώρα, συμπεριλαμβανομένων και των αιτούντων άσυλο.

Έμφαση όμως πρέπει να δοθεί τόσο από την πολιτική ηγεσία όσο και από το κράτος στην τήρηση των νόμων. Δεν γίνεται να έχουμε Κοινή Υπουργική Απόφαση για το ΑΜΚΑ των αιτούντων άσυλο και μερικά ΚΕΠ στη χώρα να μην την εφαρμόζουν. Ούτε γίνεται να κρατούνται οι αιτούντες διεθνή προστασία τόσους μήνες, κατά παράβαση των νόμων που τους προστατεύουν, σε καμπ ή σε αστυνομικά τμήματα. Για να επανέλθει η όποια εμπιστοσύνη στους θεσμούς, πρέπει και η πολιτική ηγεσία να μην αναιρεί τους νόμους και τις συμβάσεις με τις οποίες είναι ήδη δεσμευμένη ή να τους τηρεί κατά το δοκούν. Η πολιτική εντιμότητα έρχεται καθημερινά αντιμέτωπη με την πολιτική σκοπιμότητα. Αυτή είναι η πρόκληση αυτής και κάθε κυβέρνησης, αν θέλει να κοιτά το λαό της στα μάτια και να ζητά την ψήφο του.

Και βέβαια, αν μπορεί και θέλει, έχει μια σειρά διορθωτικές νομοθετικές κινήσεις να κάνει σε ζητήματα εργασιακά, συνταξιοδοτικά και περιουσίας (δημόσιας και ιδιωτικής)​.