“Σπάει κούπες” είναι “Μάντισσα” και τώρα τελευταία την ακούμε να μας φωνάζει “πάμε” στα αραβικά (σ.σ. ΥΑLLA). Η Μαρίνα Σάττι είναι σίγουρα ένα κορίτσι της εποχή της, που σχεδόν λυτρωτικά απομακρύνεται από τις γραμμικές εμμονές των περισσότερων ελληνικών μουσικών κομματιών, ακολουθώντας τους δικούς της (πιο) πολυπολιτισμικούς δρόμους και κάνοντας το μέινστριμ έναν αρκετά πιο συμπεριληπτικό τόπο. Πρόσφατα την συναντήσαμε στη σκηνή του Athens Pride να δηλώνει παρούσα και να τραγουδά για όλες και όλους εμάς μαζί με τις Fonές… Και κάπως έτσι φτάσαμε ως εδώ.
Πριν από λίγες εβδομάδες εμφανίστηκες στη σκηνή του Athens Pride μαζί με τις Fonέs. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;
Μπορώ να πω ότι ήταν από τις πιο δυνατές εμφανίσεις που έχουμε κάνει. Χιλιάδες άνθρωποι που ήταν πραγματικά πολύ ανοιχτοί και έτοιμοι ν’ακούσουν αυτό που προτείνουμε, πολλή ενέργεια και χρώματα. Παρουσιάσαμε ένα πολύ μικρό κομμάτι από την καλοκαιρινή μας περιοδεία με τίτλο YALLA! κι ήταν από τις φορές εκείνες που νιώσαμε όλες μας πως αυτό που κάναμε πραγματικά απορροφήθηκε με ενθουσιασμό. Σε λιγότερο από μισή ώρα είπαμε και χορέψαμε τραγούδια στα ελληνικά, στα βουλγάρικα, στα αραβικά, στα αγγλικά, και μπλέξαμε τους παραδοσιακούς με τους ηλεκτρονικούς ήχους, και πετύχαμε –νομίζω- να κάνουμε αυτά που φαινομενικά «δεν ταιριάζουν» να ταιριάξουν μεταξύ τους. Ανταλλάξαμε όλοι κάτι πολύ αμοιβαίο: μαζευτήκαμε εκεί για να γιορτάσουμε με υπερηφάνεια αυτό που είμαστε, στην κεντρική πλατεία της Αθήνας, ο καθένας με τον τρόπο του.
Γιατί αποφάσισες να δηλώσεις “παρούσα” στο φετινό Athens Pride;
Γιατί νομίζω ότι ζούμε σε μια εποχή που δεν γίνεται να δηλώνω «απούσα», ούτε εγώ, ούτε κανείς.
Στο παρελθόν σε έχουμε δει να σχολιάζεις με τον δικό σου τρόπο ρατσιστικά σχόλια που έχεις δεχτεί στο instagram. Τι θα απαντούσες σε κάποιον που θα σε σχολίαζε (εξίσου) αρνητικά για τη συμμετοχή σου Pride;
Get a life.
Τι πρεσβεύει η Μαρίνα Σάττι σε σχέση με τη διαφορετικότητα και πόσο αυτή (σ.σ η διαφορετικότητα) επηρεάζει την καθημερινότητα της;
Η ζωή μου όλη πάντα σχετιζόταν μ’ αυτό το θέμα και γι’αυτό πάλευα κι αγωνιζόμουν καθημερινά. Ξέρεις, μεγάλωσα κι εγώ ως ένα «διαφορετικό» παιδάκι με μαύρο μπαμπά στην Ελλάδα και οπότε «ξένη» αλλά και αντίστοιχα στο Σουδάν τα καλοκαίρια πάλι ξένη ως Ελληνίδα. Όμως μεγαλώνοντας και παρατηρώντας λίγο περισσότερο τους ανθρώπους δεν εκφράζομαι πια με τον όρο «διαφορετικότητα» σαν να πρόκειται για ένα δικαίωμα για το οποίο πρέπει να παλεύουμε. Ζω θεωρώντας τη διαφορετικότητα αυτονόητη και αν χρειάζεται για κάτι να παλεύω αυτό είναι η ισότητα στις ευκαιρίες. Γιατί για να μιλάμε για «διαφορετικότητα» σημαίνει ότι υπάρχει και κάτι άλλο που ορίζεται ως «κανονικό». Ποιος είναι κανονικός δηλαδή; Ο στρέιτ; ο Έλληνας; ο Χριστιανός; Όλοι και όλες, κάπου, είμαστε ξένοι! Εγώ προσωπικά δεν μπορώ άλλο να αισθάνομαι «η περίεργη» επειδή δε μοιάζω με τους άλλους γύρω μου. Τόσα χρόνια φοβόμουν να υπάρξω και να εκφραστώ ελεύθερα για να μη με «κράξουν» και δεν έκανα τίποτα. Τώρα τελευταία που εκτίθεμαι λοιπόν και που με έκραξαν διάφοροι, νιώθω ότι δεν έχω πια να φοβάμαι τίποτα. Το μόνο που μου μένει είναι να κάνω αυτό που πιστεύω και αυτό που γουστάρω με αυτούς που γουστάρω.
Θα επέλεγες να μιλήσεις δημόσια για τη σεξουαλική σου ταυτότητα, ώστε να βοηθήσεις άτομα που βρίσκονται στη ντουλάπα;
Δεν μπορούμε να μιλάμε για τη σεξουαλικότητα λες και είναι κάποιο επίκτητο χαρακτηριστικό. Η σεξουαλικότητα του καθενός είναι μέρος της προσωπικότητάς του και το “υγιές” είναι ο καθένας να τη φέρει σε κάθε έκφανση της ζωής του. Δε θα έκανα λοιπόν τίποτα παραπάνω από το να υπάρχω αβίαστα με αυτήν με υπερηφάνεια.
Ξέρεις τι; Όλοι μας έχουμε ακούσει αρνητικά σχόλια στη ζωή μας αλλά σίγουρα θα έχουμε ακούσει και και κάποια κοπλιμέντα. Είναι στο χέρι μας που δίνουμε έμφαση. Γιατί να δίνουμε αξία σε κάποιον που μας κράζει και όχι ας πούμε σε κάποιον που μας κολακεύει; Μήπως αυτό έχει να κάνει και με τη δική μας αυτοεκτίμηση; Νομίζω οι άνθρωποι πρέπει να βρούμε το θάρρος να πιστέψουμε σ’ έμας, να μας αποδεχτούμε και να μας απελευθερώσουμε. Και τέλοσπαντων να διδάσκουμε τους «δειλούς» πως αντί να κάθονται να κρίνουν τον άλλον από τον καναπέ τους, μπορούν να βγουν εκεί έξω να παλέψουν για να γίνουν καλύτεροι και συνεπέστεροι προς τους εαυτούς τους και πώς η ποιότητα στη ζωή μας θα κερδηθεί με αλληλοϋποστήριξη και όχι με πόλεμο.
Πώς ξεκίνησε η καλλιτεχνική σου πορεία και πώς θέλεις να συνεχίσει;
Από μικρή είχα δείξει ένα ενδιαφέρον προς τη μουσική και το χορό. Ξεκίνησα πιάνο και μπαλέτο όσο ζούσα στην Κρήτη, σε ηλικία δημοτικού. Λίγο αργότερα άρχισα να ασχολούμαι και με τις χορωδίες και με το τραγούδι αλλά παρ’όλα αυτά έλεγα ότι ήθελα να γίνω ηθοποιός. Είχα βάλει στόχο να έρθω στην Αθήνα μόλις τελειώσω το σχολείο για να σπουδάσω Αρχιτεκτονική αλλά αυτό που βασικά ονειρευόμουν ήταν να μπω σε μια δραματική σχολή. Έτσι κι έγινε. Παράλληλα ασχολήθηκα και με το κλασσικό τραγούδι και κάποια στιγμή φανταζόμουν να πάω να ζήσω στη Βιέννη και να τραγουδάω στις όπερες. Μετά ήθελα να γίνω musical performer για να παίζω στο broadway, μετά ήθελα να παίζω στον κινηματογράφο, μετά ήθελα να γίνω χορεύτρια, μετά δημοσιογράφος, μετά ψυχολόγος, μετά ήθελα να γίνω αεροσυνοδός για να πηγαίνω ταξίδια, μετά καθηγήτρια μουσικής, μετά σεφ και μετά θυμήθηκα ότι θα μπορούσα να’χω γίνει Αρχιτέκτονας τελικά…Και πριν λίγα χρόνια πήγα στην Αμερική στο Berklee College of Music και σπούδασα ενορχήστρωση και παραγωγή και κάπου εκεί άρχισα να συγκεντρώνομαι περισσότερο στη μουσική. Μέχρι αποδείξεως του εναντίου βέβαια!
Μίλα μας λίγο για τα καλλιτεχνικά σου σχέδια; Ξέρουμε ότι πρόκειται να εμφανιστείς σε λίγες εβδομάδες στο Θέατρο Βράχων. Τι ετοιμάζεις γι΄αυτό το καλοκαίρι;
Φέτος προσπάθησα να φτιάξω κάτι κοντά σ’αυτά που έβλεπα και ζήλευα όταν παρακολουθούσα συναυλίες στο εξωτερικό. Πάντα μου έλεγαν «αυτό δεν μπορεί να γίνει», «δεν υπάρχουν οι άνθρωποι για να το κάνουν αυτό», «δεν έχουμε λεφτά», κλπ. Αλλά τώρα, λίγες μέρες πριν τη συναυλία της Παρασκευής, νιώθω ότι έχουμε κάνει την υπέρβαση τελικά κι έχουμε φτιάξει ένα πολύ ξεχωριστό show. Μια πολύ μεγάλη παραγωγή για την οποία έχουν δουλέψει πολλοί άνθρωποι με δυνατά τραγούδια, έντονα ηλεκτρονικά στοιχεία, χορογραφίες εμπνευσμένες από τις κουλτούρες από όλο τον κόσμο, κοστούμια, φώτα, τεράστιες βίντεο προβολές, πολλά χρώματα και πολλούς ανθρώπους. Το όνομα αυτού…YALLA! που στα αραβικά σημαίνει «ΠΑΜΕ!» με την ελπίδα να γίνει ένα σύνθημα που θα φέρει όλους τους ανθρώπους κοντά και θα καταφέρει να καταργήσει πάσης φύσεως αποστάσεις, γλωσσικές, πολιτισμικές, γεωγραφικές, κοινωνικές…
Σας περιμένουμε λοιπόν στο θέατρο Βράχων την Παρασκευή στις 29 Ιουνίου στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Ισότητας – σε μια χρωματιστή βραδιά με ελεύθερη είσοδο!
