“Αν είναι gay, τον στέλνουμε ακριβώς εκεί που θέλει να πάει (σ.σ. στη φυλακή)”
O Charles Rhines είναι ένας gay άνδρας από τη Βόρεια Ντακότα, ο οποίος το 1992 είχε μαχαιρώσει (και σκοτώσει) έναν υπάλληλο καταστήματος. Το 1993 καταδικάστηκε για το έγκλημά του με θανατική ποινή. Οι δικηγόροι του έκτοτε προσπάθησαν να ανατρέψουν την απόφαση αυτή, ισχυριζόμενοι ότι η σκληρότητα της απόφασης οφείλεται στον συντηρητισμό της εποχής καθώς και στα αντί gay συναισθήματα των ενόρκων. Μην μπορώντας να καταφέρουν τίποτα στα τοπικά δικαστήρια, ζήτησαν την παρέμβαση του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ. Στις 18 Ιουνίου του 2018 οι δικαστές θα έπρεπε να αποφασίσουν μεταξύ της ισόβιας κάθειρξης και της θανατικής ποινής.
Σύμφωνα με τα πρακτικά της δίκης του 93, ο δικαστής αποφάσισε κρίνοντας όχι μόνο με βάση το έγκλημα. Χαρακτηριστικό είναι ότι, κατά τη διάρκεια των ακροάσεων της υπόθεσης η επιτροπή των ενόρκων είχε στείλει στον δικαστή μια επιστολή. Σ΄αυτή είχαν κάνει μια λίστα, σχετικά με το τι σημαίνει η ζωή στη φυλακή. Έθεταν μάλιστα και μια σειρά από περίεργα ερωτήματα. “Θα του επιτρεπόταν να “αναμειχθεί με τον γενικό πληθυσμό κρατουμένων “, “να δημιουργήσει μια ομάδα οπαδών ή θαυμαστών “, ” να καυχηθεί για το έγκλημά του σε άλλους κρατούμενους” , “να παντρευτεί ή να έχει συζυγικές επισκέψεις”. Ζήτησαν μάλιστα συγνώμη από τον δικαστή για τη φύση των ερωτήσεων, αλλά θεωρούσαν ότι οι απαντήσεις θα ήταν καθοριστικές για την απόφαση. Ο δικαστής αρνήθηκε να απαντήσει, ζητώντας από τους ενόρκους να μείνουν στα γεγονότα της υπόθεσης.
Χαρακτηριστικές ήταν και οι δηλώσεις που είχαν ακουστεί τότε που αποφασιζόταν η ποινή του Rhines.
“Αν είναι gay, τον στέλνουμε εκεί που θέλει να πάει (σ.σ. στη φυλακή)”, είχε δηλώσει ένας από τους ενόρκους.
Οχτώ ώρες αργότερα ο Rhines καταδικάστηκε σε θάνατο.
Ο Rhines άσκησε έφεση κατά της ποινής του, αναφέροντας ότι οι προκαταλήψεις μεταξύ της κριτικής επιτροπής, επηρέασαν τον δικαστή.
Δεκαπέντε χρόνια αργότερα το ανώτατο δικαστήριο δεν κάνει δεκτό το αίτημα του να μην τιμωρηθεί με θανατική ποινή (αλλά με ισόβια κάθειρξη), χωρίς μάλιστα να δικαιολογήσει την απόφασή του αυτή.
«Η σιωπή του δικαστηρίου έστειλε ένα βαθύτατα ανησυχητικό μήνυμα για την αξία που αποδίδεται στη ζωή των LGBT ανθρώπων», δήλωσε η δικηγόρος του Ria Tobacco Mar.
«Είναι βέβαιο ότι η ιστορία του ρατσισμού στην Αμερική είναι μοναδική και απαιτεί μοναδικές διασφαλίσεις. Αλλά αυτό δεν κάνει τη διάκριση κατά των LGBT λιγότερο σημαντική, ιδιαίτερα όταν μπορεί να έχει κάνει τη διαφορά μεταξύ ζωής και θανάτου».
«Το δικαστήριο θα πρέπει να διορθώσει αυτό το λάθος και να αναγνωρίσει ότι η προκατάληψη έναντι των ανθρώπων που είναι LGBT δεν πρέπει να παίζει ρόλο στο αμερικανικό σύστημα ποινικής δικαιοσύνης», συνέχισε η Mar. «Ωστόσο, αυτό πιθανόν να είναι πολύ αργά για τον πελάτη μου”.
