Ένα φεμινιστικό σύνθημα που προέρχεται από τους τοίχους της Τουρκίας, λέει ότι η αγάπη απαιτεί ένα βασικό, ένα κύριο στοιχείο, που δεν απαντάται σε κανένα λεξικό στον ορισμό της: «Όπου δεν υπάρχει ισότητα δεν υπάρχει και αγάπη».
Είναι όντως πραγματικό και είναι αυτό που μεγάλη μερίδα του φεμινιστικού κινήματος βάζει ως βάση τα τελευταία χρόνια, για να εξηγήσει την πολιτική διάσταση των διαπροσωπικών μας σχέσεων, δηλαδή τον κανόνα: ό,τι είναι προσωπικό είναι και πολιτικό.
Σε πολλές ανθρώπινες σχέσεις στο σήμερα συναντάμε ρόλους εξουσίας να γιγαντώνονται, κάτι το οποίο έχει να κάνει κυρίως με την γενικότερη κοινωνική ανισότητα που βιώνουμε. Παρόλα αυτά, όταν συζητάμε για σχέσεις αγάπης, είναι ξεκάθαρο ότι καμία από αυτές δε θα μπορούσε να χωρέσει άτομα που διαχωρίζουν τον εαυτό τους είτε σε υποδεέστερους, είτε σε υπερεξούσιους.
Τι συμβαίνει όμως με περιπτώσεις που το σύνθημα αντιστρέφεται; Υπάρχει αγάπη, όμως δεν συνεπάγεται ισότητα, ή ακόμα πιο εύστοχα ισονομία και ισοκρατία.
Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που, από το βήμα της Βουλής, είδαμε από τα πιο επίσημα χείλη, αυτά ενός βουλευτή της κυβερνητικής πλειοψηφίας, να τοποθετείται δίπλα στη λέξη ομοφυλοφιλία η λέξη παιδοφιλία, με τον πιο ανήθικο τρόπο, προσπαθώντας να αποδώσει την έννοια της αγάπης, με αφορμή την ψήφιση του νομοσχεδίου που προβλέπει την αναδοχή από ομόφυλα ζευγάρια.
«Οι θιασώτες της ομοφυλοφιλίας λένε ότι η αγάπη δεν έχει σύνορα. Φυσικά και δεν έχει σύνορα. Το ζήτημα όμως είναι το πού κατευθύνεται. Η αγάπη στο χρήμα που οδηγεί σε απληστία είναι αμαρτία. Η αγάπη ενός πατέρα προς την κόρη που είναι διαφορετική της πατρικής είναι έγκλημα», σημείωσε ο κ. Κατσίκης, προτού θέσει το ρητορικό ερώτημα: «Η αγάπη στην παιδοφιλία είναι έγκλημα, γιατί να είναι διαφορετικό η αγάπη στην ομοφυλοφιλία;».
Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο πέρασε και η κοινωνία συνέχισε να υπάρχει και να θυμάται ότι κρύφτηκε πίσω από το όνομα της για κακή του τύχη ο κ. Κάτσικης και ο κάθε κ. Κατσίκης.
Εξάλλου, πολλές φορές στο δρόμο για τις ΛΟΑΤΚΙ διεκδικήσεις συναντάμε το τείχος μίας παράλληλης συζήτησης σχετικά με την ωριμότητα ή μη των κοινωνιών. Ωστόσο, θα πρέπει να έχουμε υπόψη ότι ουδεμία σχέση έχει με αυτό που θεωρείται κοινή γνώμη και καταλήγει να εκφράζεται ως κοινό αίσθημα. Εξάλλου, ο ρόλος της Αριστεράς είναι χειραφετητικός και δεν πρέπει να το ξεχνάμε αυτό. Πόσο μάλλον όταν έχουμε να κάνουμε με ξεκάθαρη αποκατάσταση της ισονομίας.
Μία αρκετά μεγάλη μερίδα των cis straight ατόμων, αλλά και των πολιτικών, αντιλαμβάνεται το ΛΟΑΤΚΙ βίωμα ως μουσειακή διαδικασία. Αυτό διαφάνηκε τόσο στη συζήτηση για την επέκταση του σύμφωνου συμβίωσης, όσο και στην αναδοχή. Είναι το «ναι μεν αλλά», που ακουγόταν μετά τη θετική υποδοχή των αντίστοιχων ρυθμίσεων. Η λογική του «είμαστε εντάξει μέχρι εδώ, σιγά σιγά θα έρθουν και τα υπόλοιπα».
Δεν αρκεί η αναδοχή, δεν αρκεί το σύμφωνο. Ήταν και είναι ζήτημα ισότητας να μιλάμε για δυνατότητα πολιτικού γάμου και τεκνοθεσίας από όλα τα ζευγάρια. Και όπου υπάρχει αγάπη, κανένα κράτος, καμία κοινωνία, δεν μπορεί να τοποθετεί την ισότητα παραδίπλα από αυτή. Γιατί πρέπει δυστυχώς να υπενθυμίσουμε τα βασικά για μία ακόμη φορά: η οικογένεια είναι ζήτημα αγάπης και όχι φύλου.
Νάντια Ρούμπου, Επιτροπή Δικαιωμάτων Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ
