Μια πρόταση στην Αλμπέρτα (επαρχία στον Καναδά), η οποία θα παρότρυνε τα σχολεία να ενημερώνουν τους γονείς εάν τα έφηβα παιδιά τους συμμετείχαν σε ομάδες φιλικές προς ΛΟΑΤ άτομα, αποδεικνύει πόσο εύθραυστη είναι η κοινωνική πρόοδος- ακόμα και στον Καναδά.
Πόσο έλεγχο μπορεί να έχει ένας γονέας πάνω στην προσωπική ζωή του νεαρού παιδιού του; Αυτό το πολύπλοκο φιλοσοφικό ερώτημα έχει κάνει την εμφάνισή του στον Καναδά, όπου το συντηρητικό κόμμα (UCP) της Αλμπέρτα έχει προωθήσει μια πολιτική που θα απαιτούσε από τα σχολεία να ενημερώνουν τους γονείς αν τα παιδιά τους συμμετείχαν σε “εξωσχολικές δραστηριότητες θρησκευτικής ή σεξουαλικής φύσης”.
Ίσως φαίνεται πως πετάνε ένα μεγάλο δίχτυ, αλλά αυτή η πολιτική είναι προσηλωμένη σε έναν στόχο μόνο: στις ομοφυλόφιλες- ετεροφυλόφιλες ενώσεις (GSAs) που εμφανίζονται στα τοπικά σχολεία. Για όσους δεν το γνωρίζουν, οι GSAs είναι σύλλογοι (διευθυνόμενοι από μαθητές) που προσφέρουν ένα ευπρόσδεκτο περιβάλλον στο οποίο οι ΛΟΑΤ μαθητές και οι στρέιτ φίλοι τους εργάζονται ώστε να δημιουργήσουν σχολεία χωρίς διακρίσεις και αποκλεισμούς. Ξεκίνησαν από τον κόλπο του Σαν Φρανσίσκο το 1980 και από τότε έχουν εξαπλωθεί σε ολόκληρη την χώρα. Τα μέλη του United Conservative κόμματος (USP) απαιτούν στην ουσία τα σχολεία να αναφέρουν αμέσως στους γονείς οποιαδήποτε φιλική προς ΛΟΑΤ συμπεριφορά από μαθητές.
Προοδευτικοί κριτικοί έχουν γρήγορα σπεύσει να υποστηρίξουν πως το να εκδηλώνεις με το ζόρι ΛΟΑΤ παιδιά είναι εξοργιστικό, ειδικά αν λάβεις υπόψη τα δυσανάλογα ποσοστά queer νεολαίας που είναι άστεγη και έχει δεχτεί κάποιας μορφής βία. Η διοίκηση του UCP έφτασε στο σημείο να παρακαλέσει τα μέλη της να μην υιοθετήσουν αυτή την πολιτική: απροκάλυπτη ομοφοβία έχει ξανακάψει τους συντηρητικούς της Αλμπέρτα, όπως συνέβη μετά το ξέσπασμα ενός υποψηφίου όπου υποστήριξε πως οι ομοφυλόφιλοι είναι προορισμένοι για την “λίμνη της φωτιάς”.
Υποστηριχτές αυτής της πολιτικής προβάλλουν ως αντίλογο πως αυτό που θα ήταν πραγματικά εξοργιστικό είναι ένα δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα χωρίς θεό και γονείς στερημένoυς από το δικαίωμα να αναθρέψουν τα παιδιά τους σύμφωνα με τις αξίες που θεωρούν αυτοί σωστές. Ο οργανισμός “Γονείς Με Επιλογή στην Εκπαίδευση ( Parents for Choice in Education)” είπε: Αν οι κάτοικοι της Αλμπέρτα δεν υπερασπιστούν την ελευθερία των γονέων, οι πολιτικοί θα προχωρήσουν ακόμα πιο γρήγορα σε ένα εκπαιδευτικό σύστημα “ίδιο για όλους”, βήμα βήμα, συλλέγοντας φόρους και επιστρέφοντας τα χρήματα για εκπαίδευση στους γονείς, μόνο με την προϋπόθεση πως οι γονείς θα μεγαλώσουν τα παιδιά με τον τρόπο που έχει επιλέξει το κράτος.”
Μολονότι έχουν βασίσει αυτό το επιχείρημα στα δικαιώματα των γονέων, αυτά που διακυβεύονται στην πραγματικότητα εδώ είναι τα δικαιώματα του παιδιού. Η Σύμβαση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα του Παιδιού (άρθρα 13 έως 16) είναι εντελώς ξεκάθαρη: Τα παιδιά έχουν το δικαίωμα στην ελευθερία της σκέψης, της έκφρασης, της επικοινωνίας, και έως ένα λογικό όριο της προσωπικής ζωής (αρκεί να μην υπάρχει απειλή για την δημόσια ασφάλεια).
Η οικογένεια, όντας το άλφα και το ωμέγα της ανθρώπινης κοινωνίας, είναι ένας απόλυτα πολιτικός θεσμός: κάθε πτυχή του νοικοκυριού, από την συμβίωση μέχρι την κατανομή της οικιακής εργασίας, είναι ένα μέσο και μία μέθοδος εξάσκησης, επέκτασης ή περιορισμού δύναμης.
Με αυτή την οπτική, η ίδια η ανατροφή εκλαμβάνεται ως ένα είδος φεουδαρχίας. Παίρνοντας 18 χρόνια ή παραπάνω για να αναπτυχθούν στα παιδιά οι ικανότητες των ενηλίκων, οι οποίες προϋποθέτουν την εποπτεία των γονέων, και όπως λένε, του υπόλοιπου χωριού. Οι γονείς ασκούν τον μεγαλύτερο έλεγχο κατά την νηπιακή ηλικία και σταδιακά χαλαρώνουν τα ηνία ώσπου τα παιδιά υιοθετούν την ίδια έννομη στάση.
Οπότε είναι περίεργο να ακούμε αυτό το επιχείρημα για τη σχολική εποπτεία από ανθρώπους που άλλες φορές είναι προσηλωμένοι στην ιδέα της ατομικής υπευθυνότητας ενάντια στην κρατική καταπίεση. Θα μας έσωζαν από την απειλή της εκκοσμίκευσης με το να επιβάλλουν μια τυραννική κυριαρχία πάνω στα μυαλά και τα σώματα των παιδιών τους. Από τη μία μεριά ωρύονται για τη μέριμνα προς τους φοιτητές -σιωπάστε σε “ασφαλείς χώρους” για να ξεφύγετε από την πραγματικότητα- και από την άλλη φωνάζουν πως τα παιδιά είναι ιδιοκτησία μέχρι την ηλικία των 18.
Αλλά η αυτονομία δεν είναι ένας διακόπτης που ανοίγει μόνος του στα 18. Η κυριότητα του εαυτού είναι σαν ένας μυς. Πρέπει να γυμναστεί. Το να βγάζεις άκρη με την εφηβική σεξουαλικότητα είναι μια βασανιστική εμπειρία ακόμη και για όσους έχουν κυρίως συμβατικά γούστα, πόσο μάλλον για οποιονδήποτε έχει το θράσος να είναι “διαφορετικός”. Ο πρώτος κανόνας στην παιδική ηλικία είναι πως η απόκλιση από το συνηθισμένο τιμωρείται έντονα από τους συνομήλικους. Το να αρνούνται οι γονείς στα παιδιά τους την αυτονομία να καταλάβουν και να διαμορφώσουν με ασφάλεια τους εαυτούς τους σε αυτό τον κόσμο, με τους δικούς τους όρους, είναι ένα σκαλοπάτι πριν την κακοποίηση.
Δίδαξε στα παιδιά σου ό,τι θέλεις στο σπίτι. Δίδαξε τους πως η μεγαλύτερη ανησυχία του θεού στον κόσμο του 2018 είναι ότι δύο δεκαπεντάχρονα αγόρια στο Κόκκινο Ελάφι μπορεί να φιληθούν. Αλλά κανείς δεν πιέζει τους έφηβους να μπουν στις ομοφυλόφιλες-ετεροφυλόφιλες ενώσεις: δημιουργήθηκαν γιατί οι μαθητές θέλουν να υποστηρίξουν άλλους μαθητές. Δεν υπάρχει λόγος για ένα σχολείο να “εκδηλώνει” κανέναν. Οποιοδήποτε παιδί σε μια υγιή οικογένεια, ανεξαρτήτως από τα αισθήματα των γονιών σχετικά με τον ΛΟΑΤΚ+ “τρόπο ζωής”, θα νιώσει τελικά ελεύθερο και σίγουρο να το συζητήσει μαζί τους- ή όχι- με τους δικούς του όρους. Και οποιοσδήποτε γονέας κάθεται στο σπίτι βράζοντας από θυμό μην ξέροντας αν το παιδί του συναναστρέφεται με τους τρομακτικούς ομοφυλόφιλους λογικά δεν αξίζει να το γνωρίζει.
Είτε το UCP όντως κατέβει στις εκλογές με αυτές τις επιδιώξεις είτε όχι (ο πρόεδρος, Jason Kenney, έχει προτείνει πως ίσως αγνοήσει οποιεσδήποτε προσβλητικές πολιτικές προταθούν από τα μέλη, παρ’ ότι στις προεκλογικές του καμπάνιες λέει το αντίθετο), το κόμμα αναμένεται να νικήσει τις επόμενες τοπικές εκλογές του 2019. Υπάρχουν πολλά περισσότερα που πρέπει να φοβόμαστε από αυτού του είδους τον ευαγγελισμό, από μια ελαφρά άνοδο της κακοποίησης της queer νεολαίας. Κάθε πολιτική νίκη των μειονοτικών κοινοτήτων, όσο ηχηρή ή αναγνωρισμένη μπορεί να είναι, δεν παύει να είναι εύθραυστη. Δεν υπάρχει κανένα μαγικό όριο στην κοινωνική πρόοδο που θα εμποδίσει τους τρωγλοδύτες να μας γυρίσουν πίσω, ακόμα και στην αυτοαποκαλούμενη φιλελεύθερη ουτοπία του Καναδά.
Οι συντηρητικοί της Αλμπέρτα καλά θα κάνουν να θυμούνται πως μπορεί ο φόβος για το θεό να είναι το θεμέλιο της σοφίας, η αγάπη του όμως είναι που φωτίζει τη ζωή μας. Ή τουλάχιστον αυτό είναι που μου δίδαξαν οι γονείς μου.
πηγή: theguardian.com, απόδοση: Μουστακάκη Χριστίνα
