Gay icons… αν αρχίσουμε να μετράμε θα γεμίσουμε σελίδες. Πάντα οι λαμπερές, όμορφες γυναίκες τραβούν τα βλέμματα των gay ανδρών κατά βάση. Υπάρχει αυτή η περίφημη ατάκα από το sex and the city όπου η Σαμάνθα λέει ότι αν κερδίσεις τους gay τότε έχεις γίνει πραγματικά star και μόνο άδικο δεν είχε.
Πόσες γυναίκες στην παγκόσμια ιστορία της τέχνης δεν έχουν γερό fun base μέσα στην κοινότητα. Από την Μαρία Κάλλας, την Φρίντα Κάλο έως την Μαντόνα και την Κέιτ Μπλάνσετ. Όσον αφορά την χώρα μας δυνατό fun base πάντα θα έχουν η Βουγιουκλάκη, η Βίσση, η Μαρινέλλα και πόσες άλλες.
Σήμερα θέλω να ασχοληθώ με δύο εκ διαμέτρου αντίθετες Ελληνίδες ηθοποιούς. Κοινό χαρακτηριστικό και στις δύο ότι είναι πανέμορφες και αγαπημένες της ελληνικής gay κοινότητας. Μιλάω για την Μαρία Ναυπλιώτου και την Δήμητρα Ματσούκα. Γιατί όμως αυτές οι δυο και όχι κάποιες άλλες… γιατί και οι δυο έκαναν σπουδαίες ερμηνείες σε δύο παραστάσεις που έχουν άμεση σχέση με την gay κοινότητα. Η πρώτη ως Μπλάνς Ντι Μπουά στο “Τραμ με το όνομα πόθος” που ανέβηκε στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά και η δεύτερη ως Αντονιέτα στο “Μια ξεχωριστή μέρα” που ανέβηκε στο Θέατρο Άλμα.
Ο ίδιος ο Ουίλιαμς ήταν ανοιχτά gay και τα έργα του πάντα έχουν αυτόν τον αέρα που μόνο ένας gay άντρας φέρει. Αυτήν την παραπάνω δυσκολία που είχε αντιμετωπίσει λόγω της σεξουαλικότητας του. Αυτό το συναίσθημα drama queen (με την καλή έννοια). Αυτήν την καταπιεσμένη σεξουαλικότητα που ας μην γελιόμαστε υπάρχει μέχρι και σήμερα, σίγουρα όχι στον βαθμό που υπήρχε το ’50. Από την άλλη η ξεχωριστή μέρα του Έτορε Σκόλα έχει ένα ξεκάθαρα gay θέμα. Μια γυναίκα που είναι ομοφοβική (και κακοποιημένη) γιατί της το “φόρεσαν” αυτό το συναίσθημα γνωρίζει έναν gay που της αλλάζει την ζωή και φυσικά στο τέλος κάνει την μικρή (τεράστια) της επανάσταση.
Η Μαρία Ναυπλιώτου έκανε την ερμηνεία της ζωής της σ’ έναν ρόλο που μόνο γάντι δεν της ήταν. Μέχρι το διάλειμμα ήταν η γνωστή Ναυπλιώτου, μια πολύ καλή ηθοποιός, απίστευτα μελετημένη που έχει δουλέψει σκληρά. Η είσοδος της στην σκηνή ήταν σκέτο σεμινάριο. Προσωπικά με άφησε άναυδο με ένα απλό περπάτημα αλλά από όλα αυτά κάτι μου έλειπε, ήθελα να τα πάει όλα στην άκρη και να σπάσει σε χίλια κομμάτια επί σκηνής. Μετά το τσιγάρο του διαλείμματος η Ναυπλιώτου έκανε αυτό… πέταξε την εξαιρετική ηθοποιό στα σκουπίδια και έγινε χίλια κομμάτια επί σκηνής. Έβγαλε στην κυριολεξία τα σπλάχνα της επάνω στα σανίδια. Αυτό ήταν ερμηνεία, ήταν ο ορισμός της ερμηνείας. Η παράσταση ήταν πραγματικά καλή. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση που ο Μαρμαρινός δεν πείραξε το έργο, μάλλον του άρεσε. Φυσικά και υπήρχε το μικρόφωνο στο σταντ και όλες οι γνωστές σκηνικές εμμονές του αλλά εδώ μάλλον δεν του έκανε καρδιά να αλλάξει τα φώτα στο έργο, εκτός αν ήταν ανάθεση σ εκείνον η σκηνοθεσία.
Η Ματσούκα από την άλλη δεν είχε καμία σκηνοθετική βοήθεια. Πραγματικά της αξίζουν συγχαρητήρια. Αυτό που αισθάνθηκα ήταν ότι γούσταρε πραγματικά τον ρόλο και απλώς πήρε την απόφαση να κάνει την ερμηνεία της ζωής της και την έκανε. Πήρε στα χέρια της μια παράσταση που θα κατέληγε σε ναυάγιο και την έσωσε. Είναι μια σεξοβόμβα αλλά επάνω στην σκηνή ήταν αυτή η πολύτεκνη, κακοποιημένη γυναίκα που όλη της η ζωή ανατρέπεται μετά από αυτή τη συνάντηση. Σκέφτομαι αν είχε έναν σκηνοθέτη που θα την βοηθούσε τι θα μπορούσε να είχε καταφέρει παραπάνω. Πραγματικά υποκλίνομαι.
Άλλο κοινό σημείο ότι και οι δυο δεν βοηθήθηκαν από τους συμπρωταγωνιστές τους (ο Ζαλμάς έχει μια δικαιολογία λόγω σκηνοθεσίας).
Για μένα ήταν οι δυο σημαντικότερες γυναικείες ερμηνείες της χρονιάς. Μπράβο τους.
Και οι δυο παραστάσεις έχουν κατέβει αλλά πάντοτε υπάρχουν οι ταινίες. Για το λεωφορείον ο πόθος υπάρχει η κλασική ταινία (1951) του Καζάν με την Βίβιαν Λη και τον Μάρλον Μπράντο αλλά και πιο πρόσφατα (1995) άλλη μια με την Τζέσικα Λάνγκ Και Τον Άλεκ Μπόλντγουιν σε σκηνοθεσία Γκλέν Τζόρνταν. Η ξεχωριστή μέρα έτσι κι αλλιώς ήταν ταινία που έγινε θεατρικό από τον ίδιο τον Σκόλα. Έκανε πρεμιέρα το 1977 με πρωταγωνιστές την Σοφία Λόρεν και τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι. Δείτε τες.
από τον Γιάννη Τζέμη
