Maria Mazi
Αρχές 2018. Αθήνα, συζήτηση σε πανεπιστήμιο. Η συζήτηση έχει σαν βάση βιώματα γυναικών ακαδημαϊκών. Παρόλα αυτά, συμβαίνει κάτι που συναντάμε συχνά. Ο πρώτος άντρας ομιλητής θεωρεί πως είναι πολύ οκ το να ξεκινήσει με ένα «αστειάκι» για να σπάσει ο πάγος και να κερδίσει (το κατά το μεγαλύτερο ποσοστό γυναικείο) κοινό του. Έτσι, λοιπόν, λέει χαριτωμένα: «αυτά (σ.σ. τόποι προάσπισης ισότητας και φύλου) έχουν δημιουργηθεί και για τους άντρες που καταπιέζονται». Γελάκια ακούγονται στο κοινό. Καμία αντίδραση. Το «αστειάκι» αυτό, είναι τόσο αθώο όσο έδειξαν τα γελάκια; Άραγε, πόση ευθραυστότητα κρύβεται πίσω από αυτή τη φράση και πόση φοβικότητα του να μιλήσουμε επιτέλους για βιώματα γυναικών, ΠΟΥ ΝΑ ΑΦΟΡΟΥΝ ΜΟΝΟΝ ΑΥΤΕΣ, χωρίς να γυρίζουμε τη συζήτηση στο «χαχα μωρέ, ελάτε να δούμε τώρα την καταπίεση των αντρών!». Το «αστειάκι» αυτό, είναι ένα σύνηθες φαινόμενο. Το ακούς στο οικογενειακό τραπέζι, στις παρέες των (συμ)φοιτητών/τριών σου, σε συνέδρια και ομιλίες. Πόσο αθώο είναι και πόσο αχρείαστη είναι η αντίδραση σε συμπεριφορές που επισκιάζουν για ΑΚΟΜΗ μια φορά τα βιώματα όσων ΔΕΝ είναι cis άντρες; Μήπως είναι το ίδιο προβληματικό (και απεχθές) με την ρητορική του τρίτου ομιλητή στη συγκεκριμένη συζήτηση που προάσπιζε με πάθος τη δίφυλη κοινωνία, την ανάγκη για θηλυπρεπείς γυναίκες και αρρενωπούς άντρες, καθώς και τη σημαντικότητα των γυναικών ως αναπαραγωγικές μηχανές;
Αρχές 2018. Συζήτηση για τη σεξουαλική παρενόχληση σε πανεπιστήμια. Ο μοναδικός τύπος στο πάνελ μιλάει. Μας λέει κι αυτός χαριτωμένα πως κάνει πλάκα για τη σεξουαλική παρενόχληση με τα φιλαράκια του. Στην πραγματικότητα, μας λέει πως είναι ακόμα μια περίπτωση του τύπου με τα «αστειάκια». Και πάλι, η υπεροχή του ως αντρικό υποκείμενο είναι τόσο καλά δουλεμένη στο φαντασιακό του ώστε να έχει όλο το ελεύθερο να ξεστομίσει περήφανα παρόμοια αστεία, γιατί «έναν τον έχουμε». Αργά, καθαρά, δυνατά, αστεία. Αναρωτιέμαι και πάλι, πόσο αθώα είναι αυτά τα αστεία από αυτούς τους τύπους σε ακαδημαϊκό περιβάλλον; Κι όχι γιατί δεν συμβαίνει σε άλλα περιβάλλοντα, αλλά για το τι σημαίνει σε αυτόν τον συγκεκριμένο χώρο; Πολλές ιστορίες περί καταπίεσης ή/ και σεξουαλικής παρενόχλησης πιέζονται στη σκιά και τέτοια αστειάκια ίσως δείχνουν καθαρά την αντίσταση όσων θέλουν τα ζητήματα αυτά να παραμείνουν εκεί. Το αστειάκι ίσως είναι ο τρόμος της ευθραυστότητας των φοβικών τύπων να ξεκαβαλίσουν το καλάμι του ότι είναι το κέντρο των πάντων.
Μπορείς να ακούσεις πραγματικά τις/τους γύρω σου; Μπορείς να σταματήσεις να είσαι τόσο φοβικός; Δεν υπάρχουν μόνο τα βιώματα των cis αντρών. Δεν υπάρχουν οι γυναίκες για να κάνουν παιδιά και σίγουρα δεν είναι αναγκαία η ύπαρξή τους σε σχέση με τους άντρες. Όχι άλλα γελάκια και «αστεία» στην καταπίεση.
