newsroom
Με τον Γιώργο Σουλεϊμάν ήπιαμε τσίπουρα. Και μιλήσαμε για τον ρόλο του Νταίζη, που ερμηνεύει στην παράσταση του έργου Baby του Κρίστοφερ Ντουράνγκ, καθώς και για την περίπτωση της Ουρανίας από τον ομώνυμο μονόλογο του Γεράσιμου Ευαγγελάτου που σκηνοθετεί. Και περάσαμε ωραία.
Λοιπόν παίζετε σε μια παράσταση που μάλλον μας αφορά.
Ναι, έχετε δίκιο! Σε όλους μας ταιριάζει κατά βάθος το «φόρεμα» του ήρωα που υποδύομαι στην παράσταση.
Μιλήστε μας λίγο για το παιδί “Νταίζη”.
Μα πώς είστε τόσο σίγουρη για το όνομα; Αυτό αλλάζει ανάλογα την φάση του! Ο Νταίζη, μπορεί να λέγεται Αλεξάντερ, Χίλαρι, Lady Gaga… Μην του βάζετε ταμπέλες! Θυμώνει! Καλύτερα ρωτήστε τον πρώτα πώς θέλει να τον αποκαλείτε. Το λέω για να πάει καλά η συζήτηση!
Οκ, κάτι μου λέει ότι θα συνεννοηθούμε.
Θα δείξει. Λοιπόν το παιδί αυτό μεγαλώνει σ’ ένα νευρωτικό περιβάλλον, με δυο γονείς που σίγουρα δεν ήταν έτοιμοι να γίνουν γονείς. Δηλαδή θεωρούν φυσιολογικό να μαλώνουν μπροστά του, να πίνουν τα ποτά τους, κι αν το μωρό κλαίει –γιατί όλα τα μωρά κλαίνε– και δε σταματήσει με ένα δυνατό «σκάσε», ίσως ένα ηρεμιστικό τους δώσει την λύση! Πώς δηλαδή άλλα παιδιά μεγαλώνουν με φρουτόκρεμα! Αυτό μεγαλώνει με lexotanil!
Και μετά;
Γύρω στα 17 μπαίνει στη ζωή του η ψυχανάλυση, και ξεκινάει ένας αγώνας δρόμου, με τον ψυχίατρό του, δηλαδή τη φωνή του Άγγελου Παπαδημητρίου. Το βλέπουμε να περνάει τα στάδια της άγνοιας γι’ αυτό που του συμβαίνει, του θυμού, της σεξουαλικής μανίας και της απόγνωσης. Χτίζει μια δυνατή σχέση εξάρτησης με τον γιατρό του, μέχρι που την κόβει και αποφασίζει να προχωρήσει μόνο του. Ίσως με λάθη, πάντως μόνο του.
Θα αναγνωρίσουμε στο έργο μια οικογένεια της διπλανής πόρτας;
Το σύμπαν του Ντουράνγκ είναι κάπως πειραγμένο σίγουρα. Δεν πιστεύω ότι θα βρεις αυτή την οικογένεια έτσι ακριβώς δίπλα σου. Ωστόσο την αδυναμία γονιών να μεγαλώσουν παιδιά τη συναντάμε διαρκώς γύρω μας. Όχι γιατί έχουν κακή πρόθεση, αλλά γιατί κι αυτοί κουβαλάνε τις συμπεριφορές των δικών τους γονιών. Όλοι με τα φαντάσματα των γονιών μας δεν παλεύουμε;
Νομίζω πως ναι. Αλλά ας επιστρέψουμε στο έργο.
Μα στο έργο είμαστε.
Νόμιζα πως το έργο είναι κωμωδία.
Μα ναι! Είναι μια μαύρη κωμωδία. Βέβαια είναι πολύ σκληρά τα θέματα που πραγματεύεται. Αλλά το θέμα είναι η οπτική γωνία που θα διαλέξεις να τα δεις. Αυτή ήταν και η δουλειά που κάναμε με την Αναστασία Κουμίδου, που μας σκηνοθέτησε, αλλά και με όλους τους συναδέλφους.
Πώς αντιδρά το κοινό;
Είναι πολύ διαφορετικές οι αντιδράσεις κάθε φορά! Είναι φορές που δε σταματούν να γελάνε κι άλλες που τους ζορίζει τόσο πολύ το θέμα και οι προσωπικές τους αναγωγές, που έρχονται και μας λένε μετά ότι τους έπιασε το στομάχι τους!
Πιστεύετε πως πέρα από το νομοθετικό κομμάτι, σε επίπεδο νοοτροπίας, η ελληνική κοινωνία έχει προχωρήσει αρκετά στο θέμα του αυτοπροσδιορισμού του φύλου;
Όχι. Θέλει χρόνο. Βασικά θέλει χρόνια. Ο νόμος δίνει το θέμα, δηλαδή λέει «ορίστε, δείτε, υπάρχει κι αυτό», το βγάζει στο φως, κι αυτό είναι πολύ σημαντικό βήμα. Από κει και πέρα είναι προσωπική και, κατά την γνώμη μου, σκληρή δουλειά του κάθε ανθρώπου να αποδεχτεί το διαφορετικό. Δεν έχει να κάνει τόσο με τον άλλον αλλά με την αποδοχή του ίδιου μας του εαυτού. Από εκεί ξεκινάνε όλα, αυτό μας παιδεύει.
Είστε αισιόδοξος;
Ναι. Τι άλλο θα μπορούσα να είμαι; Αν κοιτάξεις πίσω, πολλά θέματα που ήταν αδιανόητα παλιά και ούτε καν τολμούσαμε να τα αναφέρουμε, τώρα τα μιλάμε και τα θεωρούμε και αυτονόητα… Βέβαια, για να σας είμαι ειλικρινής, η αισιοδοξία μου πηγάζει και από τους ανθρώπους που έχω επιλέξει να είναι γύρω μου.
Ο ανοιχτά ομοφυλόφιλος συγγραφέας του έργου συνηθίζει να κάνει δημόσιες παρεμβάσεις σε θέματα ανθρώπινων δικαιωμάτων, ομοφοβίας, κακοποίησης. Συχνός στόχος του είναι μάλιστα οι προκαταλήψεις και η οπισθοδρόμηση που τροφοδοτεί ο θεσμός της Εκκλησίας. Κατά σύμπτωση, πρόσφατα είχαμε μια σχετική δικαστική απόφαση εδώ.
Η Εκκλησία εδώ και πολλά χρόνια χάνει έδαφος. Κι αυτό εξαιτίας κάποιων γραφικών ανθρώπων, που, να σας πω την αλήθεια, όταν μιλάνε κάνουν τόση φασαρία που θέλω να κλείσω τα αυτιά μου. Δεν υπάρχει ούτε καν ροή στον λόγο τους, μόνο βαβούρα. Εγώ, όπως σας είπα και πριν, έχω διαλέξει ένα σύμπαν άλλο, που μπορώ να συζητάω, να επικοινωνώ δηλαδή, κι έτσι να προχωράω. Μόνο θλίψη για την απόφαση αυτή.
Υπάρχουν βέβαια διάφοροι τρόποι αντίδρασης σε ό,τι μας προκαλεί θλίψη, ή και θυμό. Βέβαια.
Για παράδειγμα, ο συγγραφέας του έργου μας χρησιμοποιεί πολύ το χιούμορ.
Πιστεύετε πως είναι ένα χρήσιμο «όπλο» για όλους μας;
Ε ναι! Πώς θα βγει αλλιώς η ζωή; Πιο μικρός είχα την τάση να τα δραματοποιώ όλα και να τους δίνω μεγαλύτερο βάρος απ’ όσο τους αρμόζει… Μεγαλώνοντας, έχω ελαφρύνει τα πράγματα, κι έτσι έχω βρει και το χιούμορ μου. Ακόμα και τα πιο δύσκολα γεγονότα στη ζωή ενός ανθρώπου, με χιούμορ ξεπερνιούνται πιο εύκολα.
Κάνετε όμως και κάτι άλλο στο θέατρο. Πείτε μας, ποια είναι η Ουρανία;
Ένα πλάσμα που δημιούργησε ο αγαπημένος μου φίλος Γεράσιμος Ευαγγελάτος και μου το εμπιστεύτηκε. Πόση χαρά και παράλληλα πόση αγωνία για να μην του την προδώσω! Η Ουρανία είναι ένα νέο κορίτσι που έχει ξεχάσει να φύγει από το παιδικό της δωμάτιο, το οποίο έχει καταλήξει να γίνει η φυλακή της. Και μέσα εκεί βιώνει όλα τα συναισθήματα σε μεγέθυνση. Είχαμε την τύχη με τον Γεράσιμο να βρούμε την Ουρανία στο πρόσωπο μιας υπέροχης ηθοποιού, τη Δανάης Μπάρκα. Βοηθάει τον ρόλο να εξελίσσεται. Είναι άλογο κούρσας. Δε σταματάει πουθενά!
Θα γίνει φίλη μας η Ουρανία;
Πιστεύω πως αν έρθετε στο Θέατρο 104 από τις 16 Απριλίου, σίγουρα θα γίνει! Θα την αγαπήσετε. Καμιά φορά στην πρόβα ξεχνιέμαι και θέλω να της πω: Έλα αγάπη μου να πάμε να πιούμε έναν καφέ να τα πούμε λίγο, μη ζορίζεσαι άδικα…
Είναι τελικά ο κόσμος αυτής της κοπέλας αρκετά διαφορετικός από τον κόσμο που βλέπουμε στο Baby;
Ωχ! Με πιάνετε απροετοίμαστο! Δηλαδή να βάλω τον Νταίζη δίπλα στην Ουρανία; Κοιτάξτε, η κοινή τους αναφορά είναι σίγουρα η οικογένεια και ό,τι αυτή αφήνει πάνω τους. Πω πω, και οι γονείς ρε παιδί μου τι μας κάνουν αθελά τους! Η διαφορά είναι το πρίσμα μέσα από το οποίο κοιτά τους ήρωες ο κάθε συγγραφέας. Η Ουρανία του Γεράσιμου μένει δίπλα μας, μπορεί και στον ίδιο όροφο, αλλά η καημένη δεν το ξέρει. Ο Νταίζη είναι μεν γείτονας αλλά ο Ντουράνγκ του έχει δώσει μια παραπάνω υπερβολή, μπορεί δηλαδή να κοιμάται στην ταράτσα.
Και δεν κρυώνει;
Έχει συνηθίσει στα δύσκολα.
Ευχαριστούμε πολύ.
Σας ευχαριστώ κι εγώ.
Συνέντευξη στην Ελένη Ρουμπάνη
iNFO
->Το έργο «BABY» του Christopher Durang παίζεται ως τις 25 Μαρτίου στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης (Πειραιώς 206, Ταύρος), σε απόδοση Χρήστου Παρίδη, σκηνοθεσία Αναστασίας Κουμίδου, εικαστική επιμέλεια Άγγελου Παπαδημητρίου, σχεδιασμό φωτισμών Στέλλας Κάλτσου, μουσική The Burger Project και κίνηση-χορογραφίες Στεφανί Τσάκωνα. Παίζουν οι ηθοποιοί: Αθηνά Αλεξοπούλου, Χάρης Μπόσσινας, Ντέπυ Πάγκα, Μαργαρίτα Παπαγιάννη, Γιώργος Σουλεϊμάν, Εύα Φρακτοπούλου. Στον ρόλο του Ψυχιάτρου ακούγεται η φωνή του Άγγελου Παπαδημητρίου.
->Η Ουρανία του Γεράσιμου Ευαγγελάτου, σε σκηνοθεσία Γιώργου Σουλεϊμάν, με τη Δανάη Μπάρκα, ανεβαίνει στο Θέατρο 104 (Ευμολπιδών 41, Γκάζι) στις 16 Απριλίου και μόνο για δέκα παραστάσεις. Η μουσική είναι του Θέμη Καραμουρατίδη. Στον ρόλο της Μητέρας ακούγεται η φωνή της Μαρίας Καβογιάννη.
