Υπάρχουν κάποια συγκεκριμένα πράγματα που περιμένεις να ακούσεις κάθε φορά που παίρνεις μια συνέντευξη και κάνεις ερωτήσεις που σχετίζονται με την ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα. Όπως για παράδειγμα αυτό το “έχω gay φίλους”, που λειτουργεί κάθε φορά -σχεδόν- λυτρωτικά για τον εκάστοτε συνεντευξιαζόμενο, που θεωρεί ότι μ΄αυτόν τον τρόπο έχει πιάσει τον ομοφοβικό ταύρο από τα κέρατα και καμώνεται ως ένα άλλο καθολικό σύμβολο μιας queer επανάστασης.
Εντάξει, μετά από τόσες συνεντεύξεις μου είναι πια ξεκάθαρο. Η κοινωνία αυτή θα αρχίζει να αντιλαμβάνεται τη διαφορετικότητα μόνο όταν θα πάψει να έχει gay φίλους. Μόνο όταν θα πάψει να δηλώνει δημοσίως ότι οι όλοι gay είναι καλά παιδιά, που έχουν πολλή πλάκα ή ότι πρέπει να τους αναγνωρίζουμε δικαιώματα (“όλα; όχι όλα. Για την παιδοθεσία δεν έχω καταλήξει”, σου λέει κάποιος/α), μιας και άνθρωποι είναι και αυτοί. Και αυτό για δύο λόγους. Γιατί, αφενός θα πει ότι πλέον αντιλαμβάνεται (σ.σ. η κοινωνία) τη διαφορετικότητα και πέρα από τα στενά όρια της gay ταυτότητας αφετέρου γιατί οι gay θα πάψουν να είναι μόνο φίλοι μας, αλλά θα γίνουν και η οικογένειά μας μέχρι και ίδιοι μας οι εαυτοί.
Αυτό, όμως, που πραγματικά με ξεπερνά είναι η θρασύτητα του “εμένα δε μου αρέσουν οι ταμπέλες”. Μια λεκτική περίοδος που υποδηλώνει ότι το άτομο που την εκφράζει δέχεται τις ρευστότητες και τα φάσματα. Να ξεκαθαρίσουμε κάτι εδώ. Όλες οι ταμπέλες υπάρχουν για έναν λόγο. Για να κάνεις μια αρχή ή να ακολουθήσεις μια πορεία. Πες ότι θες να πας στη Θεσσαλονίκη. Ότι ξεκινάς με το αμάξι από την Αθήνα και θες να φτάσεις εκεί. Σίγουρα θα χρειαστείς τις ταμπέλες που υπάρχουν για να σου δείξουν τον δρόμο, να σε καθοδηγήσουν. Το αν θα φτάσεις τώρα στη Θεσσαλονίκη, αν θα σ΄αρέσει εκεί ή αν επιλέξεις τελικά κάποιον άλλο προορισμό είναι άλλη ιστορία. Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να φτάσει σ΄αυτόν, επειδή απλά ακολούθησε μια ταμπέλα που έγραφε το όνομά του. Όταν λες όμως ότι δε σ’ αρέσουν οι ταμπέλες, λες πολλά περισσότερα και ίσως λιγότερο προστατευμένα από το “έχω gay φίλους”. Γιατί εκείνη τη στιγμή πετάς και τη δική σου ταμπέλα ως straight, cis ή ό,τι άλλο. Επομένως, γιατί δείχνεις ενοχλημένος/η όταν σε ρωτώ για τη δική σου (την όποια) ρευστότητα;
Το να μιλάς σ΄ένα περιοδικό σαν το antivirus και να παίρνεις θέση για θέματα κοινωνικά που άπτονται της διαφορετικότητας, ανεξάρτητα από την αφορμή της συνέντευξης, είναι μια ιδιαίτερα σοβαρή υπόθεση. Γιατί στην περίπτωση αυτή δεν απευθύνεσαι σε ένα ευρύ κοινό, που ενδεχομένως αποτελείται και από ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα, αλλά απευθύνεσαι αποκλειστικά σ΄αυτά. Και είναι σημαντικό να τους μιλήσεις απλά, άμεσα και χωρίς επικοινωνιακά ευφυολογήματα. Γιατί έχουμε φτάσει σ΄ένα σημείο που το να μας χτυπούν φιλικά στην πλάτη δεν είναι αρκετό. Χρειαζόμαστε δυνατές φωνές που δε θα βγαίνουν από τις ντουλάπες, αλλά από τον χώρο της τέχνης, του αθλητισμού, της τηλεόρασης, της πολιτικής… παντού. Φωνές που δε θα αναλώνονται μόνο στο “έχω” και στο “πιστεύω”, αλλά στο “είμαι” και στο “πρέπει”.
Αν λοιπόν πρέπει να κάνω μια ευχή, όπως είθισται αυτή την περίοδο, αυτή θα μιλούσε – πέρα από παγκόσμια ειρήνη και αγάπη σ΄όλο τον κόσμο – για περισσότερες “open” προσωπικότητες, χωρίς απαραίτητα gay φίλους, που δεν θα τα πάνε καλά με τις ταμπέλες, μιας και θα είναι πολύ δύσκολο να βρουν αυτή που θα περιγράφει την υπέροχα queer προσωπικότητά τους. Και ποιος ξέρει; Ίσως και αυτή να είναι η τυχερή μας η χρονιά.
