Ο σκηνοθέτης της “Φονικής Παγίδας”, Γιάννης Λασπιάς, μιλά στο antivirus για την ιδιαίτερη αυτή παράσταση, ενώ τονίζει τον ρατσισμό και τον κομπλεξισμό της ελληνικής κοινωνίας σε σχέση με τα ΛΟΑΤΚΙ δικαιώματα.
Το διάσημο θρίλερ-κωμωδία “Deathtrap”στο Αγγέλων Βήμα σε δική σας σκηνοθεσία. Πώς φτάσαμε ως εδώ;
Ήταν ένα έργο που ήθελα να ανεβάσω εδώ και αρκετά χρόνια, μπορώ να πω αγαπημένο από τα εφηβικά μου χρόνια, μιας και κάπου εκεί είχα ανακαλύψει και την ταινία. Το θεατρικό έργο είχε ν’ ανέβει στην Ελλάδα από το 1982, (τουλάχιστον με τα επίσημα δικαιώματα από τον συγγραφέα Ira Levin ), και έχω τη χαρά να το σκηνοθετώ μ’ ένα υπέροχο θίασο μετά από 35 ολόκληρα χρόνια. Το πλήρωμα του χρόνου ήρθε , και το Deathtrap έγινε πλέον πραγματικότητα, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00 στο Αγγέλων Βήμα. Εδώ πρέπει να σημειώσω ότι το έργο αυτό ήταν απωθημένο και του Αντώνη και έτσι η συνεργασία μας φυσική και επόμενη. Νομίζω είναι ο ιδανικός Σίντνευ Μπρουλ.
Ποιο είναι το μήνυμα του έργου αυτού;
Ο θάνατος στο τέλος του Deathtrap είναι ο απόλυτος και μοναδικός νικητής. Η ανάγκη για χρήματα, για δόξα, τ’ανθρώπινα ταμπού και οι φοβίες, ο ανταγωνισμός, το μόνο που προσφέρουν στους ήρωες και στο περιβάλλον τους είναι τραγελαφικές ζωές για τους ίδιους και όσους σχετίζονται μαζί τους. Επίσης η ερωτική σχέση μεταξύ δύο αντρών με την ίδια… “ποσότητα” φιλοδοξίας δεν μπορεί παρά να είναι… εκρηκτική. Όλα αυτά ο συγγραφέας τα θίγει με απίστευτο χιούμορ, σαρκασμό και μια τρέλα που χαρακτηρίζει άλλωστε και τα υπόλοιπα έργα του όπως στο Rosemary’s Baby και στο The Stepford Wives
Ο Ira Levin δήλωσε ότι ο ήρωας του έργου του, ο Sidney Bruhl, είναι ουσιαστικά ο ίδιος. Σ΄αυτή την εκδοχή υπάρχουν χαρακτηριστικά της δική σας προσωπικότητας;
Απόλυτα. Πλέον αναγνωρίζω πολύ πιο εύκολα τα στοιχεία της δικής μου προσωπικότητας στα έργα που σκηνοθετώ. Δεν μπορεί να γίνει και διαφορετικά καλώς ή κακώς. Το ότι επέλεξα αυτό το έργο άλλωστε δείχνει και ότι με άγγιξε σαν θέμα, γραφή, χιούμορ, και αισθητική. Από κει και πέρα ο τρόπος που διάλεξα να παρουσιάσω το Deathtrap είναι καθαρά προσωπικός, αλλά και βασισμένος πάνω στους μοναδικούς ηθοποιούς την Τζένη, τον Αντώνη, την Αλεξάνδρα, τον Γιάννη και τον Αργύρη που έδωσαν οντότητα στους ήρωες.Ήταν μεγάλη χαρά να δουλέψω μαζί τους, όπως και με τους υπόλοιπους συντελεστές που δόθηκαν ολοκληρωτικά στο εγχείρημα. Κλισέ αλλά το θέατρο είναι όντως ομαδική δουλειά.,
Στο ερώτημα “αλήθεια θα σκότωνες για να εξασφαλίσεις την επιτυχία;”, τι απαντάτε;
Εγώ όχι, κάποιοι άλλοι όμως ναι. Ο άνθρωπος είναι ικανός για το καλύτερο και το χειρότερο. Εγώ μάλλον ανήκω στα πρόβατα και όχι στους λύκους. Πρέπει όμως να γίνεις λύκος για να εμποδίσεις το κακό που μπορεί να έρθει από την ανθρώπινη ματαιοδοξία και φιλοδοξία.
Πόσο εύκολο είναι να παρουσιάζεις αυτό το είδος (θρίλερ-κωμωδία) στο αθηναϊκό κοινό;
Νομίζω ότι το συγκεκριμένο είδος το οποίο είναι και τόσο καλογραμμένο θα αρέσει πολύ γιατί δεν είναι και κάτι που παρουσιάζεται συχνά. Ξεκινάει σαν ενα κλασικό είδος αστυνομικού-νουάρ και οι ανατροπές του είναι τόσες πολλές και συνεχόμενες που σύντομα το μετατρέπουν σε μια ξέφρενα διασκεδαστική μαύρη κωμωδία.
Πόσο κοντά είναι ο Γιάννης Λασπιάς στην ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα;
Όχι όσο θα ήθελα από άποψη μαχητικότητας, προάσπισης των δικαιωμάτων και ακτιβισμού. Ωραίο και το θέατρο, ωραίες και οι θεωρίες και η μάχη του fb, αλλά κάποιοι εκεί έξω ματώνουν για να διατηρήσουν ή να κερδίσουν κάποια αυτονόητα δικαιώματα της ανθρώπινης ράτσας. Μπορεί να λέμε ότι δεν είναι δυνατόν το 2017 να συζητάμε για τους ερωτικές προτιμήσεις, το δικαίωμα στο γάμο και στην τεκνοποίηση και την επιλογή φύλου, όμως ναι συμβαίνει. Ο φασισμός και ο ρατσισμός είναι εδώ , πιο ζωντανός από ποτέ, με την οικονομική κρίση, και δε θα αντιμετωπιστεί προφανώς μόνο με την τέχνη. Αυτό ισχύει για όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα οποιασδήποτε «κοινότητας» αν θέλουμε να λέμε ότι ζούμε σε κράτος δικαίου. Η νομική αναγνώριση ταυτότητας φύλου ας πούμε ήταν ένα αυτονόητο δικαίωμα, μια υποχρέωση του νομοθετικού συστήματος που καθυστέρησε χρόνια στην Ελλάδα. Οι αντιδράσεις κάποιων όμως, και όχι απλώς κάποιων γραφικών φασιστοειδών μορφωμάτων, αλλά «μορφωμένων» ανθρώπων από τον χώρο της πολιτικής και της …τέχνης κατέδειξαν το πόσο βαθύς είναι ο ρατσισμός και ο κομπλεξισμός στη χώρα μας.
Άλλα καλλιτεχνικά σχέδια;
Προς το παρόν ξεκίνησε στο θέατρο Πόλη το “Camille Claudel Mudness” το έργο που έγραψα πριν από κάποια χρόνια και ανεβαίνει ξανά, αυτή τη φορά με τhn Μάνια Παπαδημητρίου και την Αγγελική Καρυστινού σε σκηνοθεσία Πάνου Κούγια και μουσική επένδυση της Μαρίνας Χρονοπούλου. Ένας φανταστικός διάλογος ανάμεσα στη γλύπτρια Camille Claudel και την πρώτη γυναίκα ψυχίατρο της Γαλλίας Constance Pascal, δυο σπουδαίες γυναίκες που πλήρωσαν ακριβά το τίμημα της διαφορετικότητάς τους. Η πρώτη τιμωρήθηκε από την οικογένειά της με τον πρωτοφανή εγκλεισμό της για τριάντα περίπου χρόνια στο ψυχιατρικό άσυλο και η δεύτερη έζησε μια διπλή ζωή βυθισμένη στο φόβο, στα ψέματα και στην αγωνία. Το έργο διαδραματίζεται στο Παρίσι το 1913 στο ψυχιατρικό άσυλο της Ville Evrard. Η πρώτη γυναίκα που καταφέρνει να γίνει ψυχίατρος στης Γαλλία , η μετανάστρια από τη Ρουμανία Constance Pascal αποφασίζει να αναλάβει την υπόθεση της μεγάλης γλύπτριας Camille Claudel , η οποία έχει μεταφερθεί εκεί παρά τη θέληση της από την οικογένεια της, κατηγορούμενη για σοβαρή ψυχική διαταραχή. Μέσα από τις συναντήσεις τους ξετυλίγονται οι αντισυμβατικές ζωές των δύο γυναικών και αναπτύσσεται ένας ισχυρός δεσμός που ξεπερνά τη σχέση γιατρού ασθενή. Πάρα της προσπάθειες της γιατρού και τη σταδιακή βελτίωση της ψυχικής υγείας της Camille, η Constance θα έρθει αντιμέτωπη με ένα ολόκληρο σύστημα που καταδικάζει σε εγκλεισμό και απομόνωση τα άτομα που διεκδικούν το δικαίωμα ελεύθερης έκφρασης και επιλογής.
https://avmag.gr/80808/i-foniki-pagida-tou-ira-levin-sto-angelon-vima/
