Mετά τον επιτυχημένο κύκλο παραστάσεων της προηγούμενης χρονιάς, ο Ναπολέων, το πρώτο εθνικό πορτραίτο της bijoux de kant, επιστρέφει στον Κάτω Χώρο του Θεάτρου του Νέου Κόσμου. Μιλήσαμε με τον Γιάννη Σκουρλέτη, σκηνοθέτη της παράστασης, για να μάθουμε περισσότερα…
Πείτε μας λίγα λόγια για το έργο. Ποια είναι η ιστορία που αφηγείται;
Eίναι μια παράσταση βασισμένη σε κείμενα Γιώργου Ιωάννου και Ναπολέοντα Λαπαθιώτη. Ο κορμός της είναι ένα κείμενο του Ιωάννου, παρ’ ολίγον γείτονα του Λαπαθιώτη, μιας που όταν έφτασε στην Αθήνα έμεινε στα Εξάρχεια, πολύ κοντά στο πατρικό του εκλιπόντος. «Θεωρητικά, θα μπορούσαμε να είμαστε στην ίδια γειτονιά επί δεκάξι χρόνια, εφόσον τόσο ήμουν εγώ, όταν αυτός, πενηνταπεντάρης πια, αυτοκτόνησε στις 8 Ιανουαρίου 1944» λέει ο Ιωάννου μαζί με άλλα πολλά τρυφερά και τραγικά.
Αναφερόμενος στην παράσταση και στην επιτυχία αυτής, είπατε στο παρελθόν πως έχει χαρακτηριστεί ως ένα “μανιφέστο” που συμπυκνώνει την queer αισθητική. Είναι αυτό το στοιχείο κάτι που απουσιάζει από τη σύγχρονη τέχνη στην Ελλάδα;
Το queer δεν είναι τίποτε άλλο από το αποκλεισμένο, το αλλόκοτο, το διαφορετικό. Εμείς ως bijoux de kant βγάζουμε τους αποσυνάγωγους από τη ντουλάπα και τους ανεβάζουμε στην πίστα. Αποδίδουμε ένα είδος θεατρικής δικαιοσύνης.
Τι σημαίνει queer αισθητική για εσάς;
Ελευθερία πάνω απ’ όλα. Υψηλή και χαμηλή κουλτούρα, νόρμες φύλου και τάξης, ταυτοχρονίες και ετεροχρονίες συνομιλούν απενοχοποιημένες. Το queer ενώνει απομακρυσμένες και αντιφατικές αισθητικές στο όνομα της αγίας ετερότητας.
Τι σας γοητεύει στην ιστορία της Αθήνας και της ελληνικής ταυτότητας;
Oι εσωτερικές τους αντιφάσεις, η μη αποδοχή του ετερόκλητου που τις συνιστά. Είμαι πατριδολάτρης και Αθηνολάτρης χωρίς σημαίες και καρυοφύλλια.
Λαπαθιώτης και Ιωάννου. Πού συγκλίνουν, που απέχουν;
«Κανείς δεν άκουσε την πιστολιά! Ούτε πρόκειται ν’ακούσει.» λέει ο Ιωάννου με θλίψη κάποια στιγμή μιλώντας για την αυτοκτονία του Λαπαθιώτη. Είναι αδελφές ψυχές. Ο Λαπαθιώτης ήταν ακραία αυτοκαταστροφικός, ο Ιωάννου έλιωσε σαν το κερί. Αλλά ηδονιστές και μοιραίοι και βασανισμένοι κι οι δύο.
Πού συναντιούνται η οδύνη και ο ρομαντισμός;
Στο μόνιμο τραύμα, στο οίδημα, στην ουλή του δημιουργού και της δημιουργίας του.
Τι κινεί την έμπνευσή σας; Τι μπορεί να σταθεί τροχοπέδη σε αυτή;
Ένα φθαρτό σώμα σ’ ένα άφθαρτο πρωινό μπορεί να γίνει σωτηρία μου, έμπνευση δηλαδή. Το ίδιο σώμα μπορεί να με τσαλαπατήσει, να γίνει δήμιος και τροχοπέδη. Ό,τι μας εμπνέει μας πνίγει κιόλας, μαζί πάνε αυτά.
Άλλες δουλειές που ετοιμάζετε αυτόν τον καιρό;
Ξαναπαίζουμε τα Αμάραντα στο Faust, ξαναπαίζουμε τις Κόρες στο θέατρο της οδού Κυκλάδων του Λευτέρη Βογιατζή. Τον Γενάρη μετά τον Ναπολέοντα, ξεκινά ο Μπολιβάρ, το δεύτερο εθνικό πορτραίτο της bijoux de kant, πάλι με τον Αντώνη Γκρίτση στο θέατρο του Νέου Κόσμου. Τον Απρίλη υπάρχει η Λυρική Σκηνή, με μια μπαρόκ όπερα… είναι πολλά και καλά όσα έρχονται κι όσα θα έρθουν…
Υπάρχει κάποιο έργο που θα θέλατε πολύ να σκηνοθετήσετε στο μέλλον;
Πολλά υπάρχουν, όχι μόνον ένα. Κυρίως έργα που δεν έχουν γραφτεί ακόμα και θα γραφτούν για τη bijoux. Δημιουργούμε νέα ελληνική δραματουργία, μας ενδιαφέρει πολύ ο νέος και άφθαρτος λόγος.
Το αγαπημένο σας απόφθεγμα ή φράση της ελληνικής λογοτεχνίας;
«Ρωτούσε για την ποιότητα» . Tου Καβάφη.
Σύνθεση κειμένων: Γιάννης Σκουρλέτης, Ηλέκτρα Ελληνικιώτη
Σκηνοθεσία – Σκηνογραφία: Γιάννης Σκουρλέτης
Artwork: Κωνσταντίνος Σκουρλέτης
Φωτογραφίες: Πάνος Μιχαήλ
Παίζει ο ηθοποιός: Αντώνης Γκρίτσης
Χώρος: Κάτω Χώρος του Θεάτρου του Νέου Κόσμου
Από 02.10.2017 μέχρι 28.11.2017
