Όταν είπα πρώτη φορά δυνατά στον αδερφό μου Mikey: “πιστεύω ότι είμαι τρανς”, έκλαιγα και πίστευα ότι κανείς δεν πρόκειται να με αγαπήσει ξανά.
Ήταν Φεβρουάριος του 2006 και ήμουν 25 χρόνων. Ζούσα στην Μπανγκόκ κάνοντας μια έρευνα, σχετικά με την επίδραση που έχει στη δημόσια υγεία η προβολή του στίγματος γύρω από τον HIV. Περνούσα τον περισσότερο από τον ελεύθερό μου χρόνο ερευνώντας, το πως μπορώ ν’ αλλάξω το σώμα μου από γυναικείο σε ανδρικό. Δεν μπορούσα, πλέον, να κοιτάζομαι στον καθρέπτη, γιατί κάθε φορά θυμόμουν το πόσο άβολα αισθανόμουν στο σώμα μου. Κάποια στιγμή, έκρυψα όλους τους καθρέπτες.
Μεγαλώνοντας ως γυναίκα δεν ήξερα ότι υπήρχαν άτομα σαν και εμένα. Δεν μπορώ να περιγράψω την καθημερινή εμπειρία του φύλου μου, αλλά ήξερα ότι δεν έμοιαζα με τα άλλα άτομα. Και ήξερα ότι αυτό δεν ήταν καλό και δεν ήταν αυτό που λέγαμε “κανονικό”.
“Γιατί έκοψες όλα τα μαλλιά σου;”, συχνά με ρωτούσαν. “Ήσουν τόσο όμορφη.”
“Είσαι αγόρι ή κορίτσι;”
Η αλήθεια είναι ότι δε γνώριζα την απάντηση στην αρχή. Κάθε φορά που κάποιος με ρωτούσε, θυμόμουν το πόσο συγκεχυμένη αυτή η ερώτηση ήταν για μένα. Ήξερα ότι έκανα τους ανθρώπους να αισθάνονται άβολα.
Δεν ήθελα να τους κάνω να αισθάνονται άβολα.
Αρχικά είχα κατηγοριοποιηθεί ως tomboy. Ήταν ένας συμβιβασμός. Ακόμη, όμως, έπρεπε να φοράω ένα άσπρο φόρεμα στις συναντήσεις, όπως τα άλλα κορίτσια. Είχα και το τζιν μπουφάν και τα Vans μου. Έπαιζα σπορ στη γειτονιά μου. Καβαλούσα βρώμικα ποδήλατα. Αλλά δεν ήμουν tomboy. Η δυσφορία μου δεν είχε να κάνει με την έκφραση του φύλου μου.
Είχε να κάνει με το ίδιο το φύλο μου.
Όταν ήρθε η εφηβεία, τα πράγματα χειροτέρεψαν. Ενώ τα άλλα κορίτσια γύρω μου μοιραζόντουσαν τον ενθουσιασμό τους για τα πρώτα φιλιά, τα ραντεβού, το make up και τα σουτιέν, εγώ αποπροσανατολιζόμουν όλο και περισσότερο.
Δεν ήταν ότι δεν είχα ρομαντικά συναισθήματα. Είχα για πολλά αγόρια. Είχα ακόμη και συντρόφους – γλυκούς και αξιαγάπητους συντρόφους. Το πρόβλημα ήταν ότι δεν ήθελα να ήμουν η κοπέλα τους. Το μόνο μοντέλο που είχα για τον έρωτα ήταν αυτό του straight γάμου. Δεν ήξερα τότε, ότι μια μέρα θα μπορούσαν να υπάρχουν δύο γαμπροί. Δε γνώριζα τότε ότι κάποια μέρα θα ήμουν εγώ ένας απ΄αυτούς.
Οπότε είχα καταλήξει στο ότι άτομα σαν και εμένα δεν προορίζονται για τον έρωτα ή τον γάμο.
Ξεκίνησα να μισώ τις ερωτικές ιστορίες και τους γάμους.
Κάνοντας τη μετάβασή μου στα 24 δεν άλλαξε αυτό. Στην πραγματικότητα, το έκανε χειρότερο. Ξεκίνησα την ορμονοθεραπεία και έκανα επέμβαση στο στήθος. Η φωνή μου βάθυνε και άφησα μούσι. Ζήτησα από τη μητέρα μου να μου αλλάξει το όνομα και άλλαξα τα στοιχεία σ’ όλα μου τα έγγραφα. Ενώ εγώ αισθανόμουν όλο και πιο άνετα με το σώμα μου, αρκετοί άνθρωποι αισθανόντουσαν όλο και πιο άβολα μ΄εμένα. Οι ερωτήσεις άλλαξαν. Ο κόσμος σταμάτησε να με ρωτά “είσαι αγόρι η κορίτσι” και άρχισε να με ρωτά: “έχει πέος ή κόλπο;”
Το να μάθω πως να λειτουργώ στο σεξ και στις σχέσεις ήταν μια ιδιαίτερη απογοητευτική διαδρομή για εμένα. Αν και ήταν ευχάριστο οι άνδρες να με βλέπουν ως άνδρα, αυτό συνοδευόταν από ένα σύνολο νέων θεμάτων. Τι είδους άνδρες θα με αγαπήσουν; Έβγαινα ραντεβού, γνώριζα πολύ κόσμο και είχα μια σειρά από ανεκπλήρωτες σχέσεις με άνδρες, που δεν ήταν οι σωστοί για εμένα.
Και τότε τα παράτησα.
“Οι άνθρωποι όπως εγώ δεν προορίζονται για τον έρωτα”, πίστευα. “Δεν πρόκειται να παντρευτούν”.
Τότε είναι που γνώρισα τον Kevin – τον κοκκινωπό, καλόκαρδο Κevin με την προφορά από το Νότο. Συναντηθήκαμε το 2013, μέσα από μια gay εφαρμογή με φίλτρο για τρανς άτομα. Αυτό με έκανε να γλιτώνω χρόνο από το να εξηγώ στους άλλους το θέμα του φύλου μου. Στέλναμε μηνύματα για μήνες, πριν συναντηθούμε από κοντά. Ο Kevin τα θυμάται όλα. Εγώ όχι. Δεν περίμενα τίποτα βαθύ. Πίστευα ότι και οι δύο ψάχναμε για κάτι γρήγορο ή απλά σωματικό.
Και τότε ο Kevin άνοιξε την πόρτα.
Τον ερωτεύτηκα μόλις είδα το πρόσωπό του. Ξέρω ότι άνθρωποι το λένε αυτό συχνά. Συνήθιζα να μισώ όσους το έλεγαν. Κάποια στιγμή πίστευα, ότι αυτοί που το λένε δεν είναι για μένα. Αλλά, καθώς καθόμουν εκεί στο παγκάκι, το σύμπαν γελούσε μαζί μου.
Το ότι θα γινόμουν τόσο κατανοητός ως τρανς άτομο σ΄αυτόν το ξένο, το ότι το σώμα μου και οι εμπειρίες μου δεν θα χρειάζονταν κάποια εξήγηση ήταν κάτι που ξεπερνούσε τη φαντασία μου. Ήμουν ερωτευμένος και αποπροσανατολισμένος. Θυμάμαι να του μιλώ συνέχεια, αλλά χωρίς να πιστεύω ότι υπάρχει στ΄αλήθεια.
Ο μήνας που ακολούθησε είναι μια κουκκίδα χρόνου στο μυαλό μου. Τον θυμάμαι να κρατά το πρόσωπό στα χέρια του ένα βράδυ και να λέει, “Άlic, έχεις ένα καλοδουλεμένο φύλο”. Γέλασε, αλλά ήταν ένα από τα πιο γλυκά πράγματα που μου είχε πει ποτέ κάποιος. Μια άλλη φορά κρατούσε τα χέρια μου στα δικά του και είπε, “Αlic είσαι ένα πολύ ξεχωριστό άτομο. Το να είμαι μαζί σου με κάνει και εμένα να αισθάνομαι ξεχωριστός”.
Είναι εύκολο να τον αγαπήσεις.
Ο Kevin συγχωρεί εύκολα και πιστεύει ότι το σύμπαν είναι καλοπροαίρετο. Συνήθιζα να πιστεύω ότι η θετικότητα του ήταν ριζωμένη στο προνόμιο του και ότι μπορούσε να δει την αδικία και την καταπίεση με διαφορετικό τρόπο, απ΄ότι εγώ – ή δεν την έβλεπε καθόλου- γιατί είναι cisgender. Αλλά έφτασα να εκτιμώ το ότι δεν αγνοεί τόσα. Στην κοινή μας ζωή, προσπαθούμε να δούμε πέρα από τον τρόπο με τον οποίο έχουμε συνηθίζει να φανταζόμαστε τον εαυτό μας.
Ο Kevin και εγώ παντρευτήκαμε στις 6 Μαΐου του 2017, σ΄έναν ήσυχο κήπο και περικυκλωμένοι από επιλεγμένα μέλη της οικογένειάς μας. Πέρα από το οτιδήποτε, ήθελα να αισθάνονται σαν το σπίτι τους. Ήθελα οι φίλοι μας να αισθάνονται ελεύθεροι να είναι ο μοναδικός και δημιουργικός εαυτός τους. Ίσως με αυτόν τον τρόπο, ήθελα να επανορθώσω για όλες τις φορές που ένιωσα εκτός τόπου.
Υπήρχε όμως ένα πράγμα, για το οποίο δεν μπορούσα να κάνω κάτι. Όταν έκανα coming out στον πατέρα μου ως τρανς, εκείνος πρότεινε να δω έναν γιατρό για την λήψη περισσότερων οιστρογόνων παρά για τεστοστερόνη, ώστε να νιώθω σαν γυναίκα… για να μπορέσουν να με “διορθώσουν”. Αργότερα, μου είπε ότι ντρεπόταν να κυκλοφορεί δημόσια μαζί μου και ότι θα ήταν ευκολότερο για τον ίδιο να λέει στους άλλους ότι είχα πεθάνει.
Ο κόσμος μου έλεγε να του δώσω χρόνο. Για τρία χρόνια χρησιμοποιούσε λάθος όνομα και λάθος αντωνυμία. Ήρθε να με επισκεφθεί μια μέρα την άνοιξη του 2009. Όταν άνοιξα την πόρτα και με κοίταξε στα μάτια, ήταν σαν να συνάντησε για πρώτη φορά έναν ξένο. Δεν μπορούσε να με δει, όπως ήμουν, επειδή δεν θέλησε να κοιτάξει πέρα από το πρόσωπο που έβλεπε ότι είχα. Αποφάσισα, ότι για να διατηρήσω την ακεραιότητά μου ως άτομο, χρειαζόμουν να μείνει έξω από τη ζωή μου. Ήταν η πιο δύσκολη απόφαση που πήρα ποτέ.
Έκανα coming out στη μητέρα μου σ΄ένα παγκάκι στην πλευρά του ποταμού Mae Ping στην Ταϊλάνδη, τον Μάιο του 2006. Έκλαιγα. Της είπα, «είμαι τρανς». Η μητέρα μου, Betti Shook, έκλαιγε επίσης. Μου είπε: “Πρώτα απ ‘όλα, θα σε αγαπώ για πάντα! Και δεύτερον, γνωρίζω ότι θα κάναμε αυτή την κουβέντα από τη στιγμή που ήσουν 3 χρόνων. Δεν είχα κάποια λέξη γι ‘αυτό, αλλά ήξερα ότι ποτέ δε θα νιώθεις άνετα σ’ έναν αρσενικό χώρο ή σε ένα θηλυκό χώρο και ότι θα πρέπει να βρεις ένα δικό σου χώρο. Νόμιζα ότι η δουλειά μου ως γονέας ήταν να σε αγαπώ για να αγαπάς τον εαυτό σου». Από τότε η μητέρα μου ήταν και η μητέρα και ο πατέρας μου. Οι γονείς μου είναι διαζευγμένοι τώρα. Ήταν παντρεμένοι για 20 χρόνια.
Ο Κέβιν και εγώ καλέσαμε και μερικούς αγαπητούς νέους φίλους, Τα 12χρονα δίδυμα κρατούσαν το δαχτυλίδι μας. Το ένα από τα δύο είναι τρανς. Δεν το γνωρίζαμε, αλλά η τελευταία φορά που βρέθηκε σε γάμο ήταν και η τελευταία φορά που φόρεσε φόρεμα. Ζήτησε, την επόμενη φορά που πάει σε κάποιο γάμο, να του επιτραπεί να φορέσει κοστούμι και γραβάτα. Αυτή η συζήτηση ήταν ορόσημο για τη μητέρα του και αποφάσισε εκείνη την στιγμή να τον αφήσει να το κάνει. Ο γάμος μας ήταν εκείνος ο γάμος.
Την ημέρα που παντρευτήκαμε, ένιωθα κάτι μαγικό και δυνατό. Καθώς κοιτούσα έξω στον κήπο με τους φίλους και την οικογένειά μου, ένιωσα ότι υπήρχε ένας σκοπός στη ζωή μου. Ήθελα να πάω στον 25χρονο εαυτό μου- τότε που αναρωτιόμουν αν θα μ΄αγαπήσει κανείς- και να του πω ότι ακόμη και στις πιο μοναχικές και σκοτεινές στιγμές, κάποιος σ΄αυτό τον κήπο θα βρίσκεται μαζί μου και θα είναι εντάξει.
Δεν ήμουν ούτε ο γαμπρός ούτε η νύφη. Ακόμα προσπαθώ να συνηθίσω τη λέξη σύζυγος. Ποτέ μου δεν ήθελα έναν σύζυγο. Ονειρευόμουν να ήμουν ο εαυτός μου, να μοιράζομαι τη ζωή μου με κάποιον που θα μπορούσε να δει πέρα από το “αρσενικό” και το “θηλυκό” και αυτό ακριβώς είναι αυτό που κάνει ο Kevin. Mε καταλαβαίνει. Με προσκαλεί να πάρω τον χώρο, που δεν ήξερα ότι υπάρχει και πιστεύω ότι υπάρχει κάτι το θεραπευτικό σ΄αυτό.
Κανένας δεν είχε τον πατέρα του για να κάνει μια πρόποση στην τελετή. Ο πατέρας του Kevin πέθανε το 2006. Ο δικός μου ήταν ανεπιθύμητος. Η αγαπημένη φίλη μας, Cathy Johnson, μία κοινωνική λειτουργός σε σύνταξη, έκανε αυτή την πρόποση.
πηγή: nytimes.com
