Ανέκαθεν πίστευα, ότι όταν βιώνεις κάποιο είδος ρατσισµού, σε κάνει αυτόµατα ν΄αντιλαµβάνεσαι και την τοξικότητα του φαινοµένου αυτού. Πίστευα ότι αυτό και µόνο αρκεί για να αποβάλλεις κάθε εσωτερική ρατσιστική διάθεση κι ελεύθερος, πλέον, να µπορείς να βαδίζεις σ΄αυτόν τον κόσµο, ως ο υπέρτατος ανθρωπιστής.
Ξέρεις κάτι; Έκανα λάθος κι µάλλον γιατί προτιµούσα να είµαι ανειλικρινής µε τον εαυτό µου. Γιατί µ΄αυτό τον τρόπο µπορούσα να αποφεύγω κάθε προσπάθεια να κατανοήσω τα τόσα διαφορετικά πράγµατα/άτοµα που υπάρχουν γύρω µου και µε την πρόφαση του ρατσιστικού βιώµατος (ας µου επιτραπεί η έκφραση) να εξισώνοµαι µ΄αυτά. “Καταλαβαίνω τα τρανς άτοµα, “αντιλαµβάνοµαι τι σηµαίνει να είσαι άφυλο”, “πω πω πόσο δύσκολο είναι να είσαι intersex”. Μπούρδες, τίποτα δεν καταλαβαίνω ή τουλάχιστον στον βαθµό που χρειάζεται για να κερδίσω µια δίκαιη µατιά επικοινωνίας µ΄αυτά τα άτοµα. Και πώς γίνεται να καταλάβω, όταν το µόνο που έχω να προβάλλω είναι το προσωπικό µου ρατσιστικό βίωµα, ως gay άνδρας; Λες κι ένα “άει γαµήσου ρε πούστη”, µπορεί να αποκαλύψει στο νου πληροφορίες, που απλά κανείς δεν φρόντισε να σου µάθει.
Μπορώ, φυσικά, να αισθανθώ λίγο την επίδραση του ρατσισµού, αλλά και πάλι πως γίνεται να πηδήσω έτσι σ΄ένα άλλο χρώµα του ουράνιου τόξου και να βάψω τα πιστεύω µου; Είναι αδύνατο… και τώρα που το σκέφτοµαι κι απόλυτα φυσιολογικό. Γιατί οποιοδήποτε βίωµα, ας πούµε ρατσιστικό, σου δηµιουργεί απλά ένα εµπειρικό ερέθισµα για το τι αυτό σηµαίνει. Μην απατάσαι, όµως, όπως εγώ. Δε σου προσφέρει καµία αξιακά εκπαιδευτική πληροφορία για τις άλλες κοινωνικές οµάδες. Αυτό γίνεται µόνο µέσω της παιδείας. Αυτή σου προσφέρει τον χώρο να σκεφτείς, να προβληµατιστείς κι εν τέλει να καταλάβεις.
Ο ρατσισµός, ακόµη κι όταν τον τρως στα µούτρα, δε δηµιουργεί παιδεία. Μόνο εµείς µπορούµε να το κάνουµε (όταν θέλουµε)! Κι επειδή προτιµώ να θέτω µικρούς στόχους, δε θα µιλήσω για την παιδεία που χρειάζεται το σύνολο της ανθρωπότητας για να αποδεχθεί το ακατονόητα διαφορετικό. Αντιθέτως, για την παιδεία που χρειάζοµαι εγώ, ως κοµµάτι αυτής της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, για να κατανοήσω το σύνολο της. Για να µπορώ να καταλάβω, όλα αυτά τα πολύχρωµα άτοµα που στέκονται δίπλα µου και µιλάµε για τις ζωές µας, χωρίς να χρειάζεται να µετράµε τα µεγέθη ρατσισµού µας.
Αυτό που σου λέω, είναι πως θέλω παιδεία για να σε καταλάβω, όπως αυτή που χρειάστηκα για να καταλάβω τον εαυτό µου. Καταλήγω, λοιπόν, σε µια απλή, αλλά ειλικρινή (για πρώτη φορά) παραδοχή. Η κατανόηση κι ο αλληλοσεβασµός είναι ξεκάθαρα θέµα παιδείας. Μια παιδεία, που πριν τη ζητήσουµε απ’ τους άλλους, πρέπει πρώτα να την εξασφαλίσουµε για εµάς. Εγώ δεν την έχω, την θέλω όµως. Δανείζοµαι, λοιπόν, το σύνθηµα του φετινού Athens Pride κι αντί να το βροντοφωνάξω στη ρατσιστική ελληνική κοινωνία που ζούµε, το σιγοψυθιρίζω τρυφερά στ΄αυτί σου. “Είναι θέµα παιδείας” σου λέω, “µπορείς να µε βοηθήσεις;”.
Α! Ξέρω, ότι ίσως µε κατηγορήσεις γι΄αυτή την προκλητική µου διάθεση ειλικρίνειας. Αλλά δε µε πειράζει. Από κάπου πρέπει να γίνει µια αρχή. Μια αρχή για να καταλαβαίνουµε ότι πρέπει να είµαστε µαζί κι ενωµένοι. Γιατί τότε θα µπορούµε να δείχνουµε σ΄όλο τον υπόλοιπο κόσµο, που θα µας κοιτά να περπατάµε περήφανα, ότι έχουµε την παιδεία που χρειάζεται για να τον αλλάξουµε, επιτέλους!
