Δέκα χρόνια μετά την αναπάντεχη και σύντομη δόξα που βίωσε η Αθήνα το 2004, αυτό που έχει απομείνει στις εγκαταλελειμένες εγκαταστάσεις των Ολυμπιακών Αγώνων είναι ο απόηχος μίας υπόσχεσης μεγαλείων που τελικά δεν πραγματοποιήθηκαν ποτέ.
Σε αυτό το φαινομενικά αφιλόξενο περιβάλλον, το Park ακολουθεί μία παρέα αγοριών που περιφέρεται άσκοπα στα χαλάσματα και αναζητά το χαμένο νόημα μέσω βίαιων παιχνιδιών και απομιμήσεων διάφορων αθλημάτων.
Με εμφανές το προνόμιο ενός περιβάλλοντος που δε θα μπορούσε παρά να δημιουργεί εξαιρετική φωτογραφία για την ανάδειξη της συναισθηματικής ματαίωσης, το κινηματογραφικό ντεμπούτο της Σοφίας Εξάρχου εξιστορεί με τη γλώσσα του σώματος την άνοδο και την πτώση των φιλόδοξων οραματισμών της Ελλάδας τόσο κυνική και άμεση όσο οφείλει να είναι.
Ο σκληρός συμβολισμός μίας γενιάς δίχως μέλλον, που μεγάλωσε βιώνοντας την οικονομική κρίση ως προκαθορισμένη πραγματικότητα. Οι ζωώδεις αναζητήσεις στην πορεία προς μία ενηλικίωση που έπεται να είναι εξίσου βίαιη και κενή. Η ψυχική ανία, η απώλεια στόχων, προορισμού, η διάψευση και εν τέλει η ήττα των ονείρων — όχι μόνο της νεότερης γενιάς, αλλά και ολόκληρης της Ελλάδας που οραματίστηκε ένα μέλλον το οποίο πουθενά δεν τέμνεται με τη σημερινή πραγματικότητα.
Αν και οι επαναλήψεις σκηνών και νοημάτων είναι αντιληπτές, δεν μπορούν παρά να είναι αναπόσπαστο κομμάτι της αισθητικής που το Park επιχειρεί να δημιουργήσει, με ξεκάθαρο το συμβολισμό της απουσίας εναλλαγών στα λιγοστά ενδιαφέροντα που η παρέα αγοριών μοιράζεται. Η έλλειψη κύριας πλοκής ταιριάζει απόλυτα στην αφήγηση ενός ατελείωτου, μακρόσυρτου καλοκαιριού που παραμένει στοιχειωμένο από την επιθυμία των πρωταγωνιστών να ξεφύγουν από το Ολυμπιακό Χωριό για ένα καλύτερο μέλλον.
Με πολλές σκηνές να είναι σεναριακά “άδειες”, η αίσθηση μοναξιάς, οι βίαιες εξάρσεις και οι σεξουαλικοί παροξυσμοί πλάθουν την ιστορία μέσα από την παρατήρη γεγονότων παρά μέσω της βαθύτερης εξερεύνησής τους — όπως ακριβώς τα βιώνουν και οι πρωταγωνιστές, βιαστικά και απότομα.
Πρόκειται για την εξέταση μίας γενιάς που στερήθηκε τις επιθυμίες της προτού τις δημιουργήσει, και που πνίγηκε στον πυθμένα της οικονομικής εξαθλίωσης και της συναισθηματικής αποστασιοποίησης προτού προλάβει ποτέ να κατανοήσει τα αίτια της. Το Park δεν είναι η αποτύπωση της ιστορίας μίας μεμονωμένης παρέας, αλλά η ανάδειξη μίας πραγματικότητας που έχει αγνοηθεί συνειδητά για καιρό.
Η θλίψη, η απογοήτευση, η οργή των ενηλίκων, μαζί με όλα τα λάθη τους, δε θα μπορούσαν παρά να ενσωματωθούν στα νέα παιδιά, που καλούνται να επιβιώσουν συντηρώντας συναισθηματικά αλλά και οικονομικά τους εαυτούς τους από πολύ πριν τη στιγμή της ενηλικίωσης.
Το Park είναι η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της Σοφίας Εξάρχου, και διαδραματίζεται σχεδόν αποκλειστικά στο Ολυμπιακό Χωριό.
Το Park προβάλλεται καθημερινά από τις 9 Μαρτίου στον Κινηματογράφο Μικρόκοσμο στις 19:00, 20:45 και 22:30.
