newsroom
Ο εκπαιδευτικός δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης Daniel Gray πάντα κρατούσε κρυφό τον σεξουαλικό του προσανατολισμό στη δουλειά του. Αλλά για να τιμήσει τον μήνα αφιερωμένο στη LGBT Ιστορία, ο 32χρονος καθηγητής από το Μπράιτον πήρε την αγωνιώδη απόφαση να μιλήσει γι’ αυτό σε περισσότερες από 1.000 μαθήτριες και μαθητές. Η Jennifer Scott κατέγραψε την ιστορία του για το BBC:
Δεν ήξερα πραγματικά, ότι ήμουν γκέι όταν ήμουν στο γυμνάσιο. Αλλά, φαίνεται ότι τότε το γνώριζαν όλοι οι άλλοι. Ήμουν θύμα bulling κάθε μέρα. Με χαρακτήριζαν με ομοφοβικές βωμολοχίες, με περιτριγύριζαν αγόρια που άνηκαν σε συμμορίες, με έσπρωχναν στους διαδρόμους.
Υπήρχε ένα ανοιχτά γκέι αγόρι στο σχολείο κι αυτό θύμα εκφοβισμού. Όταν πήγαμε σε μια καθηγήτρια για να το αναφέρουμε μας είπε, ότι ήταν ένα πράγμα που έπρεπε να το συνηθίσουμε.
Πάντα ήθελα να γίνω ή καθηγητής ή ποπ σταρ, δεν υπήρχε ποτέ αμφιβολία στο μυαλό μου. Η επιλογή του καθηγητή αποδείχθηκε ότι ήταν πιο ρεαλιστικός στόχος. Ένιωθα, ότι έτσι θα μπορούσα να πάω πίσω στο σχολείο και να αντισταθμίσω την εμπειρία που είχα, να βάλω το σωστό στη θέση του.
Όταν μπήκα στο Πανεπιστήμιο το συνειδητοποίησα (ότι είμαι γκέι). Πηγαίνοντας σε ένα πάρτι σ’ ένα φιλικό σπίτι για το τέλος της ακαδημαϊκής χρονιάς, γνώρισα πολλά γκέι άτομα εκεί κι ένιωσα περισσότερο άνετα απ’ όσο είχα νιώσει ποτέ στη μέχρι τότε ζωή μου.
Έπιασα την πρώτη μου δουλειά το 2008. Αλλά όσο άνετος κι αν αισθανόμουν με τον σεξουαλικό μου προσανατολισμό, άλλο τόσο τα λόγια μιας καθηγήτριας μου είχαν κολλήσει το μυαλό. Η γυναίκα εκείνη το είχε δηλώσει κατηγορηματικά: “Μην το αποκαλύψεις στους μαθητές σου, δεν θέλεις να τους δώσεις κι άλλα πυρομαχικά.”
Όταν άρχισα να εργάζομαι σε ένα πολύ αυστηρό καθολικό σχολείο, συνέχισα το ίδιο κρυφά. Στο επόμενο σχολείο όμως, βρισκόμουν με ορατότητα ανάμεσα στους συναδέλφους, αλλά όχι το ίδιο και στους μαθητές μου – ακόμη κι αν κάποιες ή κάποιοι πιθανότατα να το γνώριζαν.
Πριν δυόμιση χρόνια άρχισα να εργάζομαι στο Harris Academy, Νότια του Norwood, στο Νότιο Λονδίνο. Εκεί ποτέ μου δεν ένιωσα ότι το γεγονός ότι είμαι γκέι αποτέλεσε ζήτημα, αλλά τα λόγια εκείνης της καθηγήτριας με στοίχειωναν ακόμη.
Είχα ακούσει μόνο για ένα άτομο που εργαζόταν με ορατότητα στο σχολείο του, έναν δάσκαλο και ακτιβιστή με το όνομα David Weston, αλλά δεν ακολούθησαν άλλοι το παράδειγμά του.
Μέχρι που έτυχε κι ο David ήρθε στο σχολείο μας, για να κάνει κάποια εκπαίδευση, τίποτα που να σχετίζεται με τα LGBTQI ζητήματα, αλλά τον θυμήθηκα και τότε το ξανασκέφτηκα.
Ένιωσα κάτι σαν ένστικτο. Ένιωσα ότι αυτό ήταν που έπρεπε να κάνω. Ο μήνας αφιερωμένος στην LGBT Ιστορία πλησίαζε. Είχε έρθει ένας νέος υπεύθυνος και σκέφτηκα, αυτή είναι η ευκαιρία μου. Έτσι, σκέφτηκα ότι θα πρέπει να πάω και να το πολεμήσω για να κάνουμε κάτι σχετικό. Αλλά, ο υπεύθυνος είπε αμέσως ναι. Αγκάλιασε την ιδέα μου, με την προϋπόθεση να εγκριθεί από το προσωπικό. Οπότε αυτό ήταν. Ήμουν έτοιμος να ανακοινώσω σε πάνω από 1.000 εφήβους στο Croydon ότι ήμουν ομοφυλόφιλος.
Κι έφτασε η μεγάλη μέρα.
Διδάσκουμε σε δύο περιοχές, έτσι δεν θα μπορούσα να είμαι παντού ταυτόχρονα. Ως καθηγητής μέσων μαζικής ενημέρωσης, αποφάσισα να κάνω ένα βίντεο. Μίλησα για τον μήνα αφιερωμένο στην LGBT Ιστορία, και για όλα τα πράγματα που το σχολείο μας κάνει για 1η φορά για να τιμήσει αυτό το γεγονός. Μετά κοίταξα απευθείας στην κάμερα και είπα: “Ως ομοφυλόφιλος άνδρας, ξέρω πόσο σημαντικό είναι να έχουμε θετικά πρότυπα” .
Κάθισα σε αυτές τις συνελεύσεις, πάτησα το play, περιμένοντας την αντίδραση, όπου δεν μπορώ να περιγράψω την αγωνία μου. Αλλά στη συνέχεια ήμουν στην οθόνη. Εκεί. Το είχα κάνει.
Δεν ήθελα να είναι κάτι μεγάλο. Απλά ήθελα οι μαθήτριες κι οι μαθητές μου να ξέρουν ότι ήμουν εκεί και να με αποδεχτούν ως φυσιολογικό. Έχοντας έναν καθηγητή, ως ένα ορατό γκέι άτομο στη ζωή τους, αυτό από μόνο του θα μπορούσε να κάνει τεράστια διαφορά.
Ένας μαθητής ήρθε σε μένα λίγο καιρό μετά το βίντεο, που δεν τον ήξερα. Ποτέ δεν που είχα κάνει μάθημα. Έδειχνε πολύ νευρικός και λίγο ντροπαλός. Αλλά είχε κάτι να πει.
“Κύριε, η συναρμολόγησης σας μου άλλαξε τη ζωή.”
Μετά έφυγε. Αλλά εκείνη τη στιγμή, τη μοναδική εκείνη στιγμή θυμήθηκα, γιατί είμαι καθηγητής.
Ένας άλλος μαθητής μου είπε “Ω, Θεέ μου” και μου σήκωσε το χέρι για να το κολλήσουμε. Απλά δεν μπορούσα να το φανταστώ. Όμως, δεν ήταν όλα ρόδινα. Είχαμε μια καταγγελία από έναν γονέα και μπορεί να έχουμε περισσότερες στο μέλλον. Θέλω, ωστόσο, να εστιάσω στα θετικά. Αυτό που βρήκα ιδιαίτερα συγκινητικό ήταν η υποστήριξη από τους συναδέλφους μου, που έφτιαξαν ανακοινώσεις για την υποστήριξη των LGBTQI δικαιωμάτων και τις κόλλησαν στις τάξεις.
Ως σχολείο είμαστε μέλος μιας ομοσπονδίας ακαδημιών και με την υποστήριξη του διευθυντή μου, πρόκειται να πάω να μιλήσω σε άλλους εκπαιδευτικούς για το πώς μπορούν να κάνουν παρόμοια πράγματα. Με το να διδάσκω με ορατότητα τους μαθητές μου, τους δίνω τη δυνατότητα να μπορούν να δουν, ότι ο κ. Gray, ο καθηγητής που ήδη γνωρίζουν, δεν διαφέρει από οποιονδήποτε άλλο. Γνωρίζουν, επίσης, ότι εάν αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα ή χρειάζονται υποστήριξη υπάρχει κάποιος εδώ που μπορούν να απευθυνθούν.
Ένα πράγμα που θα ήθελα να αλλάξω; Να μην περίμενα εννιά χρόνια για να το κάνω.
Ο Nick Soar, εκτελεστικός διευθυντής του Harris Academy, απαντά στο ερώτημα: Γιατί υψώθηκε η σημαία του ουράνιου τόξου στο σχολείο;
“Όταν ο Daniel με ρώτησε αν θα μπορούσαμε να διοργανώσουμε κάτι για τον μήνα αφιερωμένο στην LGBT ιστορία, ήξερα ότι ήταν η στιγμή στην αρχή της θητείας μου, που θα μπορούσα να επισημάνω στο προσωπικό και τις μαθήτριες και τους μαθητές, αλλά και στο σύνολο των γονέων, ότι ήθελα να εξαλειφθεί η ομοφοβία και, ευρύτερα, όλες οι μορφές προκατάληψης και μίσους από το σχολείο μας. Ο Ofsted είναι απολύτως σαφής σχετικά με τη γλώσσα της προκατάληψης και της ομοφοβίας. Οι επιθεωρητές έχουν ρητή εντολή να εξετάζουν αν τα σχολεία έχουν επίγνωση των νόμιμων καθηκόντων τους. Η ποιμαντική υποστήριξη των LGBT νέων και του προσωπικού ήταν συχνά άθλια στα σχολεία. Θεωρώ, ότι ο ρόλος μου, ως αρχηγός του ήθους και των αξιών, είναι τόσο το να είμαι αλεξικέραυνο για τυχόν καταγγελίες όσο και φάρος ελπίδας για όλους τους μαθητές.”
