Πραγματικά έχω βαρεθεί όλους αυτούς (εντός κι εκτός της κοινότητας) που σχολιάζουν την (υπέρ)προβολή των lgbt+ θεμάτων. Γιατί επιλέγουν συνειδητά να κοιτάξουν το δέντρο κι όχι το δάσος. “Δεν προσπαθούμε ανόητε να σου επιβάλλουμε κανέναν δικό μας τρόπο ζωής ή να φέρουμε κάποια νέα τάξη πραγμάτων. Τη διαφορετικότητα προσπαθούμε να σου μάθουμε και τίποτα άλλο, το καταλαβαίνεις;Γιατί, κατά πάσα πιθανότητα, ανήκεις κι εσύ σ΄αυτή. Όπως και τα παιδιά σου, οι φίλοι σου, οι γονείς κι όλη σου η ατζέντα. Πώς γίνεται να μην το καταλαβαίνεις;”.
Τον τελευταίο καιρό έχει ξεσπάσει ένα νέο πανηγυράκι σχετικά με την εγκύκλιο που θέλει τα γυμνασιόπαιδα να αλληλεπιδράσουν με την έννοια των έμφυλων και σεξουαλικών ταυτοτήτων. Πανικός. Οργισμένοι (εκ)παιδευτικοί, οργισμένοι γονείς και φυσικά οργισμένοι παπάδες. Αχ, αυτοί οι παπάδες. Παντού στον ρατσισμό και πουθενά στην αλληλεγγύη. Κι όλα αυτά σε μια κοινωνία που έχυνε κροκοδείλια δάκρυα για τον Γιακουμάκη, που απλά τόλμησε να είναι διαφορετικός. Αυτοί οι ίδιοι οι γονείς που καταδίκαζαν θεούς κι ανθρώπους ενώ καθόντουσαν στον καναπέ, βλέποντας Νικολούλη, δε θέλουν τώρα να μάθουν τα διαφορετικά παιδιά τους, ότι είναι διαφορετικά. Ώστε να μείνουν ίδια, σαν κι αυτούς. Κι έρχονται κι άλλοι, οι ναι μεν αλλά, οι μάλλον δικοί μας, που ανακάλυψαν την χιπστερική θεώρηση της ομοφοβίας και μέσα από τον “σόσιαλ ακτιβισμό” κράζουν οτιδήποτε (μη σόσιαλ) ακτιβιστικό. “Μας τα πρήξατε πια με τις θεωρίες και τα πολίτικαλ κορέκτ σας. Κι εγώ gay είμαι και δε χρειάστηκε κανένας να μου κάνει μάθημα στο σχολείο, ξυπνήστε ρε… γελοιοποιήστε”, έγραφε σ΄ένα του σχόλιο ένας (ψευτο)διανοούμενος (ωχ θεέ μου, αυτοί είναι χειρότεροι κι από τους παπάδες) φιλελές, που αντιλαμβάνεται (στην καλύτερη) τους απανταχού ακτιβιστές ως μεταμοντέρνους Δον Κιχώτες. Άτομα που βγήκαν από την ντουλάπα μόνο και μόνο για να πέσουν σ΄ένα ντουβάρι. Κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες. Μόνο που αυτές δεν πάνε από λουλούδι σε λουλούδι, αλλά από μπαρ σε grindr για να γευτούν το μέλι. Το πρωί όμως για σεξουαλική απελευθέρωση ούτε λόγος. “Αυτά θα μαθαίνουν στα σχολεία;”. Και μετά τις μέλισσες ο χορός των κουνουπιών. Που θέλουν να ρουφήξουν όποια προσπάθεια πάει να γίνει για να χορτάσουν κοινωνικά και πολιτικά. Είναι εύκολο να τους καταλάβεις. Είναι αυτοί, που κάθε φορά που συμφωνούν μαζί σου θέλουν να σε φορτώσουν και με μια ενοχή. Να σου μιλήσουν και για τ΄άλλα προβλήματα της ζωής. Γι΄αυτούς που μάλλον ξέχασες όταν τόλμησες να μιλήσεις για τον υπέροχο και γεμάτο γκλίτερ εαυτό σου. “Μα κυρία μου για διαφορετικότητα σου μιλάω, δεν είμαι μόνο εγώ διαφορετικός, αλλά κι εσύ. Ησύχασε”.
Δεν υπάρχει Σωτηρία, κι αν υπάρχει μάλλον θα έχει αλλάξει όνομα, γι΄αυτό και δεν μπορούμε να την βρούμε. ‘Ενας βούρκος είμαστε. Και παρά το ότι εγώ (σύμφωνα με τον τίτλο) φαίνεται να βυθίζομαι, όλοι μας φαίνεται να πνιγόμαστε σε μια κουταλιά νερό.
