Η Evan Rachel Wood μίλησε για τον σεξουαλικό της προσανατολισμό, όταν το σαββατοκύριακο που μας πέρασε αποδέχτηκε βραβείο από το Human Rights Campaign’s Visibility.
Ξεκίνησε με μία φράση της λεσβίας, μητέρας, μαύρης, αγωνίστριας ποιήτριας Audre Lorde, που όλης της η ζωή και το έργο ήταν ένας αγώνας για τον ρατσισμό, τον σεξισμό και την ομοφοβία: “Έχουμε μάθει να σεβόμαστε τον φόβο περισσότερο από τον εαυτό μας. Έχουμε μάθει πως η σιωπή θα μας σώσει. Αλλά δεν είναι έτσι.”
Μεγάλωσε ως tomboy στην Βόρεια Καρολίνα όπου περνούσε τον περισσότερο χρόνο της προσπαθώντας να μοιάσει στους δύο μεγαλύτερους αδελφούς της, αλλά πήρε κι ένα δώρο από τους γονείς της, την ενασχόληση και το περιβάλλον των παραστατικών τεχνών.
“Μεγαλώνοντας, νόμιζα ότι ήμουν, όπως όλα τ’ άλλα κορίτσια, που είχαν μια μικρή εμμονή με την Jessica Rabbit, την K.D. Lang και τη Melissa Etheridge. Ήμουν ένα κορίτσι, που του άρεσε να δανείζεται το φαρδύ παντελόνι και τα καπέλα του αδελφού της, από το να φορέσει ένα Easter φορεματάκι. Ήμουν εκείνη, που προτιμούσε να παίζει στις λάσπες από το να βάζει makeup και που παράτησε το μπαλέτο για να πάρει μαύρη ζώνη στο tae kwon do”, είπε η 29χρονη πρωταγωνίστρια.
“Δεν καταλάβαινα, ότι υπήρχε κάτι το διαφορετικό σε μένα, μέχρι που έγινα 12 χρονών – ακριβώς τότε που αρχίζει η εφηβεία κι η πρώτη σεξουαλική έλξη – κι αισθανόμουν κάτι που δεν μπορούσα να το εξηγήσω. Αυτό που σκεφτόμουν μου έκλεινε τη φωνή, μου πονούσε το στομάχι, μου ξέραινε τα χείλη και μου ανέβαζε τους παλμούς, και ήταν κάτι τόσο απλό και ταυτόχρονα τόσο τρομακτικό. Σκεφτόμουν, ότι οι γυναίκες είναι όμορφες και συνειδητοποίησα, ότι πάντα το σκεφτόμουν αυτό. Αλλά, επειδή γεννήθηκα έτσι, δεν σταμάτησα ούτε μία φορά να αναρωτηθώ πάνω σ’ αυτό και να το σκεφτώ ως κάτι το παράξενο ή κάτι που να με φοβίζει.”
Εξαιτίας του φόβου εξηγεί, ότι έκρυψε τα συναισθήματά της πολύ βαθιά για πολύ καιρό. Την ίδια στιγμή, όμως, συνέβαινε και κάτι άλλο που μπέρδευε τα πράγματα. Σκεφτόταν, παράλληλα, ότι της αρέσουν κι οι άνδρες, αλλά δεν είχε καν τις λέξεις για να το εξηγήσει. Οπότε σιωπούσε. Κι όσο περισσότερο έμενε στη σιωπή, τόσο περισσότερο δεν μπορούσε να καταλάβει τον εαυτό της, ενώ η αυτοπεποίθησή της όλο και χαμήλωνε. Μέχρι, που μία μέρα, άκουσε μία ηθοποιό να λέει τη λέξη “bisexual”. Αυτή η λέξη και μόνο την έκανε να αισθάνεται λιγότερο τρελή, λιγότερο μόνη και της έδωσε ελπίδα.
Η Wood, έκανε coming out, ως bi, το 2011 κι έχει έναν 3χρονο γιο με τον πρώην σύζυγό της Jamie Bell. Ο γιος της κι η δουλειά της της έδωσαν τη δύναμη να αντιμετωπίσει τους φόβους της.
“Ως ηθοποιός η δουλειά μου είναι να βλέπω έναν ξένο και να βρίσκω μέσα σ’ αυτόν τον εαυτό μου – να βρίσκω τις συνδέσεις, να έχω ενσυναίσθηση για τον χαρακτήρα, να μπορώ να διαβάζω τις λέξεις κάποιου άλλου και να ξεσπώ σε κλάματα. Να μετατρέπω την ενσυναίσθηση σ’ ευαλωτότητα. Κι αυτό ήταν η καλύτερη θεραπεία για την σιωπή μου. Κατάλαβα πόση πολλή δύναμη έχει η ορατότητα, η δυνατότητα να μπορεί κάποιος να κάνει ορατά τα πιο ευαίσθητα κομμάτια του εαυτού του. Κατάλαβα, ότι κάθε φορά που άπλωνα το χέρι μου σε κάποιον μέσω ενός τραγουδιού ή μίας παράστασης, ταυτόχρονα έψαχνα κι εγώ με τη σειρά μου για το χέρι κάποιου. Σας νιώθω, με νιώθετε. Δεν είμαστε τόσο διαφορετικοί. Και μέσω αυτής της σύνδεσης ξεκινά η επούλωση“, είπε.
Το καλοκαίρι της χρονιάς που μας πέρασε έπεσαν στα χέρια της τα στατιστικά για τα bi άτομα. Δεν θορυβήθηκε από τα στατιστικά καθεαυτά, αλλά από το γεγονός, ότι ήταν σα να διάβαζε την αυτοβιογραφία της. Στατιστικά για την αυτοκτονικότητα, τον εθισμό, την σεξουαλική παρενόχληση, τον βιασμό και την βία στην σχέση την αφορούν προσωπικά. Αναρωτήθηκε, γιατί τα bi άτομα σημειώνουν τόσο υψηλά στατιστικά σ’ αυτούς τους τομείς; Κι η μόνη απάντηση που μπορούσε να δώσει στον εαυτό της ήταν η χαμηλή αυτοπεποίθηση κι η ντροπή της.
“Υπήρξε μία εποχή, ανεξάρτητα με το πώς μπορεί να έμοιαζαν τα πράγματα προς τα έξω, όπου μ’ είχε καταβάλει τόσο πολύ ο φόβος, που αισθανόμουν σακατεμένη κι απωθητική. Νόμιζα, ότι δεν θα κατάφερνα να φτάσω στο αύριο. Αλλά, χάρη στις φωνές που άκουγα, χάρη στους ανθρώπους με τους οποίους ταυτιζόμουν, χάρη στις ταινίες που έβλεπα, τη μουσική που άκουγα, χάρη στη λέξη ‘bisexual’ μου άνοιξαν πόρτες κι είμαι ακόμη εδώ – και δεν έχασα το πιο όμορφο πράγμα που μου επιφύλασσε η ζωή, τον γιο μου“.
