Ήταν πριν από λίγες ημέρες όταν ο δημοσιογράφος Πάνος Σάκκας βγήκε στην πλατεία Συντάγματος, διερευνώντας το “πόσο ανοιχτόμυαλοι με την ομοφυλοφιλία είναι οι περαστικοί στην Αθήνα“. Το σχετικό βίντεο μάλιστα προβλήθηκε στην εκπομπή «Αταίριαστοι» του ΣΚΑΪ. Έκτοτε, αρκετοί ήταν αυτοί που επέκριναν το δημοσιογράφο για τα άστοχα ερωτήματα που έθετε στον κόσμο (π.χ. θα κάνατε ευκολότερα παρέα με μια τρανσέξουαλ ή μ΄έναν δολοφόνο;).
Στις αντιδράσεις αυτές αποφάσισε να απαντήσει ο δημοσιογράφος, με ένα κείμενο που δημοσιεύτηκε στο skai.gr.
“Η ιδέα προέκυψε σε τραπέζωμα. Μιλούσα μ’ ενθουσιασμό για ένα φιλικό ζευγάρι που ήθελε να υιοθετήσει και όλοι χαμογελούσαν μέχρι που τους αποκάλυψα ότι επρόκειτο για ζευγάρι ανδρών. Ξαφνικά άβολη σιωπή ενώ, ως τότε, το δίδυμο συγγραφέα – δικηγόρου φαινόταν ιδανικό στους συνδαιτυμόνες μου. Τί είχε αλλάξει μέσα σε δυο λέξεις;
Μέχρι εκείνη τη στιγμή, θεωρούσα αρκετούς από τους παριστάμενους προοδευτικούς και για αυτό δεν άφησα το ζήτημα να πέσει κάτω. Ζήτησα να μάθω αν δύο ευαίσθητοι, ευφυείς και αγαπημένοι άνδρες δεν είναι αρκετοί για ένα παιδί.
Οι πιο light και διαλλακτικοί απάντησαν στον αυτόματο πιλότο ότι «είναι κακό για ένα παιδί να μεγαλώνει χωρίς ΚΑΙ το πρότυπο της μάνας ΚΑΙ του πατέρα», γιατί όλοι οι ορφανοί από μάνα ή πατέρα που γνωρίζουμε, ξέρουμε πόσο προβληματικοί έχουν βγει. Αλλά η χαλαρή παιδοψυχολογία δε σταμάτησε εκεί αφού, οι πιο σκληροπυρηνικοί, πήραν τη σκυτάλη με νεύρα, υπογραμμίζοντας ότι ένα παιδί που μεγαλώνει με ομοφυλόφιλους γονείς, έχει σημαντικά περισσότερες πιθανότητες «να ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο»,με αυτό το τελευταίο να σημειώνεται σα να ήταν κάτι αυτονόητα κακό που έπρεπε να αποφευχθεί, πάση θυσία.
Έτσι σε μία μόνο πρόταση, οι γνωστοί μου είχαν καταφέρει να προβούν σε όλα τα δυνατά λογικά λάθη, λησμονώντας παράλληλα ότι, ως τώρα, όλοι οι ομοφυλόφιλοι είναι τέκνα ετεροφυλοφιλικών, ταμάμ ελληνορθόδοξων σπιτικών. «Φαντάσου πόσο θα αυξηθούν αν τους αφήσουμε να μεγαλώσουν και τα παιδιά μας!» πετάχτηκε μία κυρία, που φαντάζομαι ότι έμαθε να ανάβει με αγοράκια, επειδή στο σπίτι της η πόρτα της γονεϊκής κρεβατοκάμαρας ήταν πάντα ανοικτή, και έβλεπε τακτικά τον πατέρα της να ικανοποιεί σεξουαλικά τη μαμά της.
Ζήτησα από τους παριστάμενους να κάνουν ένα νοητό split – screen, βάζοντας από την μία δύο καλούς γονείς διαφορετικού φύλου και από την άλλη ένα γκέι ζευγάρι. Που ήταν η παγίδα; Σε ποιο σημείο της ημέρας; Στο πρωινό; Καθώς θα πήγαιναν το παιδί στο σχολείο; Όταν θα το έβγαζαν για βόλτα στο πάρκο ή στο πάρτι της ενηλικίωσης;
Σε ποια καθημερινή λειτουργία είναι οι ομοφυλόφιλοι αυταπόδεικτα υποδεέστεροι; Δεν είναι εξίσου καλοί στη διαχείριση των οικονομικών του σπιτιού, είναι πιο έκφυλοι, πιο κουτοι, πιο ριψοκίνδυνοi; Τι;
Αν και εισέπραξα, πάλι, σιωπή, κανείς τους δεν μετακινήθηκε από την αρχική του θέση.
Αναρωτήθηκα τότε αν ζω,τελικώς, στον μικρόκοσμό μου, με τους γκέι φίλους μου (από προχθές ακούγεται ότι είναι κάτι παραπάνω από φίλοι – που, ντάξει είναι τεράστια προσβολή, αφού το μάνιουαλ επιτρέπει μόνο έναν τρόπο για να ερωτευόμαστε και να βιώνουμε την συντροφικότητα).
Αν οι γνωστοί παριστάμενοι ήταν τόσο απρόβλεπτοι πόσο ανοιχτόμυαλοι ήταν οι άγνωστοι εκεί έξω; Για να το διαπιστώσω έπρεπε να ακολουθήσω μία από τις δύο γνωστές μεθόδους.
Η πρώτη ήταν η «ανώφελα δημοσιογραφική» με απευθείας ερώτηση «θεωρείτε τους ομοφυλόφιλους παιδιά ενός κατώτερου θεού;». Όμως, όπως ήξερα ήδη, αυτό δεν θα αρκούσε, αφού αρκετοί από τους παρακαθήμενους του τραπεζιού, δήλωναν υπερηφάνως, ότι σέβονται απολύτως τα δικαιώματα της LGBT κοινότητας και στα συγκεκριμένα παραδείγματα ήταν που προέκυπταν οι ενστάσεις.
Έπρεπε, λοιπόν, ν’ ακολουθήσω τον άλλο δρόμο, τον πονηρό, που για να τον εξηγήσω, θα κάνουμε υποχρεωτικό detour ως την κινεζική Ντενφενγκ και το βουδιστικό μοναστήρι των Σαολίν.
(ατμόσφαιρα-μουσική-Μόργκαν Φρίμαν στην αφήγηση)
Για αιώνες τώρα, πριν οι δόκιμοι μοναχοί ντυθούν αμετακλήτως στα πορτοκαλί, υποβάλλονται σε μία σειρά σωματικών και πνευματικών δοκιμασιών από τους πρεσβύτερους: «ισορρόπησε στο ένα πόδι μέχρι να σου πούμε», «κάτσε οκλαδόν και σκέψου το Τίποτα», «σκαρφάλωσε ανάποδα στο δέντρο και μείνε εκεί μέχρι να δύσει ο ήλιος», «βούτα στο χιόνι γυμνός», «τάισε τον τίγρη με τα γυμνά σου χέρια» κλπ. Αναλόγως της ικανότητας και της επιμονής τους, άλλοι ακολουθούν και άλλοι εγκαταλείπουν.
Μία από αυτές τις δοκιμασίες όμως, έχει πάντα μια μπανανοφλουδάρα «να», με το συμπάθειο, αφού το ζητούμενο δεν είναι η πειθαρχία στις εντολές των γερόντων αλλά ακριβώς το αντίθετο, η απειθαρχία, που θα αποδείξει ότι ο επίδοξος μοναχός δεν είναι ένα όρθιο ζωντόβολο και μπορεί ακόμα να σκεφτεί έξω από το κουτί.
Κοινώς, αυτό που περιμένουν οι σοφοί γέροντες από τον ξυρισμένο νέο, είναι να γυρίσει πολύ ψύχραιμα και ευγενικά και να τους πει: «ΤΙ ΛΕΤΕ ΡΕ ΖΩΑ ΠΟΥ ΘΑ ΤΑΪΣΩ ΕΓΩ ΤΟΝ ΤΙΓΡΗ – ΝΑ ΠΑΤΕ ΝΑ ΤΟΝ ΤΑΪΣΕΤΕ ΕΣΕΙΣ»
Πως λοιπόν ξεθάβεις τον ομοφοβικό που δεν ξέρει καν ότι είναι ομοφοβικός; Αν τον ρωτήσεις ευθέως «κύριέ μου είστε ομοφοβικός;» θα σου πει «όχιι», θα του πεις «μάλιστα ευχαριστώ», θα σου πει «χαίρετε», θα γυρίσεις στο σπίτι σου χαμογελαστός και όλη η μπλογκόσφαιρα θα παραμείνει πολύ ευτυχισμένη.
Όχι. Πρέπει του ζητήσεις να πάει και να ταΐσει τον τίγρη. Πρέπει να βάλεις στην ίδια ερώτηση τον σεξουαλικό προσανατολισμό ενός ανθρώπου που δεν είναι διόλου μεμπτός (ούτε συνδέεται με κάποιο εγγενές ελάττωμα) και να τον κολλήσεις πλάι σε μία κακή συνήθεια, έναν εθισμό, μια παραβατική συμπεριφορά. Να τσεκάρεις αν ο περαστικός θα δεχθεί τον απαράδεκτο συλλογισμό σου ως φυσικό και δεδομένο.
Θα τα κοτσάρεις στην ίδια πρόταση και θα πας να τους ρωτήσεις, με την κρυφή ελπίδα, να σε κλωτσήσουν. Να σου πουν ότι είσαι τρελός. Να σε στείλουν να ταΐσεις εσύ τον τίγρη.
Σε αυτό το σημείο, θέλω να κληρώσω τέσσερα iPhone 7, για όσους υπέροχους ανθρώπους διαμαρτύρονται, στα σχόλια, ότι παγίδευσα τους πρώτους ερωτηθέντες του βίδεου, επιμένοντας στα ηλίθια διλήμματά μου, τζογαδόρος ή γκέι και λεσβία ή αλκοολική, ενώ μου είχαν ήδη απαντήσει «φυσιολογικά»:«Τίποτα από τα δύο».
Κι επειδή καταλαβαίνω ότι η οικτρότητα της επικής πλάνης όσων το υποστηρίζουν αυτό, δεν είναι προφανής διά γυμνού οφθαλμού, θα το γράψω με κεφαλαία: ΟΧΙ ΦΙΛΕ ΑΓΝΩΣΤΕ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟ «ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΤΑ ΔΥΟ», ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΕΙΟΝΕΚΤΗΜΑ ΟΥΤΕ ΕΛΑΤΤΩΜΑ ΑΛΛΑ ΕΝΑΣ ΑΔΙΑΦΟΡΟΣ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟΣ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΣ, KAI ΤΟ ΝΑ ΛΕΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΤΟ ΕΠΙΘΥΜΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΓΟΥΣΤΟΥ, ΑΛΛΑ ΣΗΜΑIΝΕΙ ΟΤΙ, ΕΝΔΟΜΥΧΑ, ΤΟ ΘΕΩΡΕΙΣ ΚΑΚΟ.
Και τα τέσσερα iPhone τα κερδίζει η Αθανασία Νταβαρίνου.
Και εν πάση περιπτώσει, αφού τόσοι πολλοί επιθυμείτε να με σταυρώσετε, επιτρέψτε μου να σας υποδείξω το μοναδικό καρφί που είχατε στα χέρια σας και δεν το χρησιμοποιήσατε: μετά το προηγούμενο βίντεο, είχα δεσμευθεί ότι από δω και πέρα θα βάζω μωσαϊκό στα πρόσωπα και δεν έβαλα – όχι επειδή δεν ξέρω να κρατώ τον λόγο μου (καλά, αρκετές πρώην μου θα διαφωνήσουν ίσως με αυτό), αλλά επειδή (drumroll please) ήταν και αυτό μέρος του πειρά(γ)ματος.
Όπως, ίσως, θυμάστε, στο προηγούμενο βίντεο οι ερωτήσεις ήταν γνώσεως/παγίδες.Τότε, πάρα πολλοί έστρεψαν, άδικα, τα μαχαίρια τους απένατι στους ερωτηθέντες που είχαν βιαστεί να απαντήσουν, διαμαρτυρόμενοι ότι η ψήφος αυτών ήταν ισότιμη με τη δική τους.
Αυτή τη φορά όμως, μαντέψτε: σχεδόν κανένας δε διαμαρτυρήθηκε για την πλειονότητα των απαντήσεων στις ερωτήσεις κρίσεως, κανείς δε βγήκε να πει “εξεθεσες αυτούς τους ανθρώπους”.
Κοινώς το να πιστεύεις ότι δύο λεσβίες δεν έχουν δικαίωμα να φιλιούνται στο δρόμο είναι ΟΚ, αρκεί να ξέρεις πόσα εκατομμύρια έχει το δισεκατομμύριο.
Διάβασα κι άλλες ομορφιές που αξίωναν από ένα γκαλοπ δρόμου, ακρίβεια και αξιοπιστία δημοσκόπησης. Αναγνώστες και θεατές που δεν ήταν παρόντες στο γύρισμα, εμφανίζονταν πιο βέβαιοι κι από μένα ότι δεν σεβαστήκαμε την αναλογία. Σας καταλαβαίνω. Κι εγώ στη θέση σας αυτό θα ευχόμουν.
Αλλά, προς Θεού, μην αγχωθούμε που μέσα σε 20 λεπτά, βρέθηκαν τόσοι άνθρωποι να θεωρούν καλύτερο για ένα παιδάκι να μείνει στο ορφανοτροφείο απ’ το να υιοθετηθεί, όχι από «όποιο κι όποιο» γκέι ζευγάρι αλλά (απομαγνητοφώνηση please) «από ένα ζευγάρι ομοφυλόφιλων που θα το αγαπά και θα το προσέχει».
Αυτό είναι εντελώς αδιάφορο, ας συζητήσουμε αν ήταν το 73% ή το 78% ομοφοβικό – ας σχολιάσουμε τη φαλάκρα μου και την κοιλιά μου – τί ξέρω εγώ «που είμαι χοντρός σαν ελέφαντας»*, σωστά;
Εν τέλει, καλά κάνετε και από τους δύο ελέφαντες του Συντάγματος, εστιάζετε σε αυτόν που δεν απειλεί να σας πατήσει. Τον άλλο ελέφαντα ας τον αφήσουμε ασχολίαστο – άλλωστε ήταν προϊόν μοντάζ, παίξαμε με τα νούμερα, τόσα ομοφυλόφιλα ζευγάρια κυκλοφορούν εκεί έξω χέρι-χέρι, χωρίς φόβο. Σωστά;
Καληνύχτα σας και καλή τύχη.”
